Maj historycznie
*** MAJ ***
1 maja 1859 r. otwarto zakład gimnastyki leczniczej we Lwowie, którego właścicielem był Franciszek Medvey (1820-1902). Nosił on nazwę Zakład Kuracji Wodą i Gimnastyką i mieścił się w Kisielce p. Lwowem. Powstała specjalnie wybudowana sala gimnastyczna, która najprawdopodobniej była tym miejscem, gdzie po raz pierwszy na ziemiach polskich urządzono salę gimnastyczną dla potrzeb kuracjuszy. Zajęcia lecznicze przy pomocy gimnastyki szwedzkiej w tym Zakładzie nadzorował dr Teodor von Bakody (1825-1911), zwolennik homeopatii, hydroterapii, aktywności fizycznej i reformy w medycynie.
3 maja 1839 r. w Sztokholmie zmarł Per Henrik Ling (ur. 1776 r.), szwedzki propagator gimnastyki leczniczej i twórca systemu gimnastycznego. W 1813 r. założył i objął kierownictwo Królewskiego Centralnego Instytutu Gimnastycznego w Sztokholmie, który w ciągu 100 lat działania ukończyło 1293 osoby (z tego 505 cudzoziemców – 125 mężczyzn i 380 kobiet). W grupie tej byli też Polacy, m.in. H. Kuczalska, W. Kozłowski i inni. Ling chorując na reumatyzm zauważył, że codzienne ćwiczenia jakie stosował, poprawiły jego kondycję i zdrowie. Wówczas postanowił je wykorzystać z korzyścią dla innych osób. Dostrzegał potrzebę dostosowania technik tych ćwiczeń do zasad promocji zdrowia, dlatego zaznajomił się z anatomią i fizjologią, kończąc pełny kurs dla lekarzy. Następnie opracował system ćwiczeń i gimnastyki, wydzielając w nim cztery gałęzie: pedagogiczny, medyczny, wojskowy, estetyczny. Myślą przewodnią tego systemu było oparcie na podstawach naukowych oraz dążenie do uzyskania określonych właściwości psychofizycznych o wartościach indywidualnych i społecznych. Przede wszystkim chodziło o „zdrowie fizyczne i moralne oraz sprawność psychofizyczną jak najszerszych mas, odporność ich organizmów oraz dzielność obok poczucia piękna”. Początkowo nie wszyscy przedstawiciele świata medycznego zgadzali się z opinią Linga i jego wychowanków, że schorzenia można skutecznie leczyć dobrze dobranymi ćwiczeniami lub umiejętnie wykonanym masażem. Z biegiem lat sposób ten został jednak zaakceptowany, czego dowodem jest fakt przyjęcia Linga w 1831 r. w szeregi stowarzyszenia Swedish General Medical Association, a w 1835 r. do Szwedzkiej Akademii i przyznanie mu w tym samym roku tytułu profesora.
3 maja 1954 r. w Cieszynie zmarł dr Józef Garbień (ur. 1896 r.), lekarz, kapitan rezerwy służby zdrowia WP, w latach 1922-1926 reprezentant Polski w piłce nożnej. Jako piłkarz i chirurg jednocześnie był inspiratorem przemian i nowych zadań w działalności poradnictwa sportowo-lekarskiego w Polsce. W 1925 r. wysunął projekt opieki medycznej nad sportowcami. Był członkiem Rady Naukowej WF w Warszawie, dla której w 1932 r. opracował projekt opieki medycznej nad sportowcami na poziomie państwowym. W 1933 r. został ordynatorem oddziału chirurgicznego i dyrektorem szpitala im. Józefa Piłsudskiego w Chrzanowie. W czasie wojny podczas niemieckiej okupacji, po kilkutygodniowym pobycie w karcerze na Montelupich podupadł na zdrowiu. Jako niezłomny patriota był też więziony w czasach stalinowskich. Te przykre doświadczania mocno odbiły się na jego zdrowiu i kondycji, które nigdy już nie pozwoliły mu wrócić do pełnej sprawności zawodowej chirurga.
5 maja 1929 r. redakcja „Frankfurter Oder – Zeitung” zamieściła interesujący komentarz dotyczący zawodów narciarskich FIS w Zakopanem, jednej z największych imprez sportowych, o randze międzynarodowej zorganizowanych w Polsce w okresie międzywojennym. Informacja ta jest ciekawa z punktu widzenia opisu atmosfery międzynarodowej w tamtym czasie, jak też sytuacji Polski 10 lat po odzyskaniu niepodległości. „Gdzież poczynają sobie, choćby tylko w przybliżeniu podobnie niemieckie organizacje tego rodzaju? Żadna okoliczność nie jest uważana przez Polaków za zbyt małą, by nie przedsięwziąć choćby próby propagandy swego narodu. Tej dumie narodowej, wynikającej z płomiennego poczucia narodowego zawdzięcza dzisiejsza Polska swe odrodzenie i istnienie. Przykład ten jest dowodem, że z każdej rzeczy, której przypisać można choćby odrobinę narodowego zabarwienia można osiągnąć realne korzyści. Zależy tylko czy znajdzie się odpowiedni człowiek, który potrafi w należyty sposób sprawą pokierować”. Co ciekawe po wspomnianych zawodach PZN był zmuszony zamieścić w prasie niemieckiej sprostowanie, do słów: „Jako pierwszy środkowy-europejczyk uplasował się czeski Niemiec Czech na czwartem miejscu”. Związek wyjaśnił, że Bronisław Czech jest Polakiem, tak jak i jego przodkowie!!!.
5 maja 1998 r. w Warszawie zmarł prof. Donat Tylman (ur. 1930 r.), lekarz, współtwórca nowoczesnej polskiej ortopedii. Był absolwentem Wydziału Lekarskiego AM w Warszawie (1953). W 1961 r. uzyskał stopień doktora nauk medycznych, w 1965 r. stanowisko docenta, 1975 r. profesora nadzwyczajnego, w 1982 r. profesora zwyczajnego. Od 1993 r. doctor honoris causa Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, za wkład w opracowaniu narzędzi operacyjnych i urządzeń diagnostycznych. Początkowo pracował w Klinice Ortopedii AM w Warszawie, od 1973 r. w Szpitalu Wojskowym przy ul. Szaserów w Warszawie. Był kierownikiem Instytutu Chirurgii Urazowej, Ortopedii i Neurochirurgii Centralnego Szpitala Klinicznego WAM, kierownikiem Kliniki Ortopedii, Kliniki Chirurgii Urazowej i Klinicznego Oddziału Ortopedii Dzieci. Zainteresowania naukowe koncentrował na traumatologii i ortopedii. Opracował i wdrożył metodę bezoperacyjnego leczenia wieloodłamowych złamań śródstawowych i trzonów kości długich. Przez dwie kadencje pełnił funkcję prezesa Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego, którego był członkiem honorowym. Członek korespondent PAN, Komitetu Patofizjologii Klinicznej PAN, Komitetu Terapii Doświadczalnej PAN, Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów Naukowych przy Prezesie Rady Ministrów, SICOT, Międzynarodowego Towarzystwa Stanów Nagłych i Medycyny Katastrof. Autor wielu prac naukowych, m.in. Patomechanika bocznych skrzywień kręgosłupa (1972), Traumatologia narządu ruchu, t.1-2 (1985, współautor A. Dziak).
