Zaleszczuk Andrzej

Żył w latach 1937-2021. Urodził się 24 maja 1937 r. w Makowie Podhalańskim. Tam też ukończył szkołę podstawową, następnie Technikum Energetyczne w Krakowie, gdzie uzyskał maturę. W 1959 r. ukończył studia w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Krakowie – magister wychowania fizycznego ze specjalizacją z gimnastyki leczniczej. W 1973 r. w AWF w Krakowie obronił pracę doktorską pt. Nowa metoda korygująca boczne skrzywienie kręgosłupa przy pomocy ćwiczeń czynnych z zastosowaniem aparatu własnego pomysłu i uzyskał stopień doktora nauk wychowania fizycznego. Tematem doktoratu był tzw. autokorektor, a metodę w późniejszych latach nazwano „Presio”. Polegała ona na czynnym wykonywaniu ćwiczeń przez pacjenta we wspomnianej konstrukcji.

Był specjalistą rehabilitacji ruchowej. W  styczniu 1960 r. rozpoczął pracę jako instruktor gimnastyki leczniczej w Dziecięcym Ośrodku Sanatoryjno-Prewencyjnym w Rabce (w następnych latach Dziecięcy Ośrodek Chorób Płuc). W dniu 01 kwietnia 1978 r. został adiunktem i kierownikiem Działu Rehabilitacji Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie – najbardziej prestiżowej wówczas placówki służby zdrowia w Polsce. Na stanowisku tym pracował przez 21 lat do 1999 r. Po przejściu na emeryturę działał w sektorze produkcyjno-biznesowym.

Był autorem i współautorem kilkudziesięciu publikacji w czasopismach naukowych i zawodowych m.in. pt. Przyrząd do pomiaru deformacji klatki piersiowej i kręgosłupa, „Chirurgia Narządów Ruchu” 1974, z. 3, s. 281–284 (współautor: J. Łęczyński); Nowa metoda korekcji bocznych skrzywień kręgosłupa przy pomocy autokorektora, [w:] Korektywa i kompensacja w rozwoju młodzieży szkolnej, Warszawa 1977, s. 85–98 (J. Łęczyński); Odległe wyniki rehabilitacji bocznych skrzywień kręgosłupa z zastosowaniem tzw. autokorektora – przyrządu własnej konstrukcji, [w:] W. Kubiś (red.): Metody postępowania w usprawnianiu leczniczym i kryteria ich oceny, Warszawa 1976, s. 315–320 (J. Łęczyński); Metoda indywidualnej trójpłaszczyznowej korekcji skolioz sposobem „Pressio” z użyciem specjalnego przyrządu, [w:] W. Dega (red.): Wczesne wykrywanie i zapobieganie progresji bocznych skrzywień kręgosłupa, Warszawa 1983, s.158–164 (J. Łęczyński, W. Nowak); Elektroniczny biofeedback w rehabilitacji stawów, „Praktyczna Fizjoterapia & Rehabilitacja” 2013, nr 43, s.35-37; Elektroniczny trener zakresu ruchu – Mobilizator, „Praktyczna Fizjoterapia & Rehabilitacja” 2017, nr 83, s. 65-68. Autor i współautor 16 wynalazków dotyczących sprzętu rehabilitacyjnego. Do najbardziej znanych należą: wspomniany autokorektor, chodniczek do korekcji płaskostopia, leżaczek drenażowy, prostotrzymacz „Pajączek” (obecnie udoskonalony, II generacji), gibbothorakometr, mobilizator zakresu ruchu.

Obok pracy zawodowej, udzielał się także w innych obszarach, m. in. pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Ekspertów w Centralnym Biurze Jakości Wyrobów, współpracował z Akademią Sztuk Pięknych w Warszawie w zakresie wzornictwa przemysłowego.

Reprezentował Polskę w Committee 3 International Symposium on Design for All People w Düsseldorfie (1987) oraz w Światowym Kongresie Rehabilitacji w Sztokholmie (1982). Za działalność wynalazczą otrzymał wiele odznaczeń branżowych i państwowych, m.in. tytuł Zasłużony Wynalazca – Racjonalizator.

Zmarł 29 kwietnia 2021 r. w Warszawie, pozostawiając w żalu żonę, córkę, wnuków i liczne grono przyjaciół w całej Polsce. Zostanie pochowany na cmentarzu w Rabce.

Tadeusz Kasperczyk

Opracowano na podstawie: Kasperczyk T.: Pożegnanie dra Andrzeja Zaleszczuka (maszynopis); Materiałów prywatnych i wspomnień autora; Artykuły w czasopismach naukowych.