150 rocznica urodzin prof. Eugeniusza W. Piaseckiego

Eugeniusz W. Piasecki (1872-1947) – lekarz, nauczyciel gimnastyki, teoretyk wychowania fizycznego, pierwszy polski docent higieny szkolnej, współtwórca terminologii harcerskiej.

Urodził się 13 listopada 1872 r. we Lwowie. Przyszedł na świat w Zakładzie Wodoleczniczym Kisielka przy ul. Kąpielowej 6, którego dyrektorem był jego ojciec Wenanty Piasecki (1832-1909), jeden z pierwszych krzewicieli fizjoterapii oraz hydroterapii w Galicji. W 1880 r. rodzina przeprowadziła się do Zakopanego, gdzie ojciec kupił zakład wodoleczniczy w Kuźnicach, a po jego sprzedaży rozpoczął budowę nowoczesnego zakładu wodoleczniczego „Klemensówka” przy ul. Chramcówki 36. Dzięki temu młody Piasecki z fizjoterapią stykał się od dziecka. Mieszkając w zakładach wodoleczniczych we Lwowie i w Zakopanem miał okazję do zapoznania się z gimnastyką leczniczą, hydroterapią, elektroterapią, masażem i dietetyką. Ojciec wszczepiał mu rozsądne poglądy związane z wychowaniem fizycznym i fizjoterapią, chroniąc od jednostronności, a jednocześnie kładąc fundament dla późniejszego osobistego rozwoju. W 1890 r. ukończył gimnazjum w Krakowie i podjął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego. Rok później, za namową ojca, przeniósł się do Krakowa by studiować medycynę w Wydziale Lekarskim UJ. W tym czasie aktywnie działał w krakowskim „Sokole” oraz był uczestnikiem kursu gimnastyki dla nauczycieli szkół średnich i ludowych. Dzięki współpracy z prof. Henrykiem Jordanem (1842–1907) poznał jego poglądy na wychowanie fizyczne oraz rekreację dzieci i młodzieży. Pod koniec studiów pełnił funkcję przewodnika w Parku Jordana w Krakowie. Dyplom doktora wszech nauk lekarskich uzyskał w 1896 r. W 1917 r. opublikował obszerne studium pt. Z dziedziny ortopedyi wojennej (fizyoterapia, protezy, reedukacja). Publikacja ukazała się jeszcze zanim Douglas McMurtrie (1888–1944) użył po raz pierwszy określenia „rehabilitacja”. W pracy zawarto pierwsze rozważania na temat problemów zdrowych, młodych ludzi, których pierwsza wojna światowa zamieniła w „bezradne kaleki”. Jako pomocne w rozwiązaniu wielu problemów ofiar wojny autor wymienił fizjoterapię, protezowanie i reedukację. Praca była skierowana do kół lekarskich i stanowiła interesujące zestawienie doświadczeń autora w tym zakresie, zebrane podczas zagranicznych podróży i dostępnego piśmiennictwa. W niepodległej Polsce Piasecki zamieszkał w Poznaniu. W 1920 r. założył i redagował miesięcznik „Wychowanie Fizyczne”. Był rzecznikiem uniwersyteckiego kształcenia nauczycieli wychowania fizycznego oraz autorem odpowiedniego programu nauczania. Uczestniczył w wielu gremiach państwowych zajmujących się tą problematyką, a także był ekspertem Ligi Narodów. W 1922 r. utworzył Studium Wychowania Fizycznego w Poznaniu (pierwsze w kraju), które zaczęło kształcić pierwszych w kraju instruktorów gimnastyki i fizjoterapii. W 1950 r. Studium WF przekształcono w samodzielną Wyższą Szkołę Wychowania Fizycznego. Od 1972 r. Akademia Wychowania Fizycznego, której w 1981 r. nadano imię Eugeniusza Piaseckiego. Zmarł 17 lipca 1947 r. w Ptaszynie k. Cieplic.