Październik historycznie

*** PAŹDZIERNIK ***

 

1 października 1926 r. dr Wiktor Dega rozpoczął pracę w Studium Wychowania Fizycznego UP. Jako lekarz Studium WF prowadził wykłady z zakresu teorii i praktyki gimnastyki leczniczej i masażu obejmujące wady postawy i skrzywienia kręgosłupa. Uczestniczył we wszystkich kursach, które organizowano dla studentów wychowania fizycznego i lekarzy specjalizujących się w higienie szkolnej i wychowaniu fizycznym. W szkole tej pracował do 1937 r.

1 października 1951 r. dr Lesław Węgrzynowski (1885-1956), farmakolog, ftyzjatra, wykładowca akademicki, a przede wszystkim zasłużony pionier walki z gruźlicą w Polsce, został usunięty z przyczyn politycznych z Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. Na przełomie lat 40. i 50. znalazł się w grupie 23 przedstawicieli wrocławskiego środowiska akademickiego, którzy zostali objęci przez UB sprawą obiektową pod kryptonimem „Medycyna”. Wcześniej, po wojnie organizował Sanatorium PCK w Zakopanem, był dyrektorem Sanatoriów Przeciwgruźliczych w Bukowcu i Instytutu Zeylandowo w Kowarach, a w latach 1947-1950 dyrektorem Państwowego Zespołu Sanatoriów Przeciwgruźliczych w Obornikach Śl. W 1946 r. był współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Badań Naukowych nad Gruźlicą. Wraz z grupą pracowników naukowych Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, został zatrudniony na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu.

2 października 1995 r. w Katowicach zakończył się XI Kongres Fizjoterapii. W trakcie Walnego Zgromadzenia wybrano doc. dr. Krzysztofa Gieremka na prezesa Polskiego Towarzystwa Fizjoterapii na lata 1995-1999. W kadencji tej kontynuowano prace nad ustawą o zawodzie fizjoterapeuty, jednak mimo usilnych starań członków PTF nie udało się doprowadzić do pierwszego czytania projektu ustawy w III kadencji Sejmu RP. W 1999 r. prezes PTF reprezentował Polskę podczas XIII Międzynarodowego Kongresu WCPT w Jokohamie (Japonia).

2 października 2014 r. w Dobrichovicach pod Pragą zmarł prof. Karel Lewit (ur.1916 r.) – czeski lekarz neurolog, twórca nowoczesnej, praskiej szkoły terapii manualnej. Jako specjalista terapii manualnej przeszedł ewolucję: od twardego zabiegu manipulacji do bezpiecznych dla chorego technik miękkich opartych na zasadach neurofizjologii. Wykorzystywał przy tym zjawiska reakcji łańcuchowych, w których efekt leczniczy uzyskiwał stosując terapię w miejscu  nieraz odległym od  miejsca bólu, unieruchomionego (zablokowanego) stawu lub napiętego nadmiernie mięśnia. Kierował się zasadą leczenia przyczyny schorzenia, a nie skutku. Był autorem ponad 200 prac naukowych. Sygnatariusz Karty 77 za co był represjonowany, uhonorowany należnymi tytułami dopiero po 1989 r. Był wzorem skromności o niewielkich wymaganiach w stosunku do otoczenia. W 2006 r. uhonorowany został tytułem doktora honoris causa Łódzkiego Uniwersytetu Medycznego. Prof. dr hab. Krystian Żołyński, jeden z trzech recenzentów napisał: „[…] rozmiary i ranga dorobku naukowo-badawczego, dydaktycznego i organizacyjnego Pana prof. Karela Lewita oraz Jego dokonania na polu stworzenia naukowych podstaw terapii manualnej oraz praktycznego kształcenia i krzewienia tej metody w wielu dyscyplinach klinicznych na całym świecie, w tym wieloletnia, wszechstronna współpraca z lekarzami polskimi, upoważniają mnie do stwierdzenia, że Pan prof. dr hab. med. Karel Lewit w pełni zasługuje na zaszczytną godność doktora honoris causa Uniwersytetu Medycznego w Łodzi”. W Polsce już w latach 80. XX w. ukazał się podręcznik jego autorstwa pt. Leczenie manualne zaburzeń czynności narządu ruchu (PZWL, Warszawa 1984).

3 października 1885 r. Zakopane zostało uznane jako stacja klimatyczna. Był to największy ośrodek wysokogórski na ziemiach polskich, w którym leczono gruźlicę płuc. Badania klimatyczne prowadzone pod koniec lat 80. XIX w. potwierdzały dobroczynne skutki zakopiańskiego powietrza w leczeniu tej choroby. Stwierdzano w nich, że „w miejscowościach wysokogórskich ponad 1600 m n.p.m. chorobliwość i śmiertelność jest mniejsza, a powietrze jest uboższe w mikroby”, a co do samej gruźlicy jako „pewnik statystyczny, że w Krakowie co 5 człowiek umiera na gruźlicę, a w powiecie krakowskim co 7, zaś w Zakopanem co 50”. Stąd też wyciągnięto wniosek, że „człowiek dotknięty skłonnością do gruźlicy przeniósłszy się do Zakopanego ma 10 razy większą sposobność uchronienia się od gruźlicy, gdyż czynnikiem leczniczym jest tu systematyczne, tonizujące działanie klimatu, poprzez pobudzenie łaknienia, pogłębienie oddychania, zwiększoną pracę mięśni i serca, oraz szybką przemianę materii”.

4 października 1799 r. w Gräfenberg na Śląsku Austriackim urodził się Vincenz Priessnitz, hydropata, twórca idei uzdrowicielskiej metody leczenia oraz naturalnego stylu życia. Twierdził, że prawdziwy lekarz drzemie we wnętrzu każdego człowieka. Jego praca dzięki oryginalności poglądów na świat, perfekcji połączonej z intuicją, wyjątkowej produktywnej racjonalności, samodzielności w podejmowaniu decyzji, wytrwałości, a przede wszystkim pryncypialności, znalazła naśladowców i ludzi, którzy uwierzyli, że tylko własne przekonanie, aktywność oraz silny charakter pomogą zwalczyć każdą chorobę. Pomimo, iż zdobył dużą sławę, pozostał do końca swych dni człowiekiem skromnym, spokojnym, małomównym, zamkniętym w sobie. Był bardzo pryncypialny, wszystkich traktował tak samo, bez względu na to, czy byli to bogaci, czy biedni. Cały swój dzień poświęcał pacjentom, każdy z nich mógł liczyć na chwilę rozmowy i poradę od niego, bez względu na porę dnia. Jedynie nie lubił spotykać się z lekarzami, którzy zadawali mu wiele pytań, na które nie umiał odpowiadać. Od jego nazwiska pochodzi w Polsce potoczna nazwa natrysku – „prysznic”.

