Sierpień historycznie

** SIERPIEŃ **

1 do 3 sierpnia 1898 r. w Poznaniu miał odbyć się VIII Zjazd Lekarzy i Przyrodników Polskich. Na Zjazd zostało zgłoszonych około 287 referatów z różnych dziedzin medycyny, w tym m.in. z dziedzin związanych pośrednio z rehabilitacją, tj. z balneoterapii, dietetyki, dysfunkcji narządów ruchu. Zjazd został jednak w ostatniej chwili odwołany przez władze niemieckie. W chwili zakazu jego odbycia (początek lipca 1898 r.) ukończony był nawet druk programu zjazdowego oraz specjalnych wydawnictw dla gości, m.in. broszura autorstwa F. Chłapowskiego pt. Zakłady ku podniesieniu zdrowotności m. Poznania. W pierwszych dniach lipca 1898 r. Komitet Zjazdu otrzymał pismo z policji, w którym zabroniono udziału w Zjeździe obcokrajowców. Władze Zjazdu odwołały się od tej decyzji, podkreślając, że Zjazd ma wyłącznie charakter naukowy. W odpowiedzi minister spraw wewnętrznych podtrzymał zakaz policji uzasadniając, że razem ze spotkaniem naukowym miała być zorganizowana polityczna manifestacja skierowana przeciw Niemcom. Przykład ten jest jednym z wielu dowodów ukazujących ograniczenia, a nawet uniemożliwienia przez władze niemieckie rozwoju naukowo-zawodowego polskim lekarzom, instruktorom gimnastyki i innym Polakom.

2 do 5 sierpnia w 1928 r. w trakcie Igrzysk Olimpijskich w Amsterdamie obradował Międzynarodowy Kongres Wychowania Fizycznego i Sportu. Polskę reprezentowała m.in. dr T. Dybowska, prof. S. Ciechanowski, dr płk. W. Osmolski, mjr dr W. Dybowski, mjr dr W. Missiuro, który jako jedyny miał możliwość wygłoszenia referatu na temat sposobów kontroli lekarskiej nad treningiem polskich zawodników olimpijskich. W czasie obrad zwrócono uwagę na brak zdecydowanego głosu ze strony lekarzy w sprawie wychowania fizycznego i sportu w szkole. Stwierdzono, że „wych. fiz. zdobywa sobie należne mu miejsce w sposób dość gwałtowny”, podkreślano jednak, że „czynniki miarodajne są często b. słabo poinformowane, zaskoczone i niechętne. Sposoby przekonywania są często zbyt jaskrawe, tak apostołowie, jak i przeciwnicy przesadzają”. Jak wynika z tej relacji jeszcze pod koniec lat 20. XX w. małe było zainteresowanie wśród lekarzy i czynników państwowych problemami wychowania fizycznego i sportu. Rodziło się dopiero wówczas zrozumienie dla potrzeby tworzenia podstaw naukowych dla medycyny sportowej, a także przenoszenia przez lekarzy idei wykorzystania aktywności fizycznej i jej form sportowych w innych dyscyplinach medycznych.

4 sierpnia 1890 r. w czasie obrad Międzynarodowego Kongresu Medycznego w Berlinie Robert Koch podał do wiadomości otrzymanie „Orginalflüssigkeit”, w Polsce nazywany „limfą” i uzyskanie pomyślnych wyników leczenia gruźlicy u świnek morskich, wyrażając przy tym nadzieję, że wykryta substancja będzie skuteczna także u ludzi.

5 sierpnia 1894 r. w Zakopanem odbył się zjazd założycielski gniazda Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. W składzie 8-osobowego zarządu znalazł się m.in. Wenanty Piasecki, który objął funkcję prezesa, hr. Władysław Zamoyski (wiceprezes), a także Andrzej Chramiec (członek). Zgodnie z podstawowym celem „Sokoła”, w zakopiańskim gnieździe prowadzono ćwiczenia gimnastyczne wg systemu szwedzkiego (gimnastyki Linga). Odbywały się one na jednej z sal Zakładu „Klemensówka”, którego właścicielem był W. Piasecki. Sala była wyposażona w drabinki (pionową, poziomą i skośną), drążek, kozioł, kółka, linę, orczyk, poręcze, równoważnię, skocznię, szczudła, laski drewniane itp. Zajęcia prowadził W. Piasecki, a w czasie wakacji także jego syn Eugeniusz. Od 1913 r. przy gnieździe rozpoczęła ćwiczenia drużyna Polowa „Sokoła”, której zadaniem było przygotowanie kadr wojskowych do podjęcia walki o niepodległą Polskę. Niebawem członkowie tej drużyny weszli w skład II Brygady Legionów Polskich zwanej „Żelazną”.

5 sierpnia 1944 r. w Szpitalu Wolskim w Warszawie hitlerowcy zastrzelili wielu pacjentów, studentów i pracowników. Tylko nielicznym chorym, pielęgniarkom, a zwłaszcza lekarzom udało się uniknąć zagłady. W tym dniu na terenie placówki zginął m.in. Józef Marian Piasecki (dyrektor), Józef Grzybowski, Janusz Zeyland, Olgierd Sokołowski, Kazimierz Drozdowski, Stanisław Chwojka (lekarze) oraz kilku studentów. Pięcioro kolejnych lekarzy tej placówki zginęło wcześniej w walkach partyzanckich lub zostało zamordowanych w obozach koncentracyjnych. W sumie w czasie wojny śmierć poniosło 11 lekarzy i jeden felczer ze Szpitala Wolskiego. W latach wojny Szpital Wolski stanowił zaplecze medyczne dla struktur podziemnych walczących z okupantem, gdzie m.in. ratowano życie żołnierzy AK, rannych w akcjach bojowych na ulicach Warszawy. Szpital był także mocno zaangażowany w działalność niesienia pomocy Żydom, prowadzoną przez „Żegotę”. Jedną z ważniejszych funkcji jakie spełniał, było ukrywanie poszukiwanych przez Niemców konspiratorów oraz organizowanie tajnych odpraw i narad Okręgu Warszawskiego, a także inspektorów i Delegatury Rządu. Z tego powodu pracownicy Szpitala Wolskiego jak też studenci odbywający tam zajęcia każdego dnia narażali życie, prowadząc patriotyczną działalność.