5 do 7 maja 1905 r. w Krakowie zorganizowano pierwszy Zjazd Balneologiczny, którego organizatorem było Polskie Towarzystwo Balneologiczne. Było to spotkanie ponad 200 Polaków z trzech zaborów, ludzi nie mających dotąd możliwości osobistego spotkania, stąd zjazd stał się tak naprawdę manifestacją jedności narodowej: „Był to Zjazd wszechpolski w całym tego słowa znaczeniu, bo uwzględniał postulaty wszystkich ziem polskich. […]”.
7 maja 1919 r. została utworzona Katedra Teorii Wychowania Fizycznego i Higieny Szkolnej Uniwersytetu Poznańskiego. Była to pierwsza katedra wychowania fizycznego w Polsce. Druga katedra powstała w dniu 10 marca 1920 r. w UW. W obu katedrach rozpoczęto badania naukowe w dziedzinie wychowania fizycznego. W latach 1919-1922 poznańska Katedra Higieny Szkolnej i Wychowania Fizycznego organizacyjnie funkcjonowała przy Wydziale Filozoficznym, a następnie w 1924 r. została przekształcona w Studium Wychowania Fizycznego w ramach nowoutworzonego Wydziału Lekarskiego.
7 maja 1967 r. w Warszawie zmarła Maria Grzegorzewska (ur. 1888 r.), polska pedagog, psycholog, profesor w Katedrze Pedagogiki Specjalnej UW, twórczyni pedagogiki specjalnej w Polsce. W latach 1922-1967 była dyrektorem Państwowego Instytutu Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. W 1924 r. utworzyła kwartalnik naukowo-dydaktyczny „Szkoła Specjalna”, w latach 1930-1935 była organizatorem i dyrektorem Państwowego Instytutu Nauczycielskiego w Warszawie. Współpracując z resortem oświaty w zakresie rozwijania sieci placówek wychowawczych specjalnych, doprowadziła w latach międzywojennych do wzrostu liczby szkół i placówek wychowawczych, zwiększenia zainteresowania losem dzieci niepełnosprawnych i stworzenia im warunków do „normalnego” życia i wykształcenia w odpowiednio przygotowanych szkołach lub zakładach na terenie całego kraju. W dniu 19 lipca 1924 r. z jej inicjatywy na posiedzeniu Zarządu Głównego Związku Polskiego Nauczycielstwa Szkół Powszechnych powołano Sekcję Szkolnictwa Specjalnego. W okresie okupacji pracowała w tajnym szkolnictwie.
7 maja 2015 r. w Jeleniej Górze zmarł dr Zygmunt Prochowicz (ur. 1946 r.), fizjoterapeuta, zasłużony nauczyciel masażu. Był absolwentem Medycznego Studium Zawodowego i Wydziału Rehabilitacji Ruchowej AWF we Wrocławiu. W 2013 r. uzyskał stopień doktora nauk medycznych w zakresie biologii medycznej, specjalność fizjoterapia. Był specjalistą rehabilitacji ruchowej, masażu leczniczego i terapii manualnej. Pracował jako asystent w Przychodni Fizjoterapii i Balneologii, kierownik Ośrodka Rehabilitacji „Hutmen” we Wrocławiu oraz w Wojewódzkiej Poradni Rehabilitacji Leczniczej dla Dzieci w Jeleniej Górze. Uczył przedmiotu masaż medyczny w Medycznym Studium Zawodowym oraz pracował naukowo w Zakładzie Rehabilitacji AWF we Wrocławiu. W latach 1990-1998 był nauczycielem przedmiotu masaż medyczny w Zespole Szkół Medycznych w Jeleniej Górze. Od 2000 r. był wykładowcą na kierunku fizjoterapia Wydziału Przyrodniczo-Technicznego Karkonoskiej Państwowej Wyższej Szkoły w Jeleniej Górze. Od 2000 r. prowadził indywidualną specjalistyczną praktykę fizjoterapeutyczną. Był kierownikiem Poradni Rehabilitacji w Centrum Medycznym „Promed” w Jeleniej Górze. Zainteresowania naukowe koncentrował na zagadnieniach dotyczących masażu. Był autorem wielu publikacji na ten temat, m.in. skryptu i podręcznika dla słuchaczy kierunku fizjoterapia pt. Masaż leczniczy klasyczny i masaż chiński (1986), Podstawy masażu leczniczego (1988), na których wykształciło się wiele pokoleń fizjoterapeutów.
Zob. więcej: http://sekcjahistoryczna.fizjoterapia.org.pl/prochowicz-zygmunt/
9 maju 2020 r. zmarła Aleksandra Bauer (ur. 1962 r.), fizjoterapeutka, autorka programów dydaktycznych dotyczących fizykoterapii, w tym w medycynie weterynaryjnej. Była absolwentką Medycznego Studium Zawodowego we Wrocławiu (1982) – technik fizjoterapii oraz Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu (1988) – magister rehabilitacji ruchowej. Zainteresowania zawodowe koncentrowała na nowych dziedzinach fizykoterapii np. wykorzystanie fizykoterapii w medycynie weterynaryjnej, zastosowaniem czynników fizykalnych w diagnostyce i terapii nietrzymania moczu u kobiet i mężczyzn. Była współautorką trzech wydań książki pt. Przewodnik metodyczny po wybranych zabiegach fizykalnych (2005, 2008, 2012, współautor M. Wiecheć), podręcznika do nauczania przedmiotu fizykoterapia w szkołach kształcących fizjoterapeutów oraz w ich codziennej praktyce.
Zob. więcej: http://sekcjahistoryczna.fizjoterapia.org.pl/bauer-aleksandra/
10 maja 1933 r. Senat Wydziału Lekarskiego UP zatwierdził habilitację Wiktora Degi, który habilitował się na podstawie rozprawy pt. Badania z dziedziny etiologii i patogenezy wrodzonego zwichnięcia biodra. Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego zatwierdził ją dopiero 14 kwietnia 1934 r.
11 maja 1838 r. w Wilnie zmarł Jędrzej Śniadecki (ur. 1768 r.), polski lekarz, biolog, chemik, filozof i publicysta-satyryk, autor traktatu O fizycznym wychowaniu dzieci (1805 r.), stanowiącego pochwałę aktywności fizycznej z pozycji pedagogiki i medycyny. Będąc zwolennikiem ruchu samorzutnego wśród dzieci i młodzieży, młodszym zalecał biegi, rzuty, mocowanie się, skoki; starszym natomiast jazdę konną, pływanie, tańce, fechtunek. Wszystkie formy aktywności fizycznej miały być stosowane na otwartej przestrzeni, w naturalnej scenerii, gdyż jako pierwszy w Polsce zwracał uwagę na znaczenie światła słonecznego w zapobieganiu i leczeniu krzywicy. Był kierownikiem kliniki w Wilnie, gdzie prowadził leczenie chorób płuc, w tym gruźlicy, stosując dietę, leki roślinne, upusty krwi, a nawet pijawki. Uważał, że wobec gruźlicy płuc należy przyjmować czynną postawę, ostrzegając przy tym przed bezczynnością i zbytnimi wygodami oraz zabraniając opalania się i przegrzewania.
