Lipiec historycznie

** LIPIEC **

1 lipca 1845 r. powstał we Lwowie Zakład Ciemnych dla dzieci specjalnej troski. Został on założony dzięki ofiarności Wincentego Zaremby-Skrzyńskiego mocą aktu fundacyjnego a następnie, po zebraniu potrzebnych na ten cel funduszów i zbudowaniu domu zakładowego, otwarty w 1851 r. Do zakładu na początku przyjmowano tylko chłopców. W 1868 r. utworzono oddział dla niewidomych dziewcząt. Program nauki i zakres przedmiotów, z pewnymi ograniczeniami, opierał się na programie sześcioklasowych szkół ludowych. Dużym osiągnięciem w rozwoju Zakładu Ciemnych było utworzenie w 1902 r. ochronki, czyli oddziału przygotowawczego, do którego przyjmowane były dzieci po ukończeniu 4 roku życia. Kierownictwo ochronki objęła Józefa Kaczmarska, a do jej zadań należało dbanie o rozwój fizyczny (gimnastyka i zabawy na wolnym powietrzu) i umysłowy dzieci oraz nauka poprawnego języka.

1 lipca 1924 r. Wiktor Dega otrzymał etat zastępcy młodszego asystenta w Klinice Ortopedycznej UP. W ten sposób zaczęła się Jego przygoda z ortopedią i rehabilitacją.

1 lipca 1945 r. dr Irena Konarska (1901-1985), pionierka medycyny fizykalnej w Polsce została skierowana przez Ministra Zdrowia do pracy w Akademii Medycznej w Gdańsku, gdzie zajęła się organizowaniem Zakładu Terapii Fizykalnej. Stworzyła tam placówkę z oddziałami lecznictwa falami krótkimi i ultradźwiękami, światłolecznictwa i leczenia ciepłem, elektroterapii oraz oddział wodolecznictwa i rehabilitacji. W latach 1949-1952 w zakładzie prowadzono rehabilitację chorych po przebytej chorobie Heinego-Medina. Doktor I. Konarska powróciła także do działalności naukowej, którą rozpoczęła przed wojną. W 1946 r. uzyskała stanowisko adiunkta, a we wrześniu 1963 r. stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy pt. Jonizacje strptomycynowe w leczeniu chorób gałki ocznej. Jej dorobek naukowy obejmuje ponad dwadzieścia publikacji, głównie z zakresu leczenia jonoforezami i falami krótkimi. Z dużym zaangażowaniem wykonywała także pracę dydaktyczną. Zaowocowało to kilkoma skryptami dla szkół medycznych i wielokrotnie wznawianym podręcznikiem pt. Medycyna fizykalna.

2 lipca 1928 r. rozpoczął się w Wągrowcu pierwszy obóz letni zorganizowany dla słuchaczy Studium WF UP. Trwał do 2 sierpnia. Kolejne obozy odbywały się także w Wolsztynie i Brasławiu (1932, 1933) na Wileńszczyźnie lub w Tatrach – w Zakopanem albo w Murzasichle (1933, 1936, 1938). Na obozach letnich prowadzono również zajęcia harcerskie i organizowano wycieczki krajoznawcze.

2 lipca 1931 r. odbyła się promocja pierwszych absolwentów Studium WF UP z tytułami zawodowymi magistra. Byli to Zofia Walicka-Neymannowa, Tadeusz Baczyński, Władysław Czarnecki. Dalsze promocje organizowano co roku. Do 1939 r. tytuł magistra wychowania fizycznego uzyskało 87 studentów, w tym 47 mężczyzn i 40 kobiet.