5 sierpnia 1944 r. podczas tragedii w Szpitalu Wolskim, gdzie hitlerowcy zastrzelili wielu pacjentów, studentów i pracowników zginął m.in. Olgierd Sokołowski (1885-1944), polski lekarz ftyzjatra. Był absolwentem Uniwersytetu w Dorpacie (1907 r.), gdzie ukończył studia medyczne i otrzymał dyplom doktora wszech nauk lekarskich. Początkowo pracował w szpitalu w Kochanówku pod Łodzią, którą przerwał z powodu zachorowania na gruźlicę. Od 1912 r. pracował w sanatorium w Kościelisku, początkowo jako asystent Kazimierza Dłuskiego a od 1918 jako dyrektor. W latach 1921–1928 prowadził praktykę prywatną. W 1922 r. rozpoczął pracę w schronisku na Antałówce. W 1928 r. powrócił do sanatorium w Kościelisku, po przejęciu go przez Ministerstwo Spraw Wojskowych. Był też konsultantem oddziału płucnego Szpitala Klinicznego w Zakopanem. Stosował nowoczesne metody leczenia gruźlicy, z którymi zapoznawał się podczas staży zagranicznych. W 1934 r. objął funkcję dyrektora sanatorium „Odrodzenie” w Zakopanem. W swojej pracy stosował sztuczną odmę opłucnową i przepalanie zrostów opłucnowych. Publikował artykuły z dziedziny leczenia klimatycznego gruźlicy. W 1940 r. został aresztowany przez gestapo, po zwolnieniu otrzymał zakaz przebywania w Zakopanem. Przeniósł się do Warszawy, gdzie został ordynatorem oddziału gruźliczego Szpitala Wolskiego. Od 1942r.  jako pierwszy w Polsce stosował zewnętrzne ssące sączkowanie jam gruźliczych. Po wybuchu Powstania Warszawskiego pozostał jedynym lekarzem na oddziale. W dniu 5 sierpnia 1944 r. został rozstrzelany wraz z pozostałym personelem i pacjentami szpitala na rogu ulic Zagłoby i Górczewskiej.

6 sierpnia 1881 r. w Lochfield koło Darvel w East Ayrshire (Szkocja) urodził się Aleksander Fleming (zm. 1955 r.), lekarz bakteriolog, odkrywca lizozymu i penicyliny. Należy do panteonu największych odkrywców w medycynie. Był obdarzony spostrzegawczością prawdziwego przyrodnika i wyobraźnią naukowca, co pozwalało mu wyciągać wnioski z zaobserwowanych faktów. „Z niezwykłą szybkością i zręcznością spadał jak jastrząb na nowe spostrzeżenie i chwytał w lot jego istotny sens, ukryty przed oczyma zwykłego śmiertelnika”. Penicylina, którą odkrył i dla której sam wynalazł nazwę jest najważniejszym lekiem, jaki dotąd wynaleziono. Będąc skromnym badaczem, nigdy nie zabiegał o sławę i zaszczyty. Przekonują o tym słowa, które często powtarzał: „Badania naukowe nigdy nie są całkowicie zakończone. Honor dobrej pracy polega na tym, iż otwiera drogę pracy jeszcze lepszej, co sprawia, że musi sama usunąć się w cień. Celem badacza winny być nie sukcesy osobiste, lecz postępy wiedzy”. W 1944 r. otrzymał tytuł szlachecki, rok później został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny razem z Howardem Floreyem i Ernstem Chainem, którzy zdołali wyizolować odkrytą przez niego substancję. W 1948 r. nadano mu tytuł Profesora Bakteriologii Uniwersytetu Londyńskiego.

7 sierpnia 1942 r. to prawdopodobna data śmierci w Treblince Janusza Korczaka (właśc. Henryka Goldszmita, ps. „Stary Doktor”, „Pan Doktor”, ur. 1878 lub 1879 r. w Warszawie), polsko-żydowskiego lekarza pediatry, pedagoga, pisarza, publicysty i działacza społecznego. Oprócz zawodu lekarza, był teoretykiem i praktykiem wychowania, twórcą oryginalnego systemu pracy z dziećmi, opartego na partnerstwie, samorządnych procedurach i instytucjach oraz pobudzaniu samowychowania. Badając świat dzieci, stał się pionierem działań w dziedzinie diagnozowania wychowawczego oraz prekursorem działań na rzecz praw dziecka – człowieka. Dyplom lekarza otrzymał 23 marca 1905 r. W latach 1905–1912 pracował jako pediatra w Szpitalu dla Dzieci im. Bersohnów i Baumanów w Warszawie. W czasie wojny polsko-bolszewickiej pełnił służbę medyczną. W latach 1912–1942 razem ze Stefanią Wilczyńską założył i prowadził „Dom Sierot – dla dzieci żydowskich w Warszawie”. W 1926 r. zainicjował pierwsze pismo redagowane w większości przez dzieci – „Mały Przegląd”. Jako Żyd-Polak poczuwał się do podwójnej identyfikacji narodowej. W czasie okupacji nosił polski mundur wojskowy i nie aprobował dyskryminacyjnego oznaczania Żydów opaską z niebieską Gwiazdą Dawida. „Dom Sierot” wraz z J. Korczakiem i innymi pracownikami oraz ok. 200 wychowankami został wywieziony do obozu zagłady w Treblince podczas tzw. wielkiej akcji likwidacyjnej warszawskiego getta. Najprawdopodobniej stało się to 5 sierpnia 1942 r. Obecnie myśl pedagogiczna Janusza Korczaka jest najczęściej kojarzona z ruchem i działaniami na rzecz praw dzieci, a sam inicjator uznawany jest za jednego z pionierów nurtu pedagogicznego nazywanego „edukacją moralną”.

8 sierpnia 2021 r. zakończyły się XXXII Letnie Igrzyska Olimpijskie w Tokio. Miasto po raz drugi w historii gościło olimpijczyków, którzy stolicę Japonii odwiedzili już w 1964 r. Polscy sportowcy w tym razem zdobyli 14 medali, z czego 9 przypadło lekkoatletom, 2 w kajakach, po jednym w wioślarstwie, żeglarstwie i zapasach. Pod względem liczby medali był to najlepszy wynik od IO w Sydney (2000 r.).