12 maja 1820 r. we Florencji urodziła się Florence Nightingale, angielska pielęgniarka, statystyk, działaczka społeczna i publicystka. Gdy w wieku 24 lat ogłosiła, że pragnie zostać pielęgniarką, swoją decyzją przeraziła rodzinę: pielęgniarki wówczas rekrutowały się zazwyczaj spośród prostytutek i osób z niskich warstw społecznych. Dlatego w opinii rodziny żadna szanująca się dama nie mogłaby wykonywać tak haniebnego zajęcia. Nightingale nazwano „Damą z lampą” (ang. „The Lady with the Lamp”), gdyż jest uważana za twórczynię nowoczesnego pielęgniarstwa. Wypracowała podstawy, na których opiera się współczesny wizerunek pielęgniarki. Jej zasługą jest zdefiniowanie metod i sposobów pielęgnacji chorych i poszkodowanych. W 1860 r. założyła w Londynie przy Szpitalu św. Tomasza pierwszą szkołę pielęgniarstwa – The Nightingale Training School (obecnie: The Florence Nightingale School of Nursing and Midwifery). W 1907 r. przyznano jej jako pierwszej kobiecie brytyjski Order Zasługi. Zmarła 13 sierpnia 1910 r. w Londynie. Na pamiątkę dnia urodzin Nightingale obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Pielęgniarek i Położnych.
12 maja 1922 r. Senat UP upoważnił prof. Eugeniusza Piaseckiego do stworzenia projektu organizacyjnego Studium Wychowania Fizycznego. Choć Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego wniosku o utworzenie Studium nie zaakceptowało ani wówczas, ani w latach następnych, to Senat UP sprawę popierał niezmiennie na kolejnych swoich posiedzeniach.
13 maja 1936 r. zmarł w Krakowie Ludomił Korczyński-Sas (ur. 1867 r.), lekarz (1890), balneolog, profesor tytularny UJ (1904). W 1905 r. założył Polskie Towarzystwo Balneologiczne, łączące działalność kilku towarzystw w rozbiorowej Polsce, któremu przewodniczył w latach 1905-1906 oraz od 1923 r. do końca życia. W latach 1906-1919 był prymariuszem Szpitala Krajowego w Sarajewie. W 1919 r. powrócił do Polski, wstąpił do służby wojskowej w Krakowie i jednocześnie prowadził jako profesor tytularny wykłady balneologii w Wydziale Lekarskim UJ. Przyczynił się do popularyzacji balneologii, którą wprowadził jako osobny przedmiot wykładów, rozbudził zainteresowanie społeczeństwa rozwojem uzdrowisk polskich. Przez 25 lat redagował „Przegląd Zdrojowo-Kąpielowy”, był autorem dwutomowego podręcznika pt. Zarys klimatologii lekarskiej (Kraków 1933-1936), wielu artykułów na temat balneoterapii, balneologii i klimatologii. Aktywnie działał w Związku Uzdrowisk Polskich.
13 do 15 maja 1988 r. obradował w Krynicy ostatni IX Kongres Fizjoterapii zorganizowany przez Sekcję Fizjoterapii przy Polskim Towarzystwie Walki z Kalectwem. W obradach uczestniczył prezes TWK prof. Aleksander Hulek oraz liczni goście zagraniczni: prezydent WCPT pani Margit List, sekretarz WCPT na Europę Pan Francois Chambon oraz prezydent Światowej Federacji Towarzystw Terapeutów Ręki pani Evelyn Mackin. W trakcie obrad IX Kongresu, na wniosek dr. Marka Pieniążka powołano Sekcję Terapii Ręki, ale już przy działającym w tym czasie Polskim Towarzystwie Fizjoterapii. Ze względu na fakt, że środowisko fizjoterapeutów w Polsce poparło w 1987 r. utworzenie samodzielnie działającej organizacji – Polskiego Towarzystwa Fizjoterapii, na IX Kongresie nie wybrano władz Sekcji, kończąc tym samym rozdział zorganizowanej działalności polskich fizjoterapeutów w ramach TWK.
14 maja 1952 r. uchwałą Rady Ministrów powołano w Poznaniu Instytut Balneoklimatyczny. Była to placówka naukowa, w której przez 40 lat jej funkcjonowania (w 1992 r. została zlikwidowana) zajmowano się wieloma zagadnieniami. Jej celem było planowanie, koordynowanie i rozwój badań naukowych w zakresie profilaktyki i leczenia uzdrowiskowego w Polsce. Dotyczyło to m.in. projektowania nowych urządzeń uzdrowiskowych i fizykoterapeutycznych, współdziałania w zakresie podnoszenia kwalifikacji personelu, przygotowania kadr naukowych, współpracy z polskimi i zagranicznymi placówkami naukowymi. W Zakładzie Klimatologii Lekarskiej, powstało wiele opracowań odnoszących się do wpływu różnych czynników meteorologicznych na ustrój człowieka zdrowego i chorego, z uwzględnieniem oceny bioklimatu i ochrony walorów naturalnego środowiska poszczególnych uzdrowisk. Na Oddziale Klinicznym w Inowrocławiu prowadzono kontrolowane leczenie uzdrowiskowe i opracowywano parametry oceny tego typu leczenia. W Dziale Fizykoterapii prowadzono badania dotyczący wyników leczenia fizykalnego i balneologicznego w wielu chorobach. W Pracowni Tworzyw Uzdrowiskowych zajmowano się badaniami nad właściwościami chemicznymi i fizyko-chemicznymi wód mineralnych i peloidów. W Zakładzie Balneotechniki i Geologii Uzdrowiskowej prowadzono badania zmierzające do unowocześnienia uzdrowisk i budowy w nich nowych obiektów. Instytut pełnił funkcję placówki dydaktycznej, organizując kursy doskonalące dla lekarzy uzdrowiskowych i terenowych zakładów fizykoterapii, a także funkcję specjalisty krajowego w zakresie balneologii i medycyny fizykalnej. Instytut współpracował z wojewódzkimi specjalistami do spraw lecznictwa uzdrowiskowego, ośrodkami naukowo-badawczymi w uzdrowiskach, organizując konferencje, zjazdy i sympozja naukowe. W latach 1952-1975 dyrektorem Instytutu był prof. dr hab. Józef Jankowiak (1904-1984), natomiast w latach 1975-1992 funkcję tę pełnił prof. dr hab. Gerard Straburzyński (1930-2015).
14 maja 1999 r. Polski Komitet Paraolimpijski został włączony w struktury Międzynarodowego Komitetu Paraolimpijskiego (IPC). PKPar jest związkiem stowarzyszeń zrzeszającym kluby sportowe, związki sportowe oraz inne osoby prawne, które statutowo prowadzą działalność związaną z realizacją celów i zadań ruchu paraolimpijskiego oraz zajmują się organizacją, upowszechnianiem i działalnością na rzecz rozwoju sportu osób z niepełnosprawnościami. Misją Komitetu jest reprezentowanie polskiego sportu w IPC oraz wobec narodowych komitetów paraolimpijskich, przygotowywanie i uczestnictwo polskiej reprezentacji narodowej w igrzyskach paraolimpijskich oraz wykonywanie zadań wynikających z postanowień IPC, PKPar, a także propagowanie wartości sportu paraolimpijskiego takich jak odwaga, determinacja, inspiracja i równość.