4 do 6 października 1934 r. odbył się II Zjazd Nauczycieli Szkół Specjalnych Szkolnictwa Specjalnego, zorganizowany przez Sekcję Szkolnictwa Specjalnego ZNP i Państwowy Instytut Pedagogiki Specjalnej. Wzięło w nim udział ponad 600 osób, w tym 450 nauczycieli szkół specjalnych z całej Polski. Obrady odbywały się, poza posiedzeniami plenarnymi, w 5 sekcjach: głuchych, niewidomych, upośledzonych umysłowo, upośledzonych moralnie oraz w sekcji psychologicznej, która była nowością. Omawiano na niej problemy dotyczące selekcji dzieci anormalnych, badań w tej dziedzinie i ewentualnych zmian, jakie w tych badaniach należałoby wprowadzić, oraz zagadnienia norm selekcyjnych dla pracowni psychologicznych i osób przeprowadzających selekcję dzieci anormalnych. Uczestnicy Zjazdu stwierdzili, że celem wychowania dziecka upośledzonego powinno być przygotowanie twórczej i produktywnej jednostki do udziału w życiu społecznym. Praca wychowawcza w szkołach specjalnych powinna więc dotyczyć jak najdalej posuniętego rozwoju intelektualnego i zapewnienia ogólnego wykształcenia dziecku upośledzonemu zgodnie z jego możliwościami oraz rozwojem fizycznym i przygotowania zawodowego.

4 października 2016 r. zmarła w Gdańsku Ewa Zeyland-Malawka (ur. 1928), profesor Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku, w której kierowała utworzoną przez siebie Pracownią Postawy Ciała. Była absolwentką Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego w Poznaniu (1954), gdzie uzyskała tytuł nauczyciela wychowania fizycznego. W kolejnych latach ukończyła kurs w Ośrodku Szkoleniowym przy Klinice Ortopedycznej w Poznaniu, dający uprawnienia do pracy w rehabilitacji oraz kursy w zakresie wad postawy i skolioz. W latach 1954–1958 pracowała w Zakładzie Leczniczo-Wychowawczym dla Dzieci Kalek w Świebodzinie. W latach 1958–1973 pracowała w Klinice Ortopedycznej gdańskiej AM jako instruktor gimnastyki leczniczej. Dodatkowo w latach 1961-1963 prowadziła lekcje gimnastyki korekcyjnej w szkole podstawowej, a w kolejnych latach (1968-1969) wykłady z gimnastyki korekcyjnej w Studium Nauczycielskim w Gdańsku oraz w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Gdańsku (1969-1970). W 1968 r. uzyskała stopień naukowy doktora wychowania fizycznego, w 1998 r. w AWF w Poznaniu stopień doktora habilitowanego nauk o kulturze fizycznej. Była m.in. wieloletnim członkiem Zarządu Głównego Sekcji Magistrów Wychowania Fizycznego Pracujących w Rehabilitacji przy TWK, przewodniczącą Sekcji Magistrów WF w Gdańsku, prezesem Oddziału Gdańskiego Polskiego Towarzystwa Fizjoterapii, przewodniczącą Sądu Koleżeńskiego PTF. Autorka i współautorka ponad 110 publikacji naukowych, w tym wielokrotnie wznawianego skryptu Ćwiczenia korekcyjne, wyd.1 WSWF Gdańsk 1976; pozycji Dbajmy o nasze stopy, Warszawa 1970 (współautor: Siemaszko-Szarmach Ł.); Badanie postawy ciała: praktyczny poradnik dla prowadzących ćwiczenia korekcyjne w szkole, AWF Gdańsk 1997.

 

Zob. więcej:http://sekcjahistoryczna.fizjoterapia.org.pl/zeyland-malawka-ewa/

5 października 1982 r. w Warszawie zmarł Wacław Sidorowicz (ur. 1905 r.), lekarz, specjalista medycyny sportowej i chorób wewnętrznych, lekkoatleta, specjalizujący się w biegach średniodystansowych. Był absolwentem Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie (1933). W 1937 r. uzyskał stopień doktora nauk medycznych.  W latach 1938–1939 był kierownikiem Poradni Sportowo-Lekarskiej w Krakowie. Po wojnie pracował w II Klinice Chorób Wewnętrznych UJ oraz zajmował się poradnictwem sportowo-lekarskim, m.in. był kierownikiem poradni sportowo-lekarskiej w Warszawie: od 1947 r. w AWF, a od 1951 r. w II Klinice Chorób Wewnętrznych UW, dyrektorem Centralnej Poradni Sportowo-Lekarskiej (1962–1973). W 1948 r. podczas II Zjazdu Stowarzyszenia Lekarzy Sportowych w Warszawie został wybrany na funkcję prezesa SLS. W 1966 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego. Był opiekunem medycznym polskich ekip podczas Igrzysk Olimpijskich w roku 1936, 1952, 1960 i 1964. Wychowawca wielu pokoleń lekarzy sportowych. Autor kilku publikacji, m.in. podręcznika pt. Masaż sportowy, Warszawa 1946; Zarys metodyki badań i poradnictwa sportowo-lekarskiego, Warszawa 1962.

5 października 2001 r. w wieku 85 lat zmarł we Wrocławiu Adam Rosławski, specjalista chorób wewnętrznych i reumatologii. Urodził się w Krakowie 8 września 1916 r. Był absolwentem Wydziału Lekarskiego UJ w Krakowie (1947). W 1961 r. uzyskał doktorat, od 1966 r. był doktorem habilitowanym, od 1973 r. profesorem zwyczajnym. Obok pracy klinicznej (m.in. ordynator oddziału reumatologicznego Szpitala Wojewódzkiego im. J. Babińskiego we Wrocławiu), w latach 1967-1986 pracował w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego (później AWF) we Wrocławiu, gdzie pełnił funkcję m.in. dyrektora Instytutu Rehabilitacji Ruchowej (1977-1981) oraz kierownika Katedry Rehabilitacji (1982-1986). Był twórcą Wrocławskiej Szkoły Rehabilitacji w Chorobach Wewnętrznych i Reumatologii. Autorem ponad 90 prac zwartych i artykułów naukowych nt. zagadnień klinicznych i rehabilitacji w chorobach reumatoidalnych, m.in. podręcznika pt. Podstawy rehabilitacji ruchowej (Warszawa 1981), a także kilkakrotnie wznawianego pt. Technika wykonywania ćwiczeń leczniczych (współautor T. Skolimowski).