10 sierpnia 1896 r. w Czerkasach urodziła się Eugenia Lewicka, lekarka i fizjoterapeutka związana z CIWF od początku jego powstania, prekursorka polskiej medycyny sportowej, propagatorka sportu kobiet. Od 1915 r. uczęszczała do Kijowskiego Żeńskiego Medycznego Instytutu, w 1920 r. ukończyła Uniwersytet w Kijowie. W 1923 r. przybyła do Warszawy, gdzie w 1925 r. uzyskała dyplom doktora wszech nauk. Od tego momentu poświęciła się fizjoterapii i sprawom wychowania fizycznego. W 1924 r. została sezonowym lekarzem zdrojowym w Druskienikach, gdzie rozwijała idee wychowania fizycznego wśród dorosłych i dzieci. Stworzyła tam Zakład Leczniczego Stosowania Słońca, Powietrza i Ruchu, którego została kierownikiem. Z jej inicjatywy w 1928 r. w uzdrowisku odnowiono łazienki, usprawniono kaskady do kąpieli na rzeczce Rotniczance. W latach 1929-1930 powstały szatnie dla mężczyzn, a w 1931 r. dla kobiet. W tym samym roku, w parku zdrojowym powstała Pijalnia Wód Mineralnych. Podczas pracy w uzdrowisku umiejętnie łączyła kulturę fizyczną z klimatoterapią. W latach 1926-1928 odbyła staże zagraniczne w szwedzkich i duńskich ośrodkach wychowania fizycznego, gdzie zapoznała się z systemem Lingów, J. Lindharda, E. Falk, G. Demeny i in. Od 1927 r. była członkiem Komisji dla spraw zorganizowania opieki lekarskiej nad wychowaniem fizycznym, a od 1928 r. pełniła funkcję sekretarza Rady Naukowej WF. Po utworzeniu w 1929 r. CIWF w Warszawie (przypuszczalnie miała swój udział w przekonaniu do tego pomysłu samego J. Piłsudskiego) została członkiem Rady przy dyrektorze Instytutu. Do jej zadań należało m.in. projektowanie ogólnego planu i programów studiów, okresowa ocena wyników szkolenia, przygotowywanie wniosków dotyczących wyposażenia Instytutu w pomoce i środki naukowe. Członkowie Rady wizytowali zajęcia dydaktyczne i tereny ćwiczeń. Zmarła w niewyjaśnionych okolicznościach 29 czerwca 1931 r. w Warszawie.

10 sierpnia 1899 r. w Nałęczowie zmarł Konrad Chmielewski (ur. 1838 r.), lekarz, powstaniec, wskrzesiciel uzdrowiska w Nałęczowie. Studiował medycynę na Uniwersytecie w Moskwie, po studiach prowadził w Kownie praktykę lekarską. Za uczestnictwo w Powstaniu Styczniowego (frakcja białych) został zesłany na kilka lat na Syberię (Wierchouralsk, Tobolsk, Tomsk). W 1867 r. wrócił do kraju i rozpoczął w Warszawie pracę lekarską zyskując sobie wielką sympatię wśród pacjentów. W 1878 r. razem z doktorem Fortunatem Nowickim i Wacławem Lasockim powołał spółkę udziałową do prowadzenia Zakładu Leczniczego w Nałęczowie. W 1880 r. w uzdrowisku Nałęczów wprowadził na wzór kurortów niemieckich reżim uzdrowiskowy, który po kilku latach, mimo wielu przeciwników, wprowadzono także w innych uzdrowiskach funkcjonujących na ziemiach polskich. Reżim uzdrowiskowy miał na celu podniesienie poziomu terapeutycznego, zapewnienie odpowiednich warunków zdrowotnych, estetyki zdrojowiska, usług na odpowiednim poziomie. W tym samym roku rozpoczął budowę willi „Oktawia” na cześć swojej żony, a matki Oktawii Żeromskiej. Zakładem tym kierował w latach 1886-1899 z szacunkiem odnosząc się do kuracjuszy i personelu. Bolesław Prus nazywał dr. Chmielewskiego „naczyniem świętej cierpliwości”.

10 do 17 sierpnia 1924 r. po raz pierwszy w historii reprezentacja polskich niepełnosprawnych wzięła udział w międzynarodowych zawodach. Ekipa głuchoniemych licząca 5 sportowców wystartowała w I Międzynarodowych Igrzyskach Niesłyszących w Paryżu. W zawodach uczestniczyło 9 państw (148 sportowców). Rozegrano 7 dyscyplin i 31 konkurencji. Udział Polaków w międzynarodowych zawodach miał znaczenie nie tylko sportowe, ale także mentalne. Polska zajęła VI miejsce na 9 startujących reprezentacji narodowych. Wacław Wroczyński zajął IV miejsce w biegu na 800 metrów, a polska sztafeta 4×400 m w składzie: Henryk Konrad, Bogdan Kurzyna, Kazimierz Włostowski i Wacław Wroczyński zdobyła srebrny medal. Piątym polskim zawodnikiem był Jerzy Chrzanowski. Byli to zawodnicy Warszawskiego Klubu Sportowego Głuchoniemych. Swój występ uznali za duży sukces, który dał im siły i energię do dalszej pracy.

11 sierpnia 1957 r. w Zakopanem zmarł Rudolf Weigl <Weigel> (ur. 1883 r.), polski biolog, który w 1921 r., po latach badań i eksperymentów, stworzył skuteczną szczepionkę przeciwko tyfusowi plamistemu. Za pomocą specjalnego przyrządu, wstrzykiwał do jelita wszy, drogą doodbytniczą, zawiesiny zarazka, który następnie rozmnażał się w nabłonku żołądka gospodarza. Z zakażonych jelit, zmiażdżonych i oczyszczonych, uczony produkował fenolizowaną szczepionkę. Badania przyniosły mu rozgłos w Polsce i za granicą. W czasie II wojny światowej i przekształceniu UJK w Lwowski Instytut Medyczny nie przerwał swoich badań. Dzięki temu dał zatrudnienie polskim profesorom (nawet poecie Z. Herbertowi), niektórzy wychodzili do pracy w Instytucie z getta lwowskiego, gdzie dostarczał także szczepionki. Nie wyparł się też swojej przybranej ojczyzny, skutecznie przeciwstawiając się żądaniom Niemców, aby podpisał Volkslistę. Odważnie stwierdził: „Jako biolog znam zjawisko śmierci i często myślę o śmierci, bo życie stało się takie smutne i beznadziejne. Więc możecie mi zrobić przysługę i mnie zabić, albo musicie mnie akceptować jako polskiego profesora narodowości polskiej”. W 1942 r. był zgłoszony do Nagrody Nobla, jednak poparcia jego kandydatury odmówili Niemcy jako rewanż za odmowę podpisania Volkslisty i objęcia katedry w Berlinie. Po zakończeniu wojny mieszkał w Krakowie i kontynuował swoje badania oraz wytwarzanie szczepionki najpierw w Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie do 1951 r. w Uniwersytecie Poznańskim.

13 sierpnia 1945 r. w Edynburgu zmarł Stanisław Rouppert (ur. 1887 r.), lekarz, gen. brygady, doktor nauk. Był absolwentem Wydziału Lekarskiego UJ (1912 r.), osobistym lekarzem J. Piłsudskiego, od 1915 r. naczelny lekarz Brygady Legionów Polskich. W latach 1926-1939 był Szefem Departamentu VIII Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych, działaczem sportowym, członkiem zarządu Polskich Związków Sportowych – PKOL (1925-1929, 1931-1939), członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (1931-1945). Był wiceprzewodniczącym Rady Naukowej WF, członkiem komisji ds. opieki lekarskiej nad wychowaniem fizycznym dzieci i młodzieży, a następnie przewodniczącym Komisji Lekarskiej (1927–1939). W 1932 r. będąc oficjalnym reprezentantem PUWF i PW, był jednocześnie kierownikiem polskiej ekipy na Igrzyskach Olimpijskich w Los Angeles. W 1937 r. został protektorem I Zjazdu Polskich Lekarzy Sportowych w Worochcie, podczas którego przyznano mu honorowe członkostwo Stowarzyszenia Lekarzy Sportowych (SLS).