3 lipca 1899 r. urodził się w Toszku na Śląsku Opolskim Ludwig Guttmann – inicjator sportu inwalidów i twórca ruchu paraolimpijskiego. Z wykształcenia był neurologiem, przed wojną mieszkał we Wrocławiu. Wobec prześladowań Żydów po nocy kryształowej, na początku 1939 r. wyemigrował do Wielkiej Brytanii. W 1941 r. stworzył Krajowe Centrum Uszkodzeń Kręgosłupa w Aylesbury, którego był dyrektorem. W 1944 r. powierzono mu zadanie stworzenia oddziału dla paraplegików – inwalidów wojennych ofiar drugiej wojny światowej, dla których opracował nowatorskie metody rehabilitacji. Z czasem udowodnił, że pacjenci najciężej poszkodowani w zakresie narządu ruchu (paraplegicy) mogą, a nawet powinni uprawiać zwiększoną aktywność ruchową w formie odpowiednio przystosowanych do ich inwalidztwa elementów sportu. W 1960 r. był inicjatorem i współorganizatorem pierwszych Igrzysk Paraolimpijskich w Rzymie. Rozegrano je bezpośrednio po letnich igrzyskach olimpijskich na tych samych obiektach, w tej samej oprawie artystycznej wykorzystującej symbolikę olimpijską (znicz, ślubowanie, koła olimpijskie i medale). W trakcie zawodów propagowano hasło łączności i wspólnoty wszystkich inwalidów na całym świecie. W grupie 400 zawodników z 23 państw znalazły się tylko osoby poruszające się na wózkach. W trakcie otwarcia zawodów papież Jan XXIII (1881-1963) określił L. Guttmanna „Coubertinem igrzysk paraolimpijskich”. Zmarł 18 marca 1980 r. w Aylesbury.

4 do 7 lipca 1937 r. we Lwowie odbywał się XV Zjazd Lekarzy i Przyrodników Polskich. W trakcie obrad Eleonora Reicher wygłosiła referat na temat gośćca przewlekłego postępującego, a następnie wystąpiła z inicjatywą powołania Sekcji Reumatologicznej. Ponowiła także postulat, aby powołać do życia czasopismo o charakterze reumatologicznym pn. „Acta Rheumatologica Polonica”.

5 lipca 1950 r. Rada Ministrów na podstawie stosownego rozporządzenia przekształciła wszystkie dotychczasowe uniwersyteckie studia wychowania fizycznego w samodzielne wyższe szkoły wychowania fizycznego. Powołano wówczas trzy wyższe szkoły wychowania fizycznego w Krakowie, Poznaniu i Wrocławiu, które dołączyły do już istniejącej Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Uczelnie podporządkowano Głównemu Komitetowi Kultury Fizycznej, który działał przy Prezesie Rady Ministrów.

6 lipca 1851 r. w Gnojnicach urodził się Apolinary Tarnawski, pionier geriatrii i przyrodolecznictwa w Polsce, propagator diety jarskiej oraz aktywnego trybu życia w każdym wieku. Był absolwentem Wydziału Lekarskiego UJ w Krakowie (1877). Do 1882 r. pracował na etacie lekarza pomocniczego w lwowskim Szpitalu Powszechnym na oddziałach: chorób wewnętrznych, ginekologii, skórno-wenerycznym i chirurgii. Był współzałożycielem towarzystwa patriotycznego Sokół. W latach 1878-1880 pełnił funkcję sekretarza lwowskiej sekcji Towarzystwa Lekarzy Galicyjskich. Z ramienia Towarzystwa, w czasie urlopu, pracował jako lekarz zdrojowy Żegiestowie (1879), Morszynie (1881), Wysokiej (1883). Do 1896 r. pracował jako lekarz powiatowy w Borszczowie, Jaworowie i Kosowie. Pracując w Kosowie zauważył właściwości lecznicze jego klimatu. W 1891 r., mając kłopoty ze zdrowiem, udał się do Wörishofen, gdzie zapoznał się z metodami wodolecznictwa oraz teorią higieny ogólnej ks. S. Kneippa. W 1896 r. przebywał w zakładzie przyrodoleczniczym dr. H. Lahmanna pod Dreznem, gdzie stosował dietę jarską. Po rezygnacji z funkcji lekarza powiatowego, od 1894 r. zajął się prowadzeniem zakładu dietetyczno-wodoleczniczego we wsi Smodna pod Kosowem. Początkowo środowisko lekarskie nieufnie i zawiścią odnosiło się