15 maja 1936 r. ukazał się ostatni numer czasopisma „Start”, wydawanego w latach 1927-1935. Pierwszym redaktorem czasopisma była Kazimiera Muszałówna (1902-1980), natomiast od numeru 13 z 1935 r. funkcję redaktora przejęła Halina Konopacka-Matuszewska, a wydawcą zostało Towarzystwo Krzewienia Kultury Fizycznej Kobiet. W „Starcie” zamieszczano artykuły i informacje dotyczące problematyki badań lekarskich w sporcie z uwzględnieniem kobiet, wskazań w zakresie podejmowania odpowiednich form aktywności fizycznej i zdolności wysiłkowych kobiet oraz wpływu ćwiczeń fizycznych na kobiecy organizm. Podejmowana była również problematyka zagadnień uzdrowiskowo-leczniczych, w tym wpływu naturalnych czynników środowiska. Często pojawiały się też artykuły poruszające sprawy ratownictwa, zdrowego stylu życia oraz pielęgnacji ciała. Część prac dotyczyła zagadnień kompensacji wysiłku fizycznego w odniesieniu do pracy zawodowej kobiet. Wspomniane artykuły dotyczące zdrowia, jego promocji oraz higieny skierowane były głównie do kobiet w rożnym wieku, w tym do dziewcząt w wieku szkolnym oraz kobiet w okresie produkcyjnym.
16 do 17 maja 1925 r. w Krakowie obradował I Ogólnopolski Zjazd Przeciwgruźliczy. Zjazdy przeciwgruźlicze, których w latach 1925-1939 odbyło się siedem, miały duży wpływ na kształtowanie się organizacji lecznictwa przeciwgruźliczego w Polsce. Miały one decydujący głos w sprawach dotyczących działalności instytucji społecznych, a także doradczy w stosunku do instancji rządowych. Duże znaczenie miały też dla akcji szkolenia i popularyzacji. W 1925 r. dominował pogląd, że chory może i powinien powrócić do zdrowia w klimacie rodzinnym. Sformułowano też warunki, które miała spełniać miejscowość uzdrowiskowa: suchy, przepuszczalny, wolny od zanieczyszczeń teren, obecność źródlanej wody, brak w okolicy zakładów powodujących zanieczyszczenie powietrza, rzadkie zaludnienie, obecność terenów zielonych, najlepiej porośniętych drzewami iglastymi, brak nagłych zmian pogody, z możliwie najmniejszą różnicą w temp dnia i nocy, jak najdłuższą zimą i największą liczbą godzin światła dziennego.
17 maja 1990 r. Światowa Organizacja Zdrowia usunęła homoseksualizm z listy Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób. W związku z tym wydarzeniem w tym dniu obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Przeciwko Homofobii, Bifobii i Transfobii (IDAHOT).
17 maja 1991 r. rozpoczął się we Wrocławiu X Jubileuszowy Kongres Fizjoterapii. Był to pierwszy zjazd zorganizowany wyłącznie przez Polskie Towarzystwo Fizjoterapii, który od tego czasu jest nieprzerwanie organizowany co cztery lata. W trakcie zjazdu wybrano prezesa PTF, którym został dr Czesław Jezierski. Warto odnotować fakt, że zaprojektowane na potrzeby kongresu logo zostało przyjęte uchwałą Walnego Zgromadzenia także jako symbol PTF, który obowiązuje do dnia dzisiejszego, a wydawany od tego momentu przez wrocławski oddział kwartalnik „Fizjoterapia”, stał się oficjalnym organem PTF.
17 maja 2004 r. Międzynarodowy Komitet Olimpijski wprowadził przepisy zezwalające na udział w igrzyskach olimpijskich zawodnikom, którzy zmienili płeć. Przepisy określiły, że osoby, które poddały się zmianie płci przed okresem dojrzewania powinny być uznane za kobiety lub mężczyzn. Natomiast osoby, które poddały się zmianie płci po okresie dojrzewania, mogą brać udział w zawodach pod warunkiem: musi nastąpić całkowite chirurgiczne wycięcie zarówno gonad, jak i zewnętrznych narządów płciowych; zmiana płci musi zostać uznana i zatwierdzona przez odpowiednie władze; hormonalna terapia powinna być na tyle skuteczna, aby poprzednia płeć nie wpływała na rywalizację i wyniki sportowe; udział w zawodach sportowych może nastąpić nie wcześniej niż 2 lata od usunięcia gonad.
18 maja 1907 r. w Krakowie zmarł prof. Henryk Jordan (1842 r.), lekarz higienista, społecznik służący pomocą rodzinom najbiedniejszym, robotniczym. Od 1881 r. był wykładowcą na Wydziale Lekarskim UJ w Krakowie. Za społeczną działalność pedagogiczną otrzymał od miasta Kraków teren, na którym wg własnego projektu i z własnych funduszy utworzył w 1889 r. park, któremu Rada Miejska nadała nazwę Park Miejski dra Henryka Jordana. Był to ośrodek wypoczynku i rekreacji dla dzieci i młodzieży szkolnej oraz młodzieży rzemieślniczej. Instytucja wychowania pozaszkolnego koncentrująca się na wychowaniu zespołowym i wszechstronnym rozwoju jednostki, oferująca uczestnikom różnorodne formy aktywności. Pracę Jordana podziwiano i naśladowano zagranicą, zwłaszcza w Niemczech, Austrii, Szwajcarii i Francji. Wzorem Parku Jordanowskiego powstały również ogrody dla dzieci i młodzieży w wielu miastach polskich. Po zakończeniu II wojny światowej idea Jordana ożyła, a ogródki jordanowskie przekształciły się w place zabaw dla młodszych dzieci. Jordan należał także do Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych i brał udział w pracach nad reformą szkół średnich galicyjskich jako delegat UJ oraz członek Towarzystwa Pedagogicznego. Zainicjował wprowadzenie do szkół średnich w Krakowie obowiązkowych lekcji gimnastyki oraz stanowiska lekarzy szkolnych, a także zapoczątkował kształcenie nauczycieli wychowania fizycznego. Był autorem kilkunastu prac z zakresu medycyny, higieny oraz wychowania fizycznego. W 1906 r. został powołany do Najwyższej Rady Sanitarnej w Wiedniu jako jeden z pierwszych Polaków, co było wyrazem uznania dla jego wiedzy i pracy na polu propagowania higieny społecznej.