14 sierpnia 1826 r. niedaleko Strzelina urodził się Hermann Brehmer, niemiecki lekarz, pionier klimatyczno-dietetycznego leczenia gruźlicy. W połowie był Polakiem, synem Ślązaczki nazwiskiem Kążecka.  W 1853 r. doktoryzował się na podstawie pracy pt. Uber die Gesetze der Entsthung und das Fortschreitens der Tuberkuloze der Lungen (O prawach genezy i progresji gruźlicy płuc, w której zawarł podstawowe założenia swojej metody. Przestrzegał przed wysoka temperaturą i południowym klimatem stosowanym dotąd w terapii chorych na płuca. Polecał leczenie klimatyczne i zabiegi hydroterapeutyczne u osób młodych, u których nie zaszły trwałe zmiany gruźlicze, a którzy wykazywali wrodzoną lub nabytą skłonność do nieżytów błon śluzowych narządu oddechowego lub byli w fazie początkowej rozwoju choroby. Balneoklimatoterapią w leczeniu gruźlicy zajął  się od 1854 r. W Görbersdorf na Śląsku (po II wojnie światowej Sokołowsko k. Wałbrzycha) początkowo prowadził wspólnie z Marią von Colomb zakład przyrodoleczniczy, a gdy w 1859 r. otrzymał koncesję od rządu pruskiego, przekształcił go w zakład leczniczy dla chorych na gruźlicę. Opracował w nim metodę klimatycznego leczenia gruźlicy, wychodząc z założenia, że podstawę choroby stanowi niedostateczny rozwój serca i naczyń, stąd zadaniem leczenia miało być wzmocnienie organizmu oraz rozwój serca i płuc. W 1862 r. znacząco rozbudował swój zakład, dzięki czemu był to największy tego typu zakład w Europie, a nawet na świecie. Görbersdorf zyskał miano „śląskiego Davos”, chociaż to Davos powinno nazywać się „szwajcarskim Görbersdorfem”, gdyż myśl założenia podobnego uzdrowiska w Davos podjął jeden z wyleczonych przez Brehmera lekarzy. Był nim Aleksander Spengler (1827-1901), który w 1865 r. uruchomił tam sanatorium wysokogórskie leczące gruźlicę płuc. Na wzór metody Brehmera rozwinęło się na wysokim poziomie zakładowe leczenie gruźlicy w Danii, Szwecji, Niemczech, Szwajcarii, przyczyniając się do znacznego obniżenia śmiertelności. H. Brehmer zmarł 28 grudnia 1889 r. w Görbersdorf.

14 do 15 sierpnia 1927 r. zorganizowano pierwsze zawody lekkoatletyczne o mistrzostwo Polski głuchoniemych. Okazją były obchody pięciolecia Warszawskiego Klubu Sportowego Głuchoniemych. Zawody zgromadziły około 30 zawodników m.in. z Bydgoskiego Klubu Sportowego Głuchoniemych, Łódzkiego Klubu Sportowego Głuchoniemych, Żydowskiego Klubu Sportowego Głuchoniemych w Warszawie i Warszawskiego Klubu Sportowego Głuchoniemych.

16 sierpnia 1924 r. w Paryżu Eugène Rubens-Alcais (1884-1963) i Antoine Dresse (1902-1998) utworzyli Międzynarodowy Komitet Sportu dla Głuchych (CISS). Organizacja zrzeszała w początkowym okresie 41 narodowych organizacji sportowych niesłyszących. Od 1949 r. CISS organizuje letnie i zimowe igrzyska co 4 lata, zawsze w roku poolimpijskim. Program obejmuje: gimnastykę, kolarstwo, koszykówkę, lekkoatletykę, pływanie, piłkę nożną, siatkówkę, tenis, tenis stołowy, strzelanie i zapasy, a w igrzyskach zimowych – narciarstwo, konkurencje biegowe i zjazdowe. Obecnie organizacja nosi nazwę International Committee of Sports for the Deaf (ICSD) – Międzynarodowy Komitet Sportu dla Głuchych.

16 sierpnia 1973 r. w Hyannis (USA) zmarł Selman Abraham Waksman (ur. 1888 r.), pochodzący z Ukrainy amerykański mikrobiolog, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny (1952). W 1944 r. wyizolował ze szczepu promieniowców (Streptomyces griseus) substancję, którą nazwał „streptomycyną”. Największą zaletą tego antybiotyku była zdolność niszczenia kwasoodpornego prątka wywołującego gruźlicę. Był to przełom w leczeniu farmakologicznym tej choroby.

17 sierpnia 1998 r. pod Przybiernowem (woj. zachodniopomorskie) zginęli tragicznie Władysław Komar (ur. 1940 r.) oraz Tadeusz Ślusarski  (ur. 1950 r.), polscy lekkoatleci, rekordziści Polski, medaliści igrzysk olimpijskich. W. Komar był jednym z najlepszych polskich miotaczy kulą w historii tej konkurencji. Reprezentował klub sportowy Polonia Warszawa. Ukończył AWF w Poznaniu. Trzykrotnie reprezentował kraj w igrzyskach olimpijskich: Tokio 1964,  Meksyk 1968, i Monachium 1972, gdzie 9 września w konkursie pchnięcia kulą wynikiem 21,18 m pokonał amerykańskich i niemieckich miotaczy i zdobył złoty medal. Zdobył także dwa brązowe medale podczas Mistrzostw Europy (Budapeszt 1966 i Helsinki 1971) oraz pięć podczas Halowych Mistrzostw Europy. Był 14-krotnym mistrzem i 16-krotnym rekordzistą Polski. Obok boksu i lekkiej atletyki uprawiał wyczynowo także rugby (mistrzostwo Polski) i dziesięciobój (rekordzista Polski w 1963 r.). Poza sportem zajmował się aktorstwem i występami estradowymi. T. Ślusarski specjalizował się w skoku o tyczce. Reprezentował barwy KS Sokół Żary (1962–1969), Skra Warszawa (1970–1975), Górnik Zabrze (1976–1977), Skra Warszawa (1978–1988). Był absolwentem AWF w Poznaniu, trzykrotnym olimpijczykiem (Monachium 1972, Montreal 1976 – zloty medal, Moskwa 1980 – srebrny medal). Dwukrotnie zdobył złoty medal podczas Halowych Mistrzostw Europy (Göteborg 1974, Mediolan 1978) oraz srebrny podczas Uniwersjady w Sofii (1977). Był pięciokrotnym mistrzem Polski na stadionie (5 razy zdobył srebrny i 3 razy brązowy medal), czterokrotnym halowym mistrzem Polski (1 srebrny i 2 brązowe medale) oraz czterokrotnym rekordzistą kraju. W 1976 r. wraz z Władysławem Kozakiewiczem ustanowił rekord Europy wynikiem 5,62 m a także pobił halowy rekord świata wynikiem 5,56 m. Po zakończeniu kariery sportowej był trenerem w Skrze Warszawa oraz w Otwocku, gdzie mieszkał. Trzecią ofiarą wypadku (22 sierpnia) był prowadzący drugi samochód Jarosław Marzec (1963 r.), lekkoatleta specjalizujący się w biegach sprinterskich. Był zawodnikiem Flota Gdynia i Zawisza Bydgoszcz, medalistą Mistrzostw Polski w biegu 4x400m (złoty 1984, srebrny 1987, brązowy 1985), halowym Mistrzem Polski w biegu na 400m (1983), a także reprezentantem Polski w meczach międzypaństwowych na tym dystansie. W miejscu gdzie rozbił się samochód ustawiono dwa pomniki upamiętniające zasłużonych sportowców: W. Komara i T. Ślusarskiego oraz J. Marca.