6 października 1913 r. we Lwowie zmarł Edmund Cenar (ur. 1856 r.), lwowski nauczyciel wycho­wania fizycznego zaangażowany w rozwój ruchu higienicznego. Od 1880 r. pracował w Seminarium Nauczycielskim we Lwowie. Przywią­zywał szczególnie wielką wagę do zdrowotno-higienicznej i wychowawczej funkcji ćwiczeń fizycznych. Był zwolennikiem gier i zabaw na świeżym powietrzu oraz racjonalnych ćwiczeń gimnastycznych, przystosowanych do potrzeb wieku szkolnego. Dzięki niemu wychowanie fizyczne wprowadzono do miejskich szkół Lwowa jako przedmiot obowiązkowy. Pełnił obowiązki inspektora gimna­styki w szkołach miejskich, był członkiem, a następnie sekretarzem Państwowej Komisji Egzaminacyjnej dla kandydatów na nauczycieli gimnastyki w szkołach średnich i seminariach nauczycielskich we Lwowie. Organizował korpusy wakacyjne i kolonie letnie dla młodzieży szkół lwowskich. Był kierownikiem kolonii wakacyj­nych, które dzięki niemu zyskały charakter higieniczno-wychowawczy. Z jego inicjatywy w 1890 r. powstało pierwsze boisko korpusów wakacyjnych, które stało się zalążkiem przyszłego Parku im. H. Jordana we Lwowie. Zainicjował wyodrębnienie żeńskich oddziałów gimnastycznych w „Sokole”, ze względu na odmienny charakter ćwiczeń fizycznych dla kobiet. Był autorem ponad 20 podręczników i ok. 50 artykułów i rozpraw poświęconych problematyce wychowania fizycznego.

8 października 2018 r. w Warszawie zmarł Piotr M. Pawłowski (ur. 1966 r.), polski działacz społeczny pracujący na rzecz osób z niepełnosprawnością. Sam będąc od 16 r.ż. osobą z czterokończynowym porażeniem, znał bardzo dobrze problemy osób z niepełnosprawnością. W 1994 r. założył dla nich, ich rodzin i przyjaciół magazyn pt. „Integracja”, który jest największym, ukazującym się do dnia dzisiejszego pismem o ww. tematyce w Polsce. W 1995 r. z grupą kilkunastu osób powołał do życia Stowarzyszenie Przyjaciół Integracji, a w 1997 r. Fundację Integracja, która powstała, aby wspierać działania Stowarzyszenia. Był zaangażowany w pracy na rzecz wspierania instytucji publicznych oraz firm prywatnych w dostosowywaniu ich usługi do obsługi klientów z różnymi niepełnosprawnościami. Doradzał pracodawcom zatrudniającym osoby z niepełnosprawnościami. Uczestniczył jako aktywny członek w pracach komisji sejmowych, głównie Parlamentarnego Zespołu ds. Osób Niepełnosprawnych, przewodniczył Zespołowi ds. Osób Niepełnosprawnych przy Prezesie Urzędu Transportu Kolejowego. Był także m.in. Społecznym Doradcą Rzecznika Praw Dziecka, członkiem Rady Społecznej przy Prezesie PFRON, Krajowej Rady Konsultacyjnej przy Pełnomocniku Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych. Utworzone przez niego „Centra Integracja” na terenie kraju, jako punkty konsultacyjne, nadal prowadzą aktywizację zawodową osób z  niepełnosprawnościami. Dzięki temu osoby te mają one możliwość podnoszenia kwalifikacji i nabywania umiejętności niezbędnych w funkcjonowaniu na współczesnym rynku pracy.

9 października 1913 r. Warszawskie Towarzystwo Przeciwgruźlicze zorganizowało zebranie delegatów towarzystw z Lublina, Łodzi, Radomia i komitetu sanatoryjnego z Rudki. Uczestnicy złożyli sprawozdania z działalności własnych przychodni typu Calmette’a, z prac statystycznych i propagandowych oraz referowali plany zakładania sanatoriów.

9 października 1920 r. poznański ortopeda, współtwórca standardu  rehabilitacji  w Polsce prof. Ireneusz Wierzejewski, został inspektorem sanitarnym Okręgu „Poznań” i „Pomorze”. Rozkazem z dnia 19 grudnia 1922 r. otrzymał drugi Krzyż Walecznych.

10 października 1919 r. dr Józef Aleksiewicz doprowadził do uruchomienia szpitala chirurgiczno-ortopedycznego oraz fabryki protez w Domu Inwalidy przy ul. Kleparowskiej we Lwowie. Wyposażenie, sprzęt i aparaturę medyczną przewieziono ze Szpitala Wojskowego „Technika”. Z początkiem grudnia rozpoczęła pracę także fabryka protez, a dr Aleksiewicz został jej komendantem i kierownikiem lekarskim. W ten sposób dr Aleksiewicz zaczął rozwijać rehabilitację w Lwowie. Przyczynkiem do tego stała się konferencja lekarzy ortopedów w Warszawie, w której uczestniczył osobiście. Przewodniczył jej prof. I. Wierzejewski, a biorący w niej udział lekarze na zakończenie przedstawili władzom wojskowym postulaty dotyczące zorganizowania struktur ortopedii i zaopatrzenia ortopedycznego w Polsce. „Należy jak najszybciej zorganizować odpowiednie szpitale ortopedyczne i fabryki protez w Warszawie, Krakowie, Lwowie, Lublinie, Poznaniu i w Wilnie. W większych miastach prowincjonalnych potworzyć zaś warsztaty naprawcze protez. Szpital ortopedyczny należy urządzić według nowoczesnych wymagań, […]. Urządzenia odpowiednich sal do masaży, elektryzacji, ewentualnie mechanoterapii, jak również urządzenie nowoczesnych izb przyjęć z wannami i tuszami ze względu na zawszenie ogromne ludności” – brzmiały postulaty.

10 października 1921 r. w Studium WF Uniwersytetu Poznańskiego rozpoczął się pierwszy roczny kurs wychowania fizycznego. Został zorganizowany przez prof. E. Piaseckiego i trwał do 30 lipca 1922 r. Kurs wychowania fizycznego prowadzony był równorzędnie z kursem oficerskim w Centralnej Wojskowej Szkole Gimnastyki i Sportów w Poznaniu (CWSGiS), stąd kandydaci-nauczyciele przechodzili jednocześnie ogólny zakres wyszkolenia wojskowego w ramach rezerwy.

10 października 1929 r. w hotelu Crillon w Paryżu odbyło się spotkanie założycielskie jednego z największych i najbardziej prestiżowych międzynarodowych stowarzyszeń chirurgicznych SICO (od 1936 r. SICOT – Société de Chirurgie Orthopédique Traumatologie – Międzynarodowe Towarzystwo Ortopedyczne i Traumatologiczne). Pierwszą propozycję założenia stowarzyszenia złożył amerykański ortopeda Robert W. Lovett (1859-1924) włoskiemu ortopedzie Vittorio Puttiemu (1880-1940) już w 1911 r. Sam nie doczekał faktu powołania do życia wspomnianej organizacji, gdyż zmarł na atak serca w 1924 r. W 1930 r. pierwszym przewodniczącym SICO został angielskim ortopedą Sir Robertem Jonesem (1858-1933). Do Towarzystwa od 1936 r. należał także polski ortopeda Wiktor Dega.

