Beck Jerzy

Urodził się 13 czerwca 1939 r. Absolwent AWF w Warszawie (1965) – specjalność rehabilitacja lecznicza. Po studiach rozpoczął pracę w Stołecznym Centrum Rehabilitacji (STOCER) w Konstancinie. W 1956 r. z grupą siedmiu pacjentów ze STOCER wyjechał na Międzynarodowe Igrzyska dla Paraplegików do Stoke Mandeville. Była to pierwsza ekipa niepełnosprawnych sportowców z krajów socjalistycznych, biorąca udział w tych zawodach. W darze od dra Ludwika Guttmana otrzymał nowoczesny wózek inwalidzki wraz z dokumentacją techniczną. Dzięki temu, po dwóch latach przygotowań produkcja wózków umożliwiających uprawianie wielu dyscyplin sportu przez osoby niepełnosprawne została wdrożona w Warszawskich Zakładach Ortopedycznych. Pozwoliło to także rozpocząć wielokierunkową pracę nad wprowadzeniem i rozwojem sportu inwalidów w Polsce.

Doktoryzował się w AWF w Warszawie w 1970 r. na podstawie pracy pt. „Znaczenie uprawiania sportu w procesie rehabilitacji inwalidów z porażeniami kończyn dolnych”. Pracując w Zakładzie Rehabilitacji warszawskiej AWF jako asystent, adiunkt i kierownik zakładu rehabilitacji (wówczas jedyny kierownik zakładu rehabilitacji w kraju nie będący lekarzem) prowadził badania naukowe nad oceną wydolności fizycznej inwalidów. Współpracował w tym zakresie z Katedrą Fizjologii PAN.

Opublikował 156 prac naukowych, wystąpił na kilkudziesięciu konferencjach naukowych w kraju i za granicą, m.in. w Londynie, Heidelbergu, Belgradzie i Lizbonie. Jest autorem znanego podręcznika Sport w rehabilitacji inwalidów”, wydanego w Warszawie w 1977 r.

W swojej macierzystej uczelni wprowadził zajęcia ze sportu inwalidów dla studentów, jak również prowadził kursy dla magistrów wychowania fizycznego pracujących w Zrzeszeniu Sportowym Spółdzielczości Pracy „Start”, co przyczyniło się do sukcesów reprezentacji polskich niepełnosprawnych w zawodach międzynarodowych.

Zaangażowany  w działalność organizacyjną dotyczącą rozwoju sportu osób niepełnosprawnych w Polsce. Był członkiem Rady ds. Sportu Inwalidów. Wielokrotnie wyjeżdżał na zawody sportowe z inwalidami do Stoke Mandeville jako kierownik grupy. Był w kierownictwie reprezentacji Polski na Igrzyskach Paraolimpijskich w 1976 r. w Toronto. Podczas konferencji w Madrycie dzięki poparciu dra Ludwika Guttmana, został wybrany na członka Komitetu Wykonawczego Międzynarodowej Organizacji Sportu Inwalidów (ISOD). Pracując w tej organizacji przez dwie kadencje, starał się, by zawody osób niepełnosprawnych w formie, atrakcyjności i sposobie sędziowania, były w jak największym stopniu zbliżone do zawodów sportowych osób pełnosprawnych. Starał się o wprowadzenie bardziej szczegółowego podziału na kategorie sportowe, by dać możliwości osiągnięcia sukcesu jak największej liczbie startujących. W 1971 r. we Wrocławiu, w trakcie IV Krajowego Zjazdu Magistrów Wychowania Fizycznego Pracujących w Rehabilitacji został wybrany przewodniczącym Zarządu Głównego Sekcji działającej w strukturach Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem, którą to funkcję pełnił do 1974 r.

Sławomir Jandziś, Mariusz Migała

 

Opracowano na podstawie: Sylwetki przewodniczących Zarządu Sekcji Magistrów Wychowania Fizycznego Pracujących w Rehabilitacji oraz prezesów Polskiego Towarzystwa Fizjoterapii, [w:] Historia polskiej fizjoterapii pod red. S. Jandzisia, M. Kiljańskiego, M. Migały, Opole 2013, s.88-89; Beck J.: Sport olimpijski inwalidów, „Kultura Fizyczna” 1976, nr 11, s.512; Beck J.: „Sport w rehabilitacji inwalidów”, Warszawa 1977.