18 do 26 sierpnia 1928 r. nasza 9-osobowa reprezentacja brała udział w II Igrzyskach Sportowych Głuchoniemych w Amsterdamie. Wyjazd stał pod dużym znakiem zapytania ze względu na brak środków finansowych. PUWF i PW udzielił dotacji Polskiemu Związkowi Sportowemu Głuchoniemych wyłącznie na organizację sportu w kraju i zabronił wykorzystać tych środków na wyjazd. Poza tym priorytetem w 1928 r. był udział polskich zawodników w Igrzyskach Olimpijskich, zresztą też w Amsterdamie. Dlatego, aby móc wysłać głuchoniemych zawodników PZSG zdecydował się zorganizować ogólnokrajową zbiórkę pieniędzy oraz zwrócił się o subwencję do Polskiego Komitetu Igrzysk Olimpijskich. W efekcie zmniejszono liczbę reprezentantów (początkowo mieli jechać także piłkarze, kolarze i tenisiści) i w II Międzynarodowych Igrzyskach Głuchoniemych wystartowali wyłącznie lekkoatleci. Ostatecznie polscy lekkoatleci zdobyli dwa złote medale: Kazimierz Włostowski w biegu na 100 m (4m w biegu na 200 m, rekord Polski głuchoniemych) oraz Wacław Potęga w rzucie oszczepem – rekord świata głuchoniemych (4m w pchnięciu kulą), a także dwa srebrne medale: w skoku o tyczce (Marian Popławski) i sztafecie 4×400 m (Leon Sadomski, Marian Popławski, Stanisław Kędzierski, Henryk Konrad), a także 4m w sztafecie 4×100 m (L. Sadomski, M. Popławski, S. Kędzierski, H. Konrad). W biegu na 1500 m nie wystartował w ogóle Lucjan Modzelewski, gdyż sędziowie stwierdzili, że rezerwowi zawodnicy nie mogą brać udziału w zawodach. Podczas zawodów rozegrano 6 dyscyplin i 38 konkurencji. Udział wzięło 212 sportowców. W klasyfikacji generalnej Polska zajęła V miejsce na 11 narodowych reprezentacji.

18 sierpnia 2006 r. zmarł w Warszawie prof. Andrzej Madeyski (ur. 1924 r.), absolwent Politechniki Śląskiej w Gliwicach (1951), inżynier balneologii, w latach 1964-1982 kierownik Zakładu Balneotechniki w Warszawie – Instytutu Balneoklimatycznego. Był głównym technologiem w Centralnym Zarządzie Uzdrowisk. Autorem założeń projektowych zakładów przyrodoleczniczych w Kołobrzegu, Rabce, Krynicy i Iwoniczu. Od 1971 r. kierował zorganizowanym przez siebie Oddziałem Balneotechniki. Był także wykładowcą Politechniki Wrocławskiej, gdzie był kierownikiem Zakładu Techniki Uzdrowiskowej. Przez wiele lat był wiceprezesem Zarządu Głównego Polskiego Zrzeszenia Inżynierów i Techników Sanitarnych. Współorganizator i przewodniczący Głównej Sekcji Balneotechniki PZITS. Sekretarz i przewodniczący Rady Lekarsko-Technicznej przy Zjednoczeniu Uzdrowisk Polskich, przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Balneoklimatycznego. Jeden z założycieli Międzynarodowego Stowarzyszenia Techniki Uzdrowiskowej (SITH), w którym w latach 1968-89 pełnił funkcję sekretarza generalnego. W 1991 r. był współzałożycielem Izby Gospodarczej „Uzdrowiska Polskie”, w której przez 10 lat pełnił funkcję prezesa Zarządu.  Autor wielu publikacji z zakresu techniki uzdrowiskowej, m. in. Podstawy inżynierii uzdrowiskowej, Informator Uzdrowisk Polskich.

22 sierpnia 1877 r. urodził się w Warszawie Szymon T. Starkiewicz, lekarz pediatra, wolnomularz i społecznik, pionier kompleksowej rehabilitacji dzieci w Polsce. W 1905 r. założył jako jedną z pierwszych w Polsce, „Kroplę Mleka” – punkt opieki społeczno-leczniczej nad dzieckiem. Zapoczątkowało to szeroką akcję pomocy dzieciom, połączoną z organizacją zarówno kolonii letnich, jak i pierwszego w Dąbrowie Górniczej oddziału dziecięcego w szpitalu św. Anny. Prowadził także popularne wykłady z pediatrii klinicznej i społecznej w Towarzystwie Lekarskim Zagłębia Dąbrowskiego (TLZD) oraz z higieny w sosnowieckim oddziale Warszawskiego Towarzystwa Higienicznego. W 1914 r. należał do Komitetu Organizacyjnego II Zjazdu Lekarzy Prowincjonalnych Królestwa Polskiego w Lublinie. Był członkiem TLZD w Sosnowcu, w którym pełnił funkcje: sekretarza (1914), członka zarządu (1915) i wiceprzewodniczącego (1917). W latach 1917–1919 był lekarzem w hutach cynku i w kopalni „Reden” Francusko-Rosyjskiego Towarzystwa Górniczego w Dąbrowie Górniczej. Opublikował w tym okresie kilkanaście prac, głównie z zakresu fizjoterapii i chorób zakaźnych u dzieci, m.in. w „Przeglądzie Lekarskim”, „Przeglądzie Pediatrycznym”, „Nowinach Lekarskich”. Przetłumaczył z języka niemieckiego książkę B. Salgego Zarys współczesnej nauki o chorobach dzieci (1918), nowoczesny podręcznik pediatrii, służący przez wiele lat w dydaktyce medycznej. W 1927 r. stworzył Sanatorium „Górka” w Busko-Zdroju dla dzieci w wieku od 4 do 14 lat, z gruźlicą kostno-stawową, węzłów chłonnych i skóry, chorobą reumatyczną, anemią, nerwicą, z upośledzeniem umysłowym itp. Leczono różne przypadki, od zwykłego powiększenia węzłów chłonnych. Terapia opierała się o metody przyrodolecznicze (kąpiele siarczano-słone, naświetlanie słoneczne, nadfioletowe, gimnastyka lecznica). Po wojnie, w 1945 r. podjął się odbudowy zniszczonej „Górki”. W 1949 r., gdy „Górkę” upaństwowiono dr Starkiewicz. został ordynatorem i konsultantem ds. balneologii dziecięcej. W 1953 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 1 stycznia 1962 r. w Busko-Zdroju.