10 października 1984 r. zmarł Józef Jankowiak (ur. 1904 r.), lekarz, profesor nauk medycznych, zasłużony dla polskich uzdrowisk balneolog i fizjoterapeuta. Był absolwentem Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego (1929), jednym z pierwszych polskich fizykoterapeutów i balneologów okresu międzywojennego. Pracując w latach 1932-1939 jako lekarz w Zakładzie Fizykoterapii Ubezpieczalni Społecznej w Poznaniu przeszedł kolejne szczeble drabiny służbowej, od młodszego i starszego asystenta, do kierownika Zakładu. Dążąc do specjalizacji, własnym sumptem kształcił się w Berlinie (u prof. Laquera – specjalisty z fizykoterapii), w Wiedniu (u prof. Kowarschika – elektroterapeuty), w uzdrowisku Kaltenleutgeben (u dra Strassera – hydroterapeuty). Wiele czasu i pracy poświęcił poznaniu zasad stosowania balneoterapii i metod leczenia w uzdrowiskach krajowych i zagranicznych. Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej opublikował kilka pozycji zwartych. M.in. publikacja pt. Zarys Fizjoterapii (1934 r.), która choć w tytule odwoływała się do fizjoterapii, poświęcona była jednak w większości fizykoterapii, a także O wskazaniach w leczeniu promieniami nadfioletowymi (Poznań 1932), Leczenie jontoforezą histaminową (Poznań 1936), Fizjoterapia (Warszawa 1938), stając się, jako niekwestionowany autorytet w zakresie teorii jak i praktyki, specjalistą w tej dziedzinie. W 1955 r. uzyskał stopień docenta, następnie profesora nadzwyczajnego (1961) i profesora zwyczajnego (1970). Od 1952 r. pełnił funkcję dyrektora Instytutu Balneoklimatycznego w Poznaniu. Autor łącznie ponad czterystu prac, z tego ponad sto (poglądowych i eksperymentalnych), omawiających działanie bodźców balneologicznych i fizykalnych opracowanych na podstawie badań prowadzonych w kraju i za granicą, a także ponad dziewięćdziesięciu prac historycznych, poświęconych najnowszym dziejom balneologii polskiej.

10 października 1998 r. odbył się w Łodzi I Walny Zjazd Delegatów Polskiego Komitetu Paraolimpijskiego. Podczas obrad 26 delegatów wybrało prezesa PKPar, którym został szef Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki minister Jacek Dębski (1960-2001) oraz 18-osobowy zarząd. Określono także główne założenia tej organizacji dotyczące rozwoju ruchu paraolimpijskiego w Polsce. W lutym 2000 r. funkcję tymczasowego prezesa powierzono Witoldowi Dłużniakowi, a w maju tego roku prezesem PKPar został wicepremier, minister pracy i polityki społecznej Longin Komołowski (1948-2016), który pełnił funkcję do 2015 r.

10 do 12 października 2003 r. odbył się w Łodzi XIII Kongres Polskiego Towarzystwa Fizjoterapii. Walne Zgromadzenie PTF wybrało ponownie mgr. Marka Kiljańskiego na prezesa PTF, wyrażając tym samym uznanie za jego aktywną działalność w pierwszej kadencji. W kadencji tej kontynuowano prace nad ustawą o zawodzie fizjoterapeuty, zakwalifikowaniem tego zawodu do grupy zawodów medycznych, a przede wszystkim podniesieniem rangi tego zawodu w Polsce. Jednym z priorytetów w latach 2003-2007 były starania, zakończone sukcesem, o powołanie przez właściwych terytorialnie wojewodów – konsultantów wojewódzkich w dziedzinie fizjoterapii. Ponadto w 2003 r. zawód fizjoterapeuty został jednoznacznie uznany za zawód medyczny.

11 października 1919 r. zarejestrowano Polski Związek Lekkiej Atletyki. Był to 21 europejski związek tego typu i pierwsze w niepodległej Polsce stowarzyszenie w tej najpopularniejszej dyscyplinie sportu. Rejestracja była efektem skutecznych, przemyślanych działań działaczy, urzędników i zawodników, którzy dobrze rozumieli ówczesne potrzeby obywateli II RP.

12 października 1919 r. w Sali Hotelu Francuskiego w Krakowie z inicjatywy  Stanisława Polakiewicza (1892–1983), został utworzony Polski Komitet Olimpijski, a dokładniej powołano komitet organizacyjny pn. „Komitet Udziału Polski w Igrzyskach Olimpijskich”, który dopiero od 1920 r. funkcjonował jako Polski Komitet Igrzysk Olimpijskich, a w 1925 r. przyjął obowiązującą do dziś nazwę – Polski Komitet Olimpijski (PKOl). Za podstawowe zadania Komitetu uznano powołanie wydziałów w wybranych dyscyplinach sportu, które miały przyczynić się do utworzenia polskich związków sportowych oraz przygotowanie do uczestnictwa polskiej ekipy w Igrzyskach VII Olimpiady w Antwerpii (1920). Początkowo powołano 9 wydziałów: piłki nożnej, lekkoatletyczny, gimnastyczny, hippiczny, wioślarski, kolarski, tenisowy, strzelecki, propagandy. Po ukonstytuowaniu się Komitetu, Polska zgłosiła swój akces do Międzynarodowego Komitetu Igrzysk Olimpijskich w Lozannie.

12 października 1923 r. w Poznaniu zmarł prof. Heliodor Święcicki (ur. 1854 r.), lekarz ginekolog, społecznik, filantrop, założyciel i pierwszy rektor Wszechnicy Piastowskiej (od 1920 r. Uniwersytetu Poznańskiego). Po ukończeniu studiów medycznych we Wrocławiu w 1877 r. i odbyciu staży w najlepszych klinikach niemieckich przybył do Poznania w 1878 r., gdzie rozpoczął praktykę lekarską. Od razu włączył się aktywnie w działalność Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu. W ciągu 44 lat działalności w Towarzystwie piastował różne stanowiska, począwszy od funkcji bibliotekarza, a skończywszy na prezesurze. Najbardziej zaangażował się w działalność Wydziału Lekarskiego, gdzie wygłaszał prelekcje, a także przedstawiał liczne przypadki medyczne, które następnie były prezentowane na łamach „Roczników Towarzystwa Przyjaciół Nauk”. Należał również do współzałożycieli pierwszego pisma medycznego w Poznaniu pt. „Nowiny Lekarskie”, które utworzono w 1888 r. Aktywność naukowa i działalność organizacyjna H. Święcickiego na rzecz Wydziału Lekarskiego zaowocowała w 1896 r. wyborem na stanowisko przewodniczącego Wydziału, które zajmował do 1904 r. Pod koniec XIX w. był najwybitniejszym polskim lekarzem i uczonym w Wielkim Księstwie Poznańskim. Nawet państwo pruskie uznało jego osiągnięcia na gruncie nauki, przyznając mu w 1913 r. tytuł profesora. Po odzyskaniu niepodległości rozpoczął starania o powstanie Uniwersytetu Poznańskiego.