18 maja 1963 r. w Warszawie zmarł dr Mirosław Leśkiewicz (ur. 1910 r.), lekarz (1937), w czasie wojny żołnierz w latach 1949-1951 dyrektor Zakładu Leczniczo-Wychowawczego „Caritas” w Świebodzinie. Był absolwentem Wydziału Lekarskiego UW (1937). W 1944 r. w wyniku choroby Bürgera stracił obie kończyny dolne. W kolejnych latach kontynuował pracę lekarza poruszając się na wózku inwalidzkim. Od pierwszych dni swojej pracy w Zakładzie Leczniczo-Wychowawczym dla Dzieci Kalekich w Świebodzinie postawił na sport jako podstawowy czynnik prowadzący do maksymalnego usprawniania inwalidów, w większości dzieci i młodzieży z amputacjami. Rozpowszechnił w Polsce wśród społeczeństwa ideę opieki nad dzieckiem kalekim. Jako pierwszy lekarz-rehabilitant w Polsce i jeden z pierwszych na świecie dbał nie tylko o fizyczną, ale też i psychiczną formę „dziecka kalekiego”. Stosował pracę fizyczną, olimpiady i obozy sportowe. Podkreślał, że celem ośrodka jest przygotowanie dzieci do samodzielnego, pełnowartościowego bytu w otoczeniu, jakim jest rodzina, szkoła, środowisko. Wychowanek miał się stać osobą optymalnie „przydatną społecznie”, na równi z osobami zdrowymi, pełnoprawnym członkiem twórczego społeczeństwa. W wywiadach prasowych zaznaczał, że w stosunku do osób niepełnosprawnych nie należy używać określenia „kalectwo”, lecz słowo „znamię”. Po śmierci, w pożegnalnych notach „Tygodnik Powszechny” określił dr. Leśkiewicza jako wybitnego znawcę problematyki rehabilitacji dziecięcej i twórcę szeregu placówek rehabilitacji dzieci, „lekarza ubogich”, wybitnego działacza społecznego i zawodowego.
18 do 20 maja 1972 r. obradował w Szczawnicy VIII Zjazd Polskiego Towarzystwa Balneologicznego, który oficjalnie uznał Apolinarego Tarnawskiego za prekursora polskiego przyrodolecznictwa.
19 maja 1915 r. w Krakowie kard. Adam Sapieha utworzył Książęco-Biskupi Komitet Pomocy dla Dotkniętych Klęską Wojny, który działał na terenie Galicji do 1918 r. Organizacja początkowo posiadała 4 sekcje: sanitarną, opieki nad dziećmi, pomocy doraźnej i gospodarczą. Obejmowała pomocą nie tylko Polaków i nie tylko chrześcijan. W jej akcjach brali udział asystenci i studenci Wydziału Lekarskiego UJ w Krakowie, organizując m. in. masowe szczepienia i obsadzając dwa zakłady lecznicze dla dzieci: w Zakopanem i Witkowicach.
19 maja 1993 r. zmarł Aleksander Hulek (ur. 1916 r.), pedagog specjalny, zajmujący się rehabilitacja zawodową, zwolennik idei integracji oraz włączania inwalidów w różne dziedziny życia społecznego i zawodowego. Po ukończeniu studiów pedagogicznych i psychologicznych na Uniwersytecie w Edynburgu, w 1947 r. wrócił do kraju. Początkowo pracował jako specjalista ds. rehabilitacji w nowo utworzonym Głównym Urzędzie Inwalidztwa. Zadaniem tej instytucji było opracowanie programu rehabilitacji inwalidów pod katem potrzeb społecznych. Od 1956 r. przewodniczył Komitetowi Współpracy z Międzynarodowym Towarzystwem Rehabilitacji, w 1960 r. współtworzył Polskie Towarzystwo Walki z Kalectwem, pełniąc w nim funkcję sekretarza generalnego, wiceprezesa i prezesa. W 1951 r. doktoryzował się w Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu – doktor filozofii w zakresie rehabilitacji społecznej i zawodowej inwalidów. W 1968 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego w zakresie pedagogiki specjalnej w UW. Od 1977 r. profesor zwyczajny, wykładał rehabilitację w Katedrze Organizacji Ochrony Zdrowia Studium Doskonalenia Lekarzy oraz w Instytucie Pedagogiki Specjalnej. Był autorem około wielu prac naukowych, ekspertem ONZ, UNESCO i UNICEF w sprawach rehabilitacji zawodowej i kształcenia specjalnego inwalidów, w których przekonywał o słuszności i potrzebie kompleksowej rehabilitacji. Niezwykle wrażliwy na krzywdę drugiego człowieka, zwłaszcza niepełnosprawnego, starał się być rzecznikiem tych, którzy potrzebowali pomocy.
21 maja 1959 r. prof. dr hab. Wiktor Dega został wybrany na funkcję rektora Akademii Medycznej w Poznaniu. Urząd ten sprawował do 1 października 1961 r. Przyczyną jego przedwczesnej rezygnacji z funkcji rektora był stan zdrowia. Bynajmniej taka informacja została zawarta w uzasadnieniu wniosku o jego odwołanie. Wydaje się jednak, że przyczyny były zgoła odmienne. Należy pamiętać, że był to trudny okres w historii kraju. Na uczelniach polskich po 1956 r. panowała ograniczona autonomia i powoli wracał czas zniewolenia intelektualnego. Wybór niepartyjnego rektora, człowieka uczciwego i nieuwikłanego w układy polityczne, był ostatnim przykładem wolności na wyższych uczelniach. Niemniej prof. Dega jako rektor doprowadził do dużych zmian w administracji, która najczęściej była upolityczniona i skorumpowana. Dlatego pomimo, że bardzo krótko urzędował na stanowisku rektora, historycy uważają, że był to bardzo ważny i istotny czas w rozwoju poznańskiej uczelni.
22 maja 1932 r. odbyło się IV plenarne posiedzenie Rady Naukowej WF, podczas którego dyrektor PUWF i PW płk dypl. Władysław Kiliński przedstawił sprawozdanie z działalności Urzędu za lata 1929-1930 oraz 1931-1932. Pozytywnie oceniono akcję powoływania wojewódzkich, powiatowych i miejskich komitetów wychowania fizycznego, z czego powiatowe okazały się najbardziej zorganizowane i przydatne, zwłaszcza we współfinansowaniu ruchu wychowania fizycznego. Omówione zostały pierwsze lata działalności CIWF, o którym powiedziało, że „Dzieło to jest też przedmiotem zazdrości i niekłamanego podziwu zagranicy, a także długotrwałym pomnikiem i żywą kuźnią wdzięczności dla wielkiego ducha, który je stworzył”. Zwrócono uwagę na zacieśniającą się współpracę pomiędzy CIWF a ośrodkami uniwersyteckimi (Poznań, Kraków) kształcącymi nauczycieli wychowania fizycznego. Omówiono także ustalenie kryteriów oceny postępów słuchaczy na kierunku wychowanie fizyczne, obowiązujące na wspomnianych uczelniach. Zwrócono uwagę na obowiązek nadawania kierunków badań naukowych i wskazywanie tematów związanych z praktyczną i teoretyczną stroną studiów.
22 maja 1935 r. Centralny Instytut Wychowania Fizycznego w Warszawie otrzymał imię Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego. Od początku funkcjonowania szkoły w programie studiów dla instruktorów wychowania fizycznego znalazły się tematy związane z gimnastyką leczniczą i masażem. W liczbie 30 godzin realizowane były w trakcie II semestru w Dziale Lekarskim, jednym z kilku zakładów działających w uczelni. Obok gabinetu naczelnego lekarza znajdowały się sale do masażu, do diatermii, fototerapii oraz pokój do analiz. W pomieszczeniach tych prowadzono również zajęcia z ratownictwa oraz higieny. Kierownikiem tego działu był naczelny lekarz Instytutu, pod którego kierownictwem także realizowano praktyki dla lekarzy szkolnych i sportowych.