22 sierpnia 1986 r. w Warszawie zmarł doc. Jerzy Choróbski (ur. 1902 r.), pionier neurochirurgii i neurofizjologii. Był absolwentem Wydziału Lekarskiego UJ (1926). Po studiach wyjechał do Warszawy, gdzie rozpoczął pracę w Klinice Chorób Nerwowych UW. Należał do tzw. szkoły prof. Kazimierza Orzechowskiego (1878-1942). W 1930 r. wyjechał na stypendium do Kanady i USA. Po powrocie do kraju w połowie 1934 r. został asystentem w Klinice Chorób Nerwowych UW. Podjął się wówczas organizacji Oddziału Neurochirurgii, który uruchomiono rok później. W 1937 należał do grupy uczestników Zjazdu Europejskich Neurochirurgów, który odbył się w Berlinie i we Wrocławiu. Od stycznia 1939 był członkiem Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego. Wraz z zespołem m.in. Adamem Kunickim (1903-1989) oraz Ernestem Ferensem (1907-1950) zajął się diagnostyką i operacjami wewnątrzczaszkowymi, w tym nowotworami mózgu. Zespół prowadził również działalność naukowo-dydaktyczną, przygotowując kilka prac do druku oraz prezentując kilka demonstracji podczas posiedzeń Polskiego Towarzystwa Neurologicznego. Zwracał też uwagę na pielęgnację chorych neurologicznych połączoną z zabiegami rehabilitacyjnymi. Podczas kampanii wrześniowej wykonywał zawód aż do kapitulacji. Podczas Powstania Warszawskiego prowadził szpital polowy przy ulicy Chmielnej 26. W 1946 obronił pracę habilitacyjną, został docentem w dziedzinie neurochirurgii, w 1947 r. stworzył w UW klinikę neurochirurgiczną. W 1949 r. uzyskał stanowisko profesora nadzwyczajnego, a w 1958 r. tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1949-1950 był wykładowcą neurochirurgii w UW, a od 1950 do 1969 r. kierownikiem Kliniki Neurochirurgicznej AM (1947-1962). W 1982 r. otrzymał tytuł doktora honoris causa AM w Warszawie. Doprowadził do wyodrębnienia neurochirurgii jako samodzielnej dyscypliny medycznej w Polsce.

23 sierpnia 1938 r. na mocy Ustawy Sejmowej CIWF w Warszawie został przekształcony w wojskową szkołę akademicką pod nazwą Akademia Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego. Uczelni nadano statut, a w kwietniu 1939 r. przyznano prawa nadawania absolwentom tytułu magistra wychowania fizycznego. Rozpoczęło się kształcenie na trzyletnich studiach. W uczelni funkcjonował m.in. Zakład Anatomii i Mechaniki Ruchu wraz z Muzeum, Zakład Antropologii, Zakład Fizjologii Stosowanej, Zakład Fizyki i Chemii, Gabinet Psychotechniczny, Pracownie RNWF, Gabinety Specjalistyczne (do badań kardiograficznych, sale do ćwiczeń) oraz Zakłady Pomocnicze (Pracownia rentgenologiczna, Biblioteka, Dział lekarski i Dział foto). Na I piętrze budynku głównego było laboratorium mechaniki ruchu, ćwiczeń fizjologicznych, gabinet fizyczny, analizy gazowej, pokój wag, gabinet chemiczny, ćwiczeń chemicznych i fizycznych. Na II piętrze: gabinet antropologii, antropometrii, ćwiczeń psychotechnicznych, higieny ogólnej, higieny pracy, bakteriologii, psychotechniki, pokoje do pracy indywidualnej i 5 pokojów mieszkalnych dla stypendystów.

24 sierpnia 1928 r. w Amsterdamie odbył się III Międzynarodowy Kongres Sportowy Głuchoniemych. W trakcie obrad Kazimierz Włostowski, delegat Polskiego Związku Sportowego Głuchoniemych został wybrany na pierwszego asesora Międzynarodowego Komitetu Cichych Sportów (CISS). Był to dowód uznania i sympatii dla reprezentantów Polski.

24 do 27 sierpnia 1939 r. odbywały się w Sztokholmie V Międzynarodowe Igrzyska Sportowe Głuchoniemych. Reprezentacja Polski w 15-osobowym składzie zdobyła 4 brązowe medale: Bogdan Gniot w biegu na 110 m ppł., Miron Łucyk w biegu na 400 m ppł. oraz dwa wywalczone przez kobiety: Krystyna Lewińska w skoku wzwyż i sztafeta 4 x 100 m w składzie: Rachela Frochtmanówna, Stanisława Królakówna, K. Lewińska, Zofia Walczkówna. Występ nie był jednak udany, gdyż Polska zajęła w klasyfikacji ogólnej IX miejsce na 13 narodowych reprezentacji. Występ nie był jednak udany, gdyż Polska zajęła w klasyfikacji ogólnej IX miejsce na 13 narodowych reprezentacji.

24 sierpnia 1945 r. na mocy dekretu Rady Ministrów i prezydium Krajowej Rady Narodowej, dwie wrocławskie uczelnie – Uniwersytet wraz z Politechniką, zostały przekształcone na polskie państwowe szkoły akademickie. Uniwersytet Wrocławski składał się z 6 wydziałów: prawno-administracyjny, humanistyczny, matematyczno-przyrodniczy, medycyny weterynaryjnej, rolnictwa z oddziałem ogrodniczym oraz lekarski z oddziałem farmaceutycznym. Politechnika otrzymała 4 wydziały. Już wcześniej (9-10 maja) przybyła do Wrocławia Grupa Naukowa, której celem było zabezpieczenie mienia przedwojennych uczelni na terenie miasta. Na jej czele stanął prof. Stanisław Kulczyński (1895-1975) – botanik. Utworzono Straż Akademicką Uniwersytetu złożoną z młodzieży akademickiej. Członkowie Straży otrzymali broń, budynków pilnowano dzień i noc, ponieważ istniało niebezpieczeństwo podpalenia.