13 października 1859 r. w Częstochowie urodził się Józef M. Geisler, lekarz, łączący pracę zawodową z działalnością społeczna. Niezmordowany propagator otwockiego uzdrowiska oraz założyciel i działacz Towarzystwa Przyjaciół Otwocka. Jako członek Warszawskiego Towarzystwa Higienicznego działał w 3-osobowej komisji powołanej do zbadania stanu sanitarnego Otwocka i przyznania mu praw stacji klimatycznej. Dzięki jego inicjatywie i niezmordowanej przedsiębiorczości w odkrywaniu i propagowaniu korzystnych cech klimatu otwockiego dla chorych na gruźlicę miasto zawdzięcza do dzisiaj swój rozwój, a liczne sanatoria przeciwgruźlicze, które powstały w mieście w pierwszej połowie XX w. są dowodem jego wkładu w rozwój lecznictwa sanatoryjnego gruźlicy płuc w Polsce. W 1890 r. założył w Otwocku „sanatorium doktora Geislera”, przekształcone w 1893 r. w sanatorium przeciwgruźlicze. Była to pierwsza stała placówka tego typu czynna cały rok i jednocześnie pierwsza stacja klimatyczna na ziemiach polskich, w której chorych z gruźlicą leczono dietą i kumysem. Przyjmowano tam pacjentów z zaburzeniami przemiany materii, schorzeniami dróg oddechowych, przewodu pokarmowego, skazą moczanową. W latach 1897-1898 ośrodek ten zaczął zajmować się głównie leczeniem gruźlicy. Stosowana w nim metoda leczenia opierała się na metodzie H. Brehmera, jednak dr Geisler długo musiał walczyć z powszechnym uprzedzeniem i niewiarą, że gruźlicę, można leczyć wyłącznie w klimacie południowym lub w górach. Zakład szybko stał się kuźnią kadr przyszłych specjalistów leczenia gruźlicy i chorób płucnych, zapoczątkowując tym samym olbrzymi ruch budowy sanatoriów i prewentoriów przeciwgruźliczych w Otwocku, który trwał praktycznie do 1939 r. Zmarł 1 maja 1924 r. w Otwocku.

13 do 14 października 1965 r. odbył się w Konstancinie i w Warszawie II Krajowy Zjazd Sekcji Magistrów Wychowania Fizycznego Pracujących w Rehabilitacji. Wygłoszono wówczas 48 referatów w czterech sesjach tematycznych: rehabilitacja wrodzonych porażeń mózgowych, rehabilitacja amputowanych w obrębie kończyn dolnych, rehabilitacja w zakresie zaburzeń układu krążenia i oddychania, tematy wolne, w których dominowały propozycje nowych urządzeń technicznych, jakie mają zastosowanie w gimnastyce leczniczej. Odbyło się też walne zebranie członków Sekcji, na którym wybrano nowy zarząd na okres kolejnej trzyletniej kadencji(1965-1968). Przewodniczącym wybrano dra Seweryna Tobołę z Poznania, jego zastępcą został dr Krzysztof Walicki, a sekretarzem mgr Małgorzata Kostka-Martynowska.

15 października 1913 r. w warszawskiej Szkole Gimnastyki i Masażu Heleny Kuczalskiej rozpoczął się pierwszy kurs kosmetyki manicure i pédicure. Warunkiem przyjęcia było ukończenie co najmniej 4 klas gimnazjum lub 5 klas szkoły prywatnej.

16 października 1870 r. w Lappeenranta urodziła się Elizabeth (Elli) K. Björkstén (zm. 1947 r.), fińska reformatorka gimnastyki i twórczyni gimnastyki dla kobiet. W 1890 r. ukończyła roczny kurs gimnastyczny. Trzy lata później rozpoczęła naukę w Królewskim Centralnym Instytucie Gimnastycznym w Sztokholmie. W latach 1913-1938 była wykładowczynią w Uniwersytecie w Helsinkach. Głównymi filarami jej gimnastyki była dynamika, rytm i piękno ruchu. Podkreślała, że ćwiczenia muszą być dostosowane do potrzeb oraz właściwości duchowych i fizycznych organizmu kobiety. Bazowała na założeniach gimnastyki Linga. Założeniami jej metody była chęć budzenia działania, a nie szukania celu w ćwiczeniach. Wprowadziła obrazowanie ćwiczeń, czyli skierowanie myśli w danym kierunku i „rozszerzanie pola świadomości ćwiczących“ oraz wyobrażenie optyczne poprzedzające wykonanie ruchu. Zwracała uwagę nie tylko na cielesność, ale i na duchowość ćwiczących. Pochodziła holistycznie do swoich uczennic. Bardzo ważna była forma ruchu. Odrzucała ćwiczenia mechaniczne na rzecz świadomej pracy z ciałem. Wykorzystywała w swoich ćwiczeniach rytmikę, gry sportowe, pływanie oraz tańce narodowe. Kultywowała podczas ćwiczeń „oszczędzanie sił“, czyli „ćwiczenia spoczynku“. Odrzucała ćwiczenia w pozycji kucznej, kuczno – rozkrocznej tłumacząc się względami estetycznymi.

18 października 1953 r. polski pływak Marek Petrusewicz (1934-1992) wynikiem 1:10.9, został pierwszym w kraju rekordzistą świata w pływaniu. Rekord uzyskał na 100 m stylem klasycznym. Następny rekord na tym samym dystansie pobił 23 maja 1954 r. wynikiem 1:09.8. Był specjalistą w stylu klasycznym, zawodnikiem Pafawagu Wrocław, wychowankiem trenera Józefa Makowskiego. Pierwszym Polakiem, który wywalczył srebrny medal podczas Mistrzostw Europy (Turyn 1954), olimpijczykiem z Helsinek (1952). Po zakończeniu kariery, na skutek choroby Buergera przeszedł amputację obu kończyn dolnych, w 1986 r. doznał udaru mózgu. W latach 80. XX w. był działaczem NSZZ Solidarność, w dniu 13 grudnia 1981 r. został brutalnie pobity przez oddział ZOMO i aresztowany na dwa tygodnie.

18 do 19 października 1974 r. w Warszawie odbywał się V Krajowy Zjazd Sekcji Magistrów Wychowania Fizycznego Pracujących w Rehabilitacji. Uczestniczyło w nim ponad 500 osób, którzy wygłosili 150 referatów w VI sesjach tematycznych: usprawnianie lecznicze w urazach i dysfunkcjach kończyn dolnych, usprawnianie lecznicze w mózgowym porażeniu u dzieci, tematy różne, rehabilitacja kardiologiczna, usprawnianie lecznicze w dyskopatiach odcinka lędźwiowego kręgosłupa, leczenie usprawniające bocznych skrzywień kręgosłupa. Uczestnikom przedstawiono także dziewięć filmów szkoleniowych, propagujących nowoczesne metody usprawniania pacjentów. W trakcie Walnego Zgromadzenia na przewodniczącą sekcji na kolejną kadencję wybrano mgr Marię Suwalską. Uczestniczący w Walnym Zgromadzeniu w ankiecie dotyczącej zmiany nazwy sekcji opowiedzieli się za zmianą nazwy z Sekcji Magistrów Wychowania Fizycznego Pracujących w Rehabilitacji na Sekcję Fizjoterapii.