23 maja 1948 r. w Warszawie w sali wykładowej Polskiej YMCA odbył się historycznie trzeci, a wówczas określany jako II Walny Zjazd Członków Stowarzyszenia Lekarzy Sportowych. W obradach wzięli udział członkowie przybyli głównie z Warszawy, Krakowa, Gdańska, Poznania i Lublina. Prezesem na następną kadencję wybrano dr Wacława Sidorowicza (1905-1982), lekarza specjalistę medycyny sportowej i chorób wewnętrznych, byłego lekkoatletę, specjalizującego się w biegach średniodystansowych.
23 maja 2002 r. w Warszawie zmarł Marian Garlicki (1908 r.), gen. brygady WP, ortopeda i traumatolog, w latach 1957-1966 naczelny chirurg WP. Absolwent Wydziału Lekarskiego UJK we Lwowie (1935). W latach 1935-1939 był asystentem oddziałów chirurgicznych szpitali lwowskich. Uczestnik kampanii wrześniowej, ordynator oddziału chirurgicznego szpitala wojennego nr 604, w latach 1939-1941 asystent Oddziału Chirurgii Ogólnej a następnie do 1944 r. Oddziału Chirurgii Dziecięcej we Lwowie. Zastępca szefa służby zdrowia AK na okręg lwowski (1941-1944). Po wojnie adiunkt III Kliniki Chirurgiczno-Ortopedycznej i Kliniki Ortopedycznej (1946-1952) AM w Warszawie. W 1947 r. uzyskał stopień naukowy doktora, w 1951 r. doktora habilitowanego, w 1963 r. otrzymał tytuł profesora. Był organizatorem i kierownikiem Kliniki Ortopedycznej AM w Katowicach (1952-1957), organizatorem sieci ośrodków urazowo-ortopedycznych na terenie woj. katowickiego. W latach 1954-1957 pełnił funkcję rektora Śl.AM, w latach 1958-1965 rektora WAM w Łodzi. Był kierownikiem Katedry Kliniki Ortopedycznej AM w Warszawie (1966-1979), w latach 1960-1984 był specjalistą krajowym w zakresie ortopedii i chirurgii urazowej. W latach 1961-1972 pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Głównego PTOiT.
25 do 26 maja 1932 r. obradował w Busko-Zdroju (Górce) I Ogólnopolski Zjazd Nauczycieli i Lekarzy Szkół na Wolnym Powietrzu i Szkół-Uzdrowisk. Jego inicjatorem i współorganizatorem był Szymon Starkiewicz, dyrektor Szkoły-sanatorium dla dzieci w Górce. Celem Zjazdu było przekonanie lekarzy i nauczycieli do idei terapii kąpieli powietrznych dzieci, które przeszły gruźlicę węzłów chłonnych i gruźlicę płuc. Choć doceniali skuteczność leczenia w chorobach dziecięcych (m.in. krzywicy, czyraczności, kokluszu, tężyczce, chorobach skóry, zaburzeniach przemiany materii i in.), to najczęściej wskazywali, że jest ono kosztowne i raczej niemożliwe do rozwinięcia w kraju na szeroką skalę. Poza tym nie do końca byli przekonani o całkowitym wyłączeniu metod chirurgicznych w leczeniu gruźlicy kości. Sz. Starkiewicz podjął się trudu, aby przekonać społeczeństwo polskie, że dzieci bez względu na porę roku mogą korzystać z kąpieli słonecznych i siarczanych. Dlatego Towarzystwo Przyjaciół Górki nieustannie prowadziło akcję propagującą lecznictwo schorzeń przewlekłych dziecięcych oraz organizowało opiekę nad dzieckiem opuszczającym Górkę, na łamach wydawanego przez Towarzystwo miesięcznika „Górka” wciąż apelowano o pomoc i wsparcie tej idei leczenia dzieci, używając różnych chwytliwych haseł. Brzmiały one mniej więcej tak: „Pomagając propagowaniu naszej idei — przyczyniasz się do ratowania chorych dzieci od kalectwa, a nawet od śmierci. Pamiętaj o swym obowiązku i odpowiedzialności przed przyszłemi pokoleniami”; „Zdrowe dziecko — to przyszłość narodu i świata. Złóż najdrobniejszą ofiarę na fundusz leczenia dziecka”; „Młodzieży zdrowa. Pamiętaj, że w Polsce mamy setki tysięcy dzieci i młodzieży chorej na gruźlicę. Z tej armji zaledwie ułamek racjonalnie leczy się. […] Uświadamiajcie ich wszystkich o konieczności powszechnego leczenia dziecka przewlekle chorego”.
27 maja 1910 r. w Baden-Baden (Niemcy) zmarł Robert Koch (ur. 1843 r.), przyrodnik, chemik, prekursor mikrobiologii. Zajmował się badaniami fermentacji i gnicia (pasteryzacja), a także drobnoustrojów chorobotwórczych. Obalił teorię samorództwa drobnoustrojów, badał zjawiska odporności poszczepiennej i opracował szczepionki, m.in. przeciwko wściekliźnie, a także przeciwko wąglikowi i cholerze. Stworzył możliwości hodowli bakterii, pierwszy opracował podłoża płynne, uważał, że o chorobie decyduje rodzaj bakterii, a nie predyspozycje organizmu. Doprowadził do odkrycia prątków gruźlicy w plwocinie chorych na gruźlicę, wyhodował je i wykazał, że można nimi zarazić zwierzęta doświadczalne. W latach 1872–1880 był lekarzem powiatowym w Wolsztynie, w 1879 r. pracował kilka miesięcy we Wrocławiu, stąd znał język polski. Współtwórca bakteriologii, pionier współczesnej nauki o chorobach zakaźnych, od 1880 r. doradca rządowy Cesarskiego Wydziału Zdrowia w Berlinie, od 1885 r. profesor uniwersytetu w Berlinie. W latach 1891–1904 dyrektor stworzonego specjalnie dla niego Instytutu Chorób Zakaźnych w Berlinie (Robert-Koch-Institut). Odkrył laseczkę wąglika i przecinkowca cholery. W 1905 r. otrzymał Nagrodę Nobla za całokształt osiągnięć naukowych.
27 maja 1914 r. Konrad Biesalski (1868–1930) został dyrektorem medycznym Zakładu Leczniczo-Wychowawczego dla Kalek Fundacji Oskar–Helene–Heim w Berlinie-Dahlem. Był to jeden z wiodących niemieckich ośrodków – szpital ortopedyczny dla dzieci i młodzieży, założony w 1905 r. w Berlinie. Zakład ten szybko stał się inspiracją do zakładania następnych, gdyż w 1909 r. było takich zakładów w Niemczech 12, a w 1928 r. już 78 z liczbą łóżek 10877. Ich celem było kompleksowe leczenie osób kalekich i przygotowanie ich do samodzielnego życia.
27 do 29 maja 1939 r. podczas VII Ogólnopolskiego Zjazdu Przeciwgruźliczego w Gdyni opracowano Plan walki z gruźlicą w środowisku wiejskim, w którym przewidywano m.in. powołanie powiatowych ośrodków zdrowia, posiadających ruchomą kolumnę sanitarną z aparatem rentgenowskim, izolowanie chorych z zastosowaniem namiotów izolacyjnych, rejestrację i ewidencję rodzin, wykonywanie odczynu tuberkulinowego i szczepień BCG, pokrycie kosztów leczenia i rehabilitacji przez samorząd, ubezpieczalnię lub państwo, a przede wszystkim utworzenie wiejskich kas chorych i objęcie przymusem ubezpieczenia robotników rolnych i leśnych.
28 maja 1967 r. w Gliwicach zmarł Antoni Jan Sabatowski (ur. 1880 r.), lekarz, balneolog, profesor UJ (1946), działacz społeczny. Absolwent Uniwersytetu Lwowskiego (1904), doktoryzował się z zakresu interny, habilitował się w 1923 r. w zakresie klimatologii i hydrologii lekarskiej na podstawie pierwszego w Polsce podręcznika pt. Klimatoterapia oraz hydroterapia ogólna i zdrojowiskowa, z opisem uzdrowisk polskich (Lwow 1923) oraz innych prac publikowanych w czasopismach. W latach 1909-1914 pracował jako lekarz zdrojowy w Morszynie, w latach 1921-1926 pracował jako asystent Zakładu Patologii Ogólnej i Doświadczalnej Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W latach 1926-1939 pracował także w Ubezpieczalni Społecznej we Lwowie. W latach 1924-1939 wykładał jako docent Katedry Medycyny Wewnętrznej UJK we Lwowie przedmiot wodolecznictwo, leczenie zdrojowiskowe, lecznictwo klimatyczne oraz organizował wycieczki do zdrojowisk. Był konsultantem akademickich sanatoriów w dolinie Prutu, w Mizuniu, Jabłonowie, Hołosku. Był członkiem Lwowskiego Towarzystwa do walki z Gruźlicą, Związku Lekarzy Kas Chorych, doradcą Związku Uzdrowisk Polskich. Po wojnie (od 1954 r. prof. zwycz.) wykładał w krakowskiej AM balneologię oraz lecznictwo uzdrowiskowe dla studentów i specjalizujących się lekarzy. Prowadził ożywioną działalność na rzecz rozwoju polskich uzdrowisk. Autor wielu prac naukowych w okresie międzywojennym oraz po drugiej wojnie światowej, m.in. Lecznictwo uzdrowiskowe w zarysie (Warszawa 1947). 16 kwietnia 1930 r. w celu spopularyzowania w kołach lekarskich zagadnień uzdrowiskowych, w Związku Lekarzy Państwa Polskiego powołano Sekcję, którą przekształcono w Główną Komisję Uzdrowiskową. Pierwszym przewodniczącym został dr Ludwik Dydyński (1868-1942). Celem Sekcji było dążenie do stworzenia warunków pracy, odpowiadających współczesnym wymaganiom organizacji i potrzebom lecznictwa uzdrowiskowego, obrona interesów materialnych i moralnych lekarzy uzdrowiskowych, współdziałanie w dokształcaniu zawodowym tych lekarzy, a także współpraca w podniesieniu i utrzymaniu na wysokim poziomie uzdrowisk polskich.
29 maja 1932 r. z okazji otwarcia Instytutu Radowego w Warszawie M. Skłodowska-Curie (1867-1934) przekazała Instytutowi pierwszy gram radu wartości ponad pół miliona ówczesnych złotych, ofiarowany przez kobiece stowarzyszenia polonijne w USA i Kanadzie. Fakt ten zapoczątkował rozwój radioterapii w Polsce. Rok później daje się zauważyć nawiązanie współpracy pomiędzy środowiskiem związanym z radioterapią i fizjoterapią w Polsce. W 1933 r. powstałe kilka lat wcześniej (1925 r.) Polskie Lekarskie Towarzystwo Radiologiczne, przekształcono w Polskie Lekarskie Towarzystwo Radiologiczne i Fizjoterapeutyczne. Podkreślić należy, że w okresie międzywojennym radioterapię w formie zmodyfikowanej stosowano w leczeniu m.in. opóźnionego zrostu kostnego po złamaniach, w chorobach neurologicznych (choroba Heinego-Medina, zapalenie opon mózgowych, nerwobóle, różne choroby stawów), reumatologicznych (gościec zniekształcający, ostry gościec stawowy).
30 maja 1954 r. w Inowrocławiu na zakończenie drugiego po wojnie Zjazdu Balneologicznego reaktywowano Polskie Towarzystwo Balneologiczne. Przyjęto wówczas nazwę Polskie Towarzystwo Balneoklimatyczne, w 1966 r. zmienioną na Polskie Towarzystwo Balneologii, Bioklimatologii i Medycyny Fizykalnej. Pozwoliło to rozszerzyć działalność towarzystwa na zagadnienia dotyczące medycyny fizykalnej, występujące z balneologią i klimatologią lekarską w uzdrowiskach. W 1995 r. zmieniono nazwę na Polskie Towarzystwo Balneologii i Medycyny Fizykalnej. Za swój główny cel organizacja przyjęła rozwijanie i upowszechnianie medycyny fizykalnej i uzdrowiskowej oraz nauk pokrewnych. W latach powojennych funkcję prezesa pełnił Antoni Sabatowski (lata 1954-1956), Józef Jankowiak (1956-1976), Zdzisław Szamborski (1976-1978), Gerard Straburzyński (1973-1993), Eugeniusz Gawlak (1993-1997). W latach 1997-2013 funkcję tę nieprzerwanie pełniła prof. dr hab. Irena Ponikowska, w latach 2013-2017 dr n. med. Jacek Chojnowski. Od 2017 r. funkcję prezesa pełni ponownie prof. dr hab. Irena Ponikowska.
30 maja 1987 r. Komitet Założycielski zwołał I Walne Zgromadzenie PTF. Na podstawie przygotowanego wcześniej Statutu PTF wybrano pierwszy w historii Zarząd Główny, który ukonstytuował się w następującym składzie: prezes – dr Wiesław Kubiś, wiceprezesi – doc. Andrzej Zembaty, mgr Maria Suwalska, sekretarz – mgr Maria Grodner, skarbnik – mgr Andrzej Polisiakiewicz, członkowie – dr Czesław Jezierski, mgr Wojciech Chydziński, mgr Edward Chromiec, dr Lucjan Matluch, dr Marek Pieniążek, dr Zbigniew Śliwiński, dr Andrzej Szałajko. Wybrano także Komisję Rewizyjną w składzie: przewodniczący – dr Włodzimierz Gruszczyński, wiceprzewodniczący – mgr Stanisław Andruszkiewicz, sekretarz – mgr Henryk Nowogrodzki, oraz Sąd Koleżeński: przewodnicząca – doc. Ewa Zeyland-Malawka, wiceprzewodniczący – dr Seweryn Toboła, sekretarz – mgr Aniela Kuptel, członkowie – dr Tadeusz Kasperczyk, mgr Jerzy Knap.
31 maja 1874 r. uroczyście otwarto Zakład Przyrodoleczniczy w Nowym Mieście nad Pilicą. Założony został przez lekarza Jana K. Bielińskiego (1834-1919), który wcześniej praktykował m.in. u ks. Sebastiana Kneippa w Wörishofen oraz u Vincenza Priessnitza w Gräfenbergu, gdzie zapoznał się z technikami hydroterapii. Pod ich wpływem w swoim zakładzie wprowadził wiele zabiegów: natryski strumieniowe, stałe, ruchome, prostopadłe, poziome, kąpiele w jeziorkach, rzeczne, nasiadowe, ciepłe i zimne, aromatyczne, parowe, z dodatkiem surowców naturalnych i sztucznych (sole, igliwia), a także zawijanie, które było nieodzownym elementem ww. zabiegów. Oprócz zabiegów wodnych Bieliński stosował w Zakładzie klimatoterapię, dietę, leczenie mlekiem i jego przetworami, fizykoterapię, gimnastykę, prace i zajęcia fizyczne. Gimnastyka była stosowana pod kierunkiem lekarza specjalisty i stanowiła uzupełnienie kuracji wodnej. Oprócz ćwiczeń usprawniających, stosowano ćwiczenia fechtunkowe oraz masaż i elektroterapię: elektryczność statyczną, kąpiele elektryczne, maszyny galwaniczne oraz faradyzujace. Terapia zajęciowa obejmowała różne zajęcia: kopanie, rąbanie, piłowanie, heblowanie, zajęcia ogrodnicze. Ich skuteczność skłoniła lekarzy pracujących w zakładzie do stworzenia oddziału tzw. „pierwotnych rolników i pracowników”. Uzupełnieniem tych zajęć były spacery, minimum godzinę dziennie, także podczas niesprzyjającej pogody. Dieta, dostosowana do indywidualnych potrzeb kuracjuszy, uzupełniała leczenie kąpielowe i obejmowała także mleko i jego przetwory. W Zakładzie leczono chorych z zaburzeniami nerwowymi, układu krążenia (blednica, podagra), układu oddechowego (astma, gruźlica), narządów płciowych (niemoc męska, bezpłodność), chorobami skóry, chorobami wenerycznymi, zaburzeniami przemiany materii (otyłość), a także osoby uzależnione od morfiny, kokainy, tytoniu i alkoholu.
31 maja do 5 czerwca 1925 r. prof. E. Piasecki. przebywał w Pradze na obradach Olimpijskiego Kongresu Pedagogicznego, którego myślą przewodnią było połączenie zagadnień organizacji i kontroli sportu z problemami wychowawczymi. Przewodniczył komisji, która przedstawiła wnioski dotyczące współpracy uniwersytetów w dziedzinie kultury fizycznej. Postulowano wówczas o wprowadzenie we wszystkich szkołach wyższych obowiązkowych ćwiczeń cielesnych pod kontrola lekarską, utworzenie katedr teorii wychowania fizycznego oraz o kształcenie w uniwersytetach przyszłych wychowawców fizycznych w taki sposób, by poziomem wiedzy dorównywali nauczycielom szkół średnich. Obok E. Piaseckiego w Komisji Lekarskiej oraz na plenum przemawiał także W. Dybowski ze Lwowa, który przedstawił wprowadzone przez siebie nowe zasady kontroli lekarskiej nad sportem. Poza tym w kongresie wzięło udział kilku innych przedstawicieli z Polski, m.in. W. Osmolski z Warszawy.
31 maja do 1 czerwca 1936 r. odbył się w Wilnie VI Ogólnopolski Zjazd Przeciwgruźliczy. Na zakończenie Zjazdu zabrakło podsumowania i wniosków. Najprawdopodobniej przyczyną było zniechęcenie lekarzy, gdyż poprzednie zjazdy nie przyniosły oczekiwanych wyników. Brak było reakcji władz państwowych do przedstawionych projektów. Niemniej nadal do najbardziej pilnych należała sprawa walki z gruźlicą w środowisku wiejskim.
31 maja 1939 r. bryg. Kazimierz Jędrzej Sawicki-Sawa (1888-1971) dotychczasową funkcję dyrektora Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego (PUWF i PW), którą pełnił od lutego 1938 r., połączył z obowiązkami dyrektora Biura do Spraw Jednostek Obrony Narodowe.
31 maja 1999 r. w Gdańsku zmarł prof. Kazimierz Szawłowski (ur. 1924 r.), lekarz, specjalista dermatologii i wenerologii, pediatrii i rehabilitacji medycznej, twórca gdańskiej szkoły rehabilitacji. Był absolwentem AM w Gdańsku (1952). Jeszcze będąc na szóstym roku studiów rozpoczął pracę w Oddziale Promieniolecznictwa Kliniki Dermatologii gdańskiej AM na stanowisku technika fizjoterapii. W latach 1954-1978 pełnił funkcję ordynatora Sanatorium Usprawniania Leczniczego dla Dzieci w Gdańsku, przekształconego po 1958 r. w Zakład Leczniczo-Wychowawczy dla Dzieci po poliomyelitis (najstarszy oddziału rehabilitacji w północnej Polsce). W latach 1957-1966 był kierownikiem Poradni Wad Postawy i Poradni Kardiologicznej w Wojewódzkiej Przychodni Higieny w Gdańsku. W 1958 r. pracował jako wykładowca w powstałym Technikum Fizjoterapii w Gdańsku. W latach 1959-1960 był konsultantem ds. rehabilitacji w Koszalinie, Olsztynie i Szczecinie. W latach 1965-1971 prowadził wykłady z zakresu rehabilitacji w Wydziale Fizjoterapii Medycznego Studium Zawodowego nr 2 w Gdańsku. W latach 1968-1982 był koordynatorem placówek rehabilitacyjnych w Gdańsku. W 1964 r. obronił pracę doktorską, w 1971 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego, w 1979 r. tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1989 r. profesora zwyczajnego. W 1972 r. utworzył i kierował Zakładem Rehabilitacji, przekształconym w 1985 r. w Katedrę i Zakład Rehabilitacji AM w Gdańsku. Przez wiele lat pełnił funkcję konsultanta wojewódzkiego i regionalnego. Był członkiem Krajowego Zespołu Specjalistycznego ds. Rehabilitacji oraz członkiem Komitetu Rehabilitacji PAN. Autor wielu prac naukowych. Głównym kierunkiem badań była problematyka rehabilitacji dzieci po przebytej chorobie Heinego-Medina, z mózgowym porażeniem dziecięcym i po zabiegach operacyjnych w wadach serca. U dorosłych jego zainteresowania naukowe koncentrowały się na następstwach uszkodzeń układu nerwowego, krążenia i oddychania.
W maju 1927 r. na boisku warszawskiego Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych zorganizowano dzień sportowy dla młodzieży z dysfunkcjami wzroku i słuchu, który pokazał jak dużą korzyść może dać „młodzieży czterozmysłowej” sport. Ćwiczenia gimnastyczne wykazały duże poczucie i zamiłowanie do ruchu wśród ociemniałych dzieci. Natomiast młodzież głuchoniema, która w swej działalności sportowej znacznie mniej napotykała trudności, mając utrudnioną jedynie szybkość porozumiewania się wzajemnego, oddawała się z zamiłowaniem ćwiczeniom sportowym i zabawom oraz grom ruchowym z pasją podobną u dzieci zdrowych, władających wszystkimi zmysłami. Opisany „dzień sportowy” pokazał po raz pierwszy w Polsce szerszemu gronu społeczeństwa, że dzieci ociemniałe zdolne są do wykonywania ćwiczeń fizycznych, że mogą nawet uprawiać najprostsze gry w piłkę i że doznają podczas tych zajęć fizycznych wiele radości.