24 sierpnia 1958 r. w Połczynie-Zdrój zmarł Roman K. Rettinger (ur. 1899 r.), lekarz, kapitan służby stałej WP, sportowiec. Był lekarzem polskich sportowców podczas Igrzysk Olimpijskich w Berlinie w 1936 r. oraz naczelnym lekarzem CIWF (1937-1938). Podczas I Zjazdu Stowarzyszenia Lekarzy Sportowych w Worochcie w 1937 r. objął funkcję sekretarza SLS. W latach 1940–1941 prowadził poradnię sportowo-lekarską w Oflagu II B w Arnswalde (ob. Choszczno). Odpowiadał za stałą kontrolę stanu zdrowia tych oficerów, którzy stale uprawiali zajęcia sportowe. Gdy w maju 1942 r. znaczna część jeńców została przewieziona do Oflagu II D w Gross Born (obóz k. Kłomina na Pomorzu), obok obowiązków lekarza obozowego prowadził nadal działalność sportowo-lekarską. Przewodniczył także „Komisji Lekarskiej” badającej uczestników „Olimpiady Obozowej” („obozowych Igrzysk Olimpijskich”) w Gross Born w 1944 r.

24 sierpnia 2021 r. rozpoczęły się XVI Igrzyska Paraolimpijskie w Tokio. Wzięło w nich udział 4400 zawodników (2650 mężczyzn, 1750 kobiet) ze 160 reprezentacji. Rozegrano 540 konkurencji w 22 dyscyplinach. Polskę reprezentowało 89 zawodników. Po raz pierwszy odbyły się zawody w badmintonie i taekwondo. W zamian zrezygnowano z żeglarstwa i siedmioosobowej piłki nożnej. Hasło zawodów brzmiało: Zjednoczeni przez emocje.

25 sierpnia 1909 r. w Linz (Austria) zmarł Wenanty Piasecki (ur. 1832 r.), lekarz (doktor medycyny, docent gimnastyki) i jeden z pierwszych na ziemiach polskich wszechstronnie wykształconych nauczycieli wychowania fizycznego. Był też jednym z pierwszych, którzy doceniali wartość ruchu i krzewili podstawy fizjoterapii, tj. metody leczenia przyrodniczo-dietetycznego. Początkowo popularyzował niemieckie i czeskie osiągnięcia w zakresie gimnastyki, w późniejszym okresie przekonał się do systemu gimnastyki szwedzkiej. W 1867 r. powołany został do Lwowa, gdzie został pierwszym naczelnikiem powstającego wówczas na ziemiach polskich Sokoła-Macierzy. W 1870 r., po złożeniu egzaminów lekarskich w Krakowie, rozpoczął w 1871 r. pracę jako kierownik Zakładu Kąpielowego w Kisielce pod Lwowem. W tym samym roku z właścicielem Zakładu Karolem Kisielką (1830-1893) udał się w podróż w celu zwiedzenia najbardziej znanych zakładów przyrodoleczniczych w Europie środkowej. W 1875 r. zainicjował kurs naukowy dla kandydatów na nauczycieli gimnastyki przy Uniwersytecie Lwowskim. W 1879 r. utworzył we Lwowie Towarzystwo Hydropatyczne, którego został pierwszym prezesem. Podczas posiedzeń wygłaszał referaty i odczyty, m.in. na temat hydroterapii, diety jarskiej, czy higienicznego trybu życia. W tym czasie napisał też pierwszy polski podręcznik z zakresu hydroterapii pt. Stosunek hydroterapii do innych metod leczenia.

25 do 30 sierpnia 1957 r. Polacy po raz pierwszy po wojnie wystartowali w Światowych Igrzyskach Głuchoniemych. Zawody zorganizowano w Mediolanie i uczestniczyło w nich 635 sportowców z 25 państw. Polskę reprezentowało 27 zawodników, którzy zdobyli 14 medali (4 złote, 5 srebrnych, 5 brązowych).

26 sierpnia 1906 r. urodził się w Białymstoku Albert B. Sabin, lekarz polsko-żydowskiego pochodzenia, który wynalazł kolejną wersję szczepionki przeciwko wirusowi polio. W 1921 r. wraz z rodziną wyemigrował do USA, gdzie w 1931 r. ukończył studia. W dniu 24 kwietnia 1960 r. jako pierwszy na świecie zastosował szczepionkę, która całkowicie niszczyła wirusa polio, wywołującego chorobę Heinego-Medina. Nigdy nie opatentował swojej szczepionki twierdząc, że jest ona jego darem dla dzieci. Zmarł w wieku 87 lat w dniu 3 marca 1993 r. w Waszyngtonie.

26 sierpnia 1932 r. w Otwocku zmarł Samuel Goldflam (ur. 1852 r.) wybitny polski neurolog, który jako pierwszy opisał m.in. miastenię (chorobę Ebego-Goldflama) oraz przedstawił obraz kliniczny i hipotezy dotyczące etiologii chromania przestankowego. Opisał objaw zblednięcia stopy po wykonaniu nią kilku ruchów czynnych (tzw. objaw Goldflama-Oehlera) występujący w tym schorzeniu. Prawidłowo wskazał też nałogowe palenie tytoniu jako istotny czynnik etiologiczny choroby. W latach 1883-1922 był właścicielem bezpłatnej polikliniki dla ubogich chorych działającej w Warszawie, w latach 1908-1926 współzałożycielem i dyrektorem Zakładu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych Żydów „Zofiówka” w Otwocku. Był członkiem komitetu redakcyjnego i wydawniczego „Neurologii Polskiej” (1910-1917), członkiem wielu towarzystw naukowych i dobroczynnych, autorem około stu publikacji.

27 sierpnia 2021 r. poinformowano opinię publiczną, że dwaj polscy kolarze torowi – brązowi medaliści tegorocznych Igrzysk Paraolimpijskich w Tokio są podejrzewani o naruszenie przepisów antydopingowych. W przypadku potwierdzenia wyników analizy próbek B grozi im odebranie brązowych medali i 4-letnia dyskwalifikacja. Polski Komitet Paraolimpijski wydał komunikat w tej sprawie, w którym wskazano, że “każdy zawodnik odpowiada za wszystkie substancje znajdowane w pobieranych od niego próbkach. Złamanie przepisów antydopingowych ma miejsce za każdym razem, gdy zabroniona substancja jest odnaleziona w próbce bez względu na to, czy ze strony zawodnika było to intencjonalne lub nieintencjonalne”. Ponadto podkreślono, że PKPar “stanowczo opowiada się za sportem wolnym od dopingu we wszystkich jego aspektach i na wszystkich poziomach”.