18 października 1990 r. urna z prochami zmarłej w Daytona Beach w USA Haliny Konopackiej (1900-1989), spoczęła na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie. Była to jedna z najwybitniejszych polskich sportsmenek – złota medalista Igrzysk Olimpijskich w Amsterdamie w rzucie dyskiem na 39,62 m (pierwsze olimpijskie złoto w historii kraju), dwukrotnie złota medalistka Światowych Igrzysk Kobiecych, siedmiokrotna rekordzistka świata, 56-krotna rekordzistka Polski i 26-krotna mistrzyni Polski.

19 do 22 grudnia 1925 r. obradował I Polski Zjazd Nauczycielstwa Szkół Specjalnych. Celem  Zjazdu było porozumienie się w kwestii rozwoju zagadnień organizacyjnych szkolnictwa specjalnego oraz metod nauczania i wychowania dzieci anormalnych. Wzięło w nim udział ok. 400 osób, w tym przedstawiciele władz, organizacji i instytucji społecznych, stowarzyszeń naukowych, nauczyciele szkół specjalnych i kilkudziesięciu nauczycieli szkół powszechnych z Warszawy. Obok obrad plenarnych odbywały się debaty w 4 sekcjach, stosownie do czterech działów szkolnictwa specjalnego, z pominięciem problemów dzieci kalekich i przewlekle chorych. Uczestnicy wnioskowali podjęcie kroków w sprawie opracowania ustawy o ustroju szkolnictwa specjalnego i wprowadzenie obowiązku szkolnego dla anormalnych oraz rozwoju zakładów opiekuńczo-wychowawczych dla dzieci upośledzonych. Wykazywali także troskę o sprawy podniesienia poziomu wychowania w zakładach opiekuńczych i nauczania w szkołach specjalnych. Podkreślano przy tym potrzebę podjęcia problemu przygotowania zawodowego dziecka anormalnego.

19 do 21 października 2007 r. we Wrocławiu obradował XIV Międzynarodowy Kongres PTF pn. Kierunki rozwoju fizjoterapii. W trakcie zjazdu zorganizowanego w 20 rocznicę powołania Polskiego Towarzystwa Fizjoterapii przeprowadzono 11 sesji naukowych oraz kilka warsztatów terapeutycznych. Odbyło się także Walne Zgromadzenie członków towarzystwa, które po raz trzeci z rzędu na prezesa wybrało M. Kiljańskiego, a na stanowisko wiceprezesów powołano Z. Śliwińskiego i J. Szczegielniaka. Członkami zarządu zostali: R. Szczepaniak (skarbnik), M. Woszczak (sekretarz), K. Gieremek, R. Lorenc, W. Kiebzak, R. Tokarski, M. Suwalska (przewodnicząca ds. współpracy międzynarodowej) i I. Hałas (pełnomocnik ds. kontaktów z oddziałami).

21 października 1833 r. urodził się Alfred Nobel (zm. 1896 r.), szwedzki chemik, inżynier,  wynalazca m.in. dynamitu; fundator Nagrody Nobla przyznawanej w literaturze, nauce oraz dla społeczeństw i ludzkości. Nagroda jest przyznawana m.in. w medycynie, nazywana potocznie „Nagrodą Nobla z medycyny”. W rzeczywistości była precyzyjnie opisana przez Nobla w jego testamencie jako nagroda z fizjologii lub medycyny. Z tego powodu może być przyznana w każdej ze szczegółowych dziedzin obu tych nauk. Pierwszym laureatem nagrody był Emil A. von Behring w 1901 r., niemiecki bakteriolog, twórca immunologii.

21 października 1936 r. Rada Wydziału Lekarskiego UP uchwaliła projekt nowego statutu Studium WF UP. Był on wzorowany na jego poprzedniej wersji, a nowelizacja dotyczyła zmian związanych w szkolnictwie wyższym w Polsce. Statut zakładał magisteriaty i habilitacje z wychowania fizycznego oraz dawał znaczne kompetencje Komisji, w składzie której znaleźli się wszyscy samodzielni pracownicy i dyrekcja jednostki. Dyrektor miał kompetencje dziekana zlecone przez Radę Wydziału Lekarskiego. Projekt przedyskutowała i przyjęła wcześniej komisja wydziałowa, jednak komisja senacka jeszcze w maju 1938 r. definitywnie nie zatwierdziła nowego statutu.

21 października 1939 r. zmarł Jędrzej Krukierka (ur. 1870 r.), przewodniczący spółki pn. Żegiestów Zdrój, która w 1921 r. nabyła uzdrowisko Żegiestów i podniosła ten kurort z ruin. Stało się dzięki nabyciu pakietu większościowego J. Krukierka. Dzięki temu rozpoczął się nowy etap rozwoju zdrojowiska prywatnego posiadającego charakter użyteczności publicznej. Przekształcenie zapewniło właścicielom dodatkowe dotacje i preferencyjne kredyty państwowe. Równocześnie obligowało właścicieli do opracowania statutu i planu zagospodarowania. Nowa spółka postawiła na uzdrowisko nowoczesne, odpowiadające wprowadzanym w tym czasie prądom modernistycznym. Powstały wówczas obiekty zdrojowe i murowane pensjonaty. W 1927 r. wybudowano nowoczesny „Dom Zdrojowy”, w którym działał Zakład Fizjoterapeutyczny z urządzeniami i przyrządami, służącymi do leczenia fizykalnego. Budynek usytuowany w centralnym punkcie uzdrowiska spełniał funkcje zarówno lecznicze, jak i kulturalne. Na parterze, w sali balowej, odbywały się koncerty, przedstawienia teatralne i dancingi, a z drugiej strony budynku ordynowano kuracjuszom kąpiele mineralne W 1930 r. powstała „Warszawianka”, w 1936 r. „Hotel Wiktor”, w 1938 r. „Światowid”. W latach 20. XX w. zdrój ten był drugą po Krynicy miejscowością na terenie województwa krakowskiego pod względem popularności wśród kuracjuszy i letników. Decydowało o tym doskonałe położenie w panującym wyjątkowo łagodnym klimacie terenie oraz posiadanie unikatowych wód leczniczych które wytwarzały w Żegiestowie doskonałe warunki lecznicze przynoszące ulgę dla osób cierpiących na szereg chorób.

22 października 1870 r. Wenanty Piasecki (1832–1909) pionier wychowania fizycznego, jeden z pierwszych krzewicieli fizjoterapii oraz hydroterapii w Galicji, uzyskał w UJ w Krakowie stopień doktora wszech nauk lekarskich. Wiosną 1871 r. objął funkcję dyrektora Zakładu Wodoleczniczego Karola Kisielki we Lwowie. Odegrał nieocenioną rolę w propagowaniu gimnastki, higieny i zdrowego trybu życia w Galicji.

22 października 2003 r. w White Stone w Wirginii, zmarła Dorothea W. Barthel (ur. 1911 r.), amerykańska fizjoterapeutka, współautorka skali Barthel. Była absolwentką Goucher College (1939), następnie  Wojskowego Centrum Medyczne (1945). W czasie drugiej wojny światowej służyła w armii USA. Od 1955 r. pracowała jako w fizjoterapeutka w szpitalu stanowym Montebello w Baltimore, od 1956 r. jako instruktor rehabilitacji na Wydziale Medycyny Prewencyjnej i Rehabilitacji, University of Maryland School of Medicine. W chwili przejścia na emeryturę była kierownikiem oddziału fizykoterapii w trzech szpitalach stanowych Maryland: Montebello, Salisbury i Hagerstown.  W 1968 r. przyjęła nazwisko męża Beauchamp. Skala Barthel została zastosowana po raz pierwszy w 1955 r. w trzech szpitalach (Montebello State Hospital, Deer’s Head Hospital i Western Maryland Hospital) w stanie Maryland w USA. Początkowo stosowano ją w celu oceny niezależności pacjenta z zaburzeniami mięśniowo-szkieletowymi. Okresowe powtarzanie testu pozwalało ocenić poprawę sprawności pacjenta. W kolejnych latach skalę zmodyfikowano i zaczęto ją stosować w celu oceny stanu pacjenta przed przyjęciem do szpitala i w dniu wypisywania. W 1965 r. skala została zaprezentowana po raz pierwszy publicznie w czasopiśmie „Maryland State Medical Journal”. Autorkami artykułu była lekarka Florence Mahoney i D. Barthel (F. I. Mahoney, D.W. Barthel, Functional evaluation: The Barthel Index: A simple index of independence useful in scoring improvement in the rehabilitation of the chronically ill, „Maryland State Medical Journal” 1965, 14, 61-65). Obecnie „Indeks Barthel” to jedna ze skal ADL (Activities of Daily Living – Aktywności Życia Codziennego) i jest używany przez fizjoterapeutów na całym świecie do oceny możliwości pacjentów po udarze oraz jako narzędzie do określania dostępności do opieki długoterminowej (stacjonarnej i domowej). Osoby, których wynik nie przekracza 40 punktów mogą liczyć na zakwalifikowanie do opieki długoterminowej.

24 października 1926 r. odbyły się w Warszawie obchody 20-lecia gniazda sokolego „Grażyna” – pierwszej samodzielnej kobiecej organizacji gimnastycznej w Polsce, która wychowała wiele mistrzyń i rekordzistek Polski. Impreza była mocno nagłośniona w prasie. W uroczystościach uczestniczyła m.in. Helena Kuczalska, której dawne towarzyszki zaproponowały, aby została matką chrzestną sztandaru organizacji. Kuczalska otrzymała także dyplom członka honorowego stowarzyszenia.

24 października 1927 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego dotyczące stosunku szkół do stowarzyszeń gimnastyczno-sportowych i udziału młodzieży szkolnej w zawodach gimnastyczno-sportowych. W dokumencie stwierdzono, że uczeń nie może w zawodach sportowych „pod żadnym warunkiem brać udziału pod firmą lub w barwach jakiegoś stowarzyszenia czy klubu”.

25 października 1934 r. zmarł dr Zenon Pelczar wieloletni lekarz zdrojowy, pionier leczenia schorzeń układu krążenia w zdrojowiskach solankowych. Dzięki jego licznym publikacjom, zamieszczanym w prasie lekarskiej, a także wykładom, wygłaszanym podczas zjazdów balneologicznych i ponad trzydziestoletniej pracy lekarskiej, woda ze zdroju „Naftusia zyskała duży rozgłos, a Truskawiec „stał się czymś w rodzaju Meki dla chorych z nieżytami i z kamicą dróg moczowych” oraz „zdrojowiskiem <sercowym>, a wraz z tem także czymś w rodzaju polskiego Nauheimu”. Urodził się w Krzeszowicach (1866 r.) i być może ten fakt wpłynął, że wybrał zdrojownictwo za najważniejszy obszar zawodowej pracy  lekarskiej. Po ukończeniu studiów lekarskich w UJ w Krakowie (1891), od 1893 r. był kierownikiem zakładu zdrojowego w Truskawcu. Szczególnie interesował się chorobami serca i naczyń z punktu widzenia balneoterapeutycznego. Elementem propagowanym przez niego w leczeniu chorób serca był również klimat, a także terenowa metoda Oertela, czyli spacery po nierównym terenie. Wyróżniał leczenie spoczynkowe i tzw. ćwiczące mięsień sercowy. Chorym z wadami zastawkowymi ze sprawnym sercem polecał klimat podgórski, a więc pobyt m.in. w Krynicy, Rabce, Zakopanem, Żegiestowie. Osobom z osłabionym mięśniem sercowym klimat nadmorski lub nizinny suchy (m.in. Ciechocinek, Druskieniki, Inowrocław, Goczałkowice, Rymanów, Truskawiec). Chorym z ciężkimi zmianami sklerotycznymi naczyń i aorty, z niedomogą serca nie polecał pobytu w zdrojowiskach. Swoje doświadczenia w tym zakresie przedstawił podczas I Zjazdu Balneologicznego w 1905 r. Była to pierwsza polska praca lekarza zdrojowego, oparta na materiale chorych zakładu zdrojowego. Publikował także prace z zakresu hydro- i balneoterapii w chorobach przemiany materii. Był autorem kilkudziesięciu doniesień naukowych. Założył Koło Lekarzy Zdrojowych w Truskawcu, któremu przewodniczył przez kilkanaście lat. Jego członkowie publikując i referując wyniki swoich badań, przyczynili się do rozwoju nauki polskiej balneologii. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Balneologicznego.

26 do 27 października 1950 r. z inicjatywy GKKF, który nadzorował uczelnie wychowania fizycznego, odbyła się pierwsza krajowa narada rektorów, kierowników wychowawczych i administracyjnych wyższych szkół wychowania fizycznego oraz AWF w Warszawie. Była ona podsumowaniem pionierskiego etapu formowania się wyższych szkół wychowania fizycznego w Polsce. Narada dotyczyła zadań wyższego szkolnictwa wychowania fizycznego, struktury organizacyjnej nowych ośrodków kształcenia kadr wychowania fizycznego i sportu, planów nauczania, zadań w zakresie pracy polityczno-wychowawczej, a także przepisów prawnych regulujących działalność wyższych szkół wychowania fizycznego.

26 października 1998 r. w Poznaniu zmarła doc. dr hab. Janina Tomaszewska (ur. 1911 r.), wybitny lekarz i fizjoterapeuta, emerytowany długoletni  kierownik Kliniki Rehabilitacji Instytutu Ortopedii i Rehabilitacji AM w Poznaniu oraz Zakładu Rehabilitacji Ruchowej AWF w Poznaniu. Twórczyni i realizatorka polskiej szkoły rehabilitacji. Zasłużony nauczyciel akademicki, wychowawca wielu pokoleń lekarzy i fizjoterapeutów. Członek wielu towarzystw naukowych krajowych i zagranicznych. Uhonorowana licznymi odznaczeniami państwowymi, m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, odznaczona odznaką „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” oraz Złotą Odznaką Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem. Polska rehabilitacja straciła wybitnego fizjoterapeutę, naukowca i wychowawcę młodzieży, oddanego chorym i współpracownikom.

29 października 1933 r. w Paryżu zmarł Albert Calmette (ur. 1863 r.), francuski lekarz, bakteriolog i immunolog. Wraz z Camille Guerin (1872-1961) opracował szczepionkę BCG przeciwko gruźlicy. Po trzynastu latach badań uczeni wyhodowali szczep prątka bydlęcego o obniżonej zjadliwości, który stracił zdolność wywoływania u zwierząt doświadczalnych gruźlicy i zyskał cechę uodparniania ich na zakażenie prątkiem zjadliwym. Wyhodowaną w 1921 r. odmianę prątka nazwano bakcylem Calmette-Guerin, a szczepionkę z niego przygotowaną – szczepionką BCG, która obok odporności, wywołuje nadwrażliwość, zabezpieczając ustrój przed zjadliwymi prątkami.

30 października 1918 r. weszła w życie Instrukcja dla lekarzy szkolnych w zakładach naukowych męskich i żeńskichprzygotowana przez komisję międzyministerialną dla spraw higieny szkolnej. Zawierała ona wiele przepisów, zwłaszcza dotyczących współpracy lekarza szkolnego z kierownikiem wychowania fizycznego w szkole średniej. Lekarz szkolny miał się troszczyć o zdrowie, rozwój fizyczny uczniów, przestrzegać higieny nauczania, czuwać nad prawidłowym stosowaniem zabiegów fizycznych Chodziło m.in. o kąpiele, posiłki, gry ruchowe, gimnastyka, sport, wycieczki itp. Istotna była też współpraca lekarza z wychowawcą fizycznym przy opracowywaniu higieny ćwiczeń, zabaw ruchowych, gier, sportu, przeciążenia młodzieży, także, jeśli chodzi o kontakt z rodzicami.

30 października 1918 r. dekretem Rady Regencyjnej rozwiązano Ministerstwo Zdrowia Publicznego, Opieki Społecznej i Ochrony Pracy, gdyż nie spełniało ono swego zadania jako centralny organ zarządzający służbą zdrowia. W jego miejsce zostały powołane dwa odrębne ministerstwa: Ministerstwo Zdrowia Publicznego i Opieki Społecznej oraz Ministerstwo Pracy.

31 października do 1 listopada 1926 r. obradował w Brukseli II Międzynarodowy Kongres Komitetu Cichych Sportów (Comité International des Sports Silencieux – CISS). Polska została członkiem założycielem tej organizacji. CISS to organizacja założona w 1924 r. w Paryżu. Delegatem z ramienia Polskiego Związku Sportowego Głuchoniemych był Kazimierz Włostowski. Organizacja zrzeszała w początkowym okresie 41 narodowych organizacji sportowych niesłyszących. Od 1949 r. CISS organizuje letnie i zimowe igrzyska co 4 lata, zawsze w roku poolimpijskim. Program obejmuje: gimnastykę, kolarstwo, koszykówkę, lekkoatletykę, pływanie, piłkę nożną, siatkówkę, tenis, tenis stołowy, strzelanie i zapasy, a w igrzyskach zimowych – narciarstwo, konkurencje biegowe i zjazdowe.

W październiku 1929 r. rozpoczął się w CIWF pierwszy 2-letni kurs dla kobiet-instruktorek. Wzięły w nim udział 63 kobiety, a oprócz nich 101 mężczyzn, z których 44 realizowało kurs oficerski. Było to szkolenie z cyklu organizowanych dla nauczycieli i członków klubów sportowych z zakresu pierwszej pomocy, gimnastyki ortopedycznej (leczniczej), masażu, uzasadnienia ćw. Fizycznych. Program opracowywały wydziały wychowania fizycznego w wieku przedszkolnym i szkolnym działające w strukturach miejskich i okręgowych ośrodków wychowania fizycznego. Szkolenie to zapewniało wszechstronny i harmonijny rozwój fizyczny kobiet, wyrabiało prawidłową postawę, zręczność i estetykę ruchów, kształcąc charakter, zmysł pamięci i uwagi. Pozwalało także zdobyć umiejętności prowadzenia ćwiczeń cielesnych przez poznanie podstaw teoretycznych wychowania fizycznego, systematyki ćwiczeń metodycznych, gier i zabaw ruchowych i sportowych, przyswoić umiejętności układania wzorców lekcyjnych i dobierania ćwiczeń stosownie do wieku, sprawności i stanu sił ćwiczących oraz stosownie do warunków miejscowych.

W październiku 1925 r. w Krynicy zmarł Józef Zanietowski (ur. 1869 r.), lekarz chorób nerwowych, w latach 1907-1914 (i później) sekretarz Polskiego Towarzystwa Balneologicznego. W 1909 i 1914 r. współorganizował II i III Zjazd Balneologiczny, a w 1911 r. zorganizował Wystawę Zdrojowisk Polskich. Wielokrotnie był delegatem Towarzystwa podczas zjazdów międzynarodowych (m.in. w Wiedniu, Pradze, Meranie, Berlinie, Amsterdamie), w czasie których zaznajamiał świat naukowy z polskimi badaniami w dziedzinie balneoterapii i przyrodolecznictwa. Jako sekretarz Towarzystwa skrupulatnie spisywał jego działalność. Angażował się zarówno w działalność organizacyjną, jak i naukową. Był lekarzem uzdrowiskowym w kilku zdrojowiskach, m.in. w Jaworze (Ernsdorf) na Śląsku austriackim, gdzie prowadził Zakład Wodoleczniczy, Elektroleczniczy, Dietetyczny i Borowinowy. Stosował w nim różne zabiegi fizjoterapeutyczne: hydroterapię, kąpiele borowinowe, mineralne, igliwiowe, inhalacje, elektroterapię, gimnastykę szwedzką i mechanoterapię, masaż, dietę. Wcześniej był asystentem UJ, lekarzem kąpielowym w Swoszowicach, Jaśkowicach i Cirkvenicy nad morzem Adriatyckim. W Jaworze oprócz pracy w Zakładzie Wodoleczniczym, w sezonie letnim prowadził tam Gabinet Elektro-Leczniczy, który zimą przenosił do Krakowa. Był autorem licznych publikacji dotyczących balneologii, balneoterapii i balneografii. Spośród wielu prac istotne znaczenie praktyczne posiadał przygotowany w języku niemieckim opis polskich uzdrowisk z dokładnymi rozbiorami krajowych wód mineralnych, francuski szkic balneologiczny, w którym poruszono najróżniejsze sprawy przemysłowe, oraz napisany po polsku, alfabetyczny spis wszystkich polskich uzdrowisk.