29 sierpnia 1925 r. w Warszawie zmarł Teodor Heryng (ur. 1847 r.) polski lekarz laryngolog, propagator stosowania terapii inhalacyjnej (wziewań leków antyseptycznych) w leczeniu gruźlicy górnych dróg oddechowych. Uważany jest za pioniera polskiej laryngologii. Był profesorem honorowym Uniwersytetu Warszawskiego, współredaktorem „Gazety Lekarskiej”, twórcą inhalatorium w Zakładach Zdrojowych w Ciechocinku. Znany ze swych naukowych i zawodowych dokonań na obu półkulach. W 1904 r. skonstruował dwa oryginalne aparaty inhalacyjne: termoregulator (do inhalacji ciepłych) i i termoakumulator (przy temp. 55 stopni C zmieniał leki antyseptyczne w stan gazowy). Uważał, że terapia inhalacyjna ma szczególne wskazania u chorych na gruźlicę, w celu uwolnienia płuca od patologicznej wydzieliny, wzmocnienia mięśni klatki piersiowej przy pomocy głębokich wdechów.

29 sierpnia 2021 r. zmarł Jacques Rogge (ur. 2 maja 1942 r. w Gandawie), ortopeda i lekarz sportowy, przez 12 lat przewodniczący Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (MKOl). W latach młodości uprawiał rugby – członek reprezentacji Belgii. Jako żeglarz w klasie Finn uczestniczył w Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku (1968 r.), Monachium (1972 r.) i Montrealu (1976 r.). Po zakończeniu kariery sportowej został działaczem sportowym. W latach 1989-1992 kierował Belgijskim Komitetem Olimpijskim. W 1991 r. został członkiem MKOl. Od 16 lipca 2001 r. do 10 września 2013 r. pełnił funkcję przewodniczącego tej największej sportowej organizacji. Odbudował jej prestiż po wcześniejszych skandalach, dokonał wiele reform, wprowadził zmiany organizacyjne. Uszczelnił kontrole antydopingowe współpracując ściśle ze światową Agencją Antydopingową (WADA). Jego pracę i sukcesy doceniano także w Polsce. W 2000 r. został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej, a w 2004 r. otrzymał tytuł doktora honoris causa AWF im. Józefa Piłsudskiego w Warszawie. Kochał sport i tę pasję potrafił przekazywać innym, dlatego cały świat sportowy odczuwa wielką pustkę i żegna ze smutkiem belgijskiego działacza.

31 sierpnia 1939 r. (cóż za szczególna data) prof. Stanisław W. Ciechanowski (1869-1945), lekarz anatomopatolog i działacz społeczny w dziedzinie kultury fizycznej przeszedł na emeryturę. Był absolwentem Wydziału Lekarskiego UJ w Krakowie. Pracował jako asystent w Zakładzie Anatomii Patologicznej UJ u prof. Tadeusza Browicza. W 1919 r. przejął po nim Katedrę i Zakład, którymi kierował do 1939 r. Habilitował się w 1897 r. W 1900 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego UJ, a w 1912 r. profesora zwyczajnego. Należał do pionierów badania mechanizmów i klasyfikacji chorób nowotworowych. W latach 1919-1920 oraz 1927-1929 był dziekanem Wydziału Lekarskiego UJ. W latach 1931-1934 wykładał patologię ogólną i doświadczalną. Był propagatorem wychowania fizycznego organizując w Krakowie najpierw roczne kursy, a następnie w 1927 r. 3-letnie Studium WF. Był członkiem Rady Naukowej WF (1927-1939), członkiem Rady przy Dyrektorze w CIWF, przewodniczącym Komisji Miernika i Minimum. W latach 1905-1920 był redaktorem naczelnym „Przeglądu Lekarskiego”, a w latach 1906-1912 redaktorem naczelnym „Rocznika Wydziału Lekarskiego”. Był jednym z inicjatorów i współautorów nowoczesnego Słownika Lekarskiego, który zawierał ok. 36 tys. haseł obcojęzycznych i ok. 12 tys. haseł polskojęzycznych. W czasie wojny aresztowany, uniknął wywiezienia do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen ze względu na wiek. W czasie okupacji w ograniczony sposób był zaangażowany w tajne nauczanie w formie egzaminowania zgłaszających się kandydatów z patologii ogólnej. Zmarł w Krakowie 15 sierpnia 1945 r.

31 sierpnia 1997 r. zmarł Zenon Piszczyński (ur. 1922 r.), absolwent WSWF w Poznaniu, mgr wychowania fizycznego (1950). W latach 1951-1975 był kierownikiem Oddziału Usprawnienia Leczniczego (Blok Rehabilitacji) w Świebodzińskim Zakładzie Leczniczo-Wychowawczym dla Dzieci i Młodzieży Kalekiej. Będąc z zawodu nauczycielem wychowania fizycznego, rehabilitacji uczył się sam, na kursach, z literatury fachowej, podczas pracy podpatrując, rozmawiając z niepełnosprawnymi, analizując ich predyspozycje, przysposabiając urządzenia i zachęcając do ćwiczeń. Niepełnosprawnym osobom tłumaczył, że są „wartości większe niż sprawne ręce i nie ma wyższości nóg nad wyższością głowy”. Wraz z dr. L. Wieruszem, w latach 50. XX w. podjął się trudu wydźwignięcia niewielkiego zakładu dla dzieci kalekich, do rangi renomowanego sanatorium ortopedyczno-rehabilitacyjnego. W 1953 r. zapoczątkował prowadzenie dokumentacji foto-filmowej, a od 1965 r. działał w ramach Sekcji Dokumentacji Foto-Filmowej. W 1959 r. podczas IV Festiwalu Filmów Medycznych w Cannes pierwszy film zrealizowany przez niego, we współpracy z E. Zeyland Malawką pt. Leczenie rehabilitacyjne przypadku z wrodzonym brakiem kończyn górnych został wyróżniony dyplomem honorowym. Był autorem i współautorem wielu publikacji, referatów i doniesień naukowych wygłaszanych podczas krajowych konferencjach, zjazdach rehabilitacyjno-traumatologicznych, a także w zachodnich ośrodkach i klinikach ortopedycznych, ilustrowanych materiałami filmowymi. Podkreślał w nich ważną rolę magistrów wf w rehabilitacji. W 1987 r. po przejściu na emeryturę, nadal był aktywny wśród świebodzińskiej społeczności. Zob. więcej:  http://sekcjahistoryczna.fizjoterapia.org.pl/piszczynski-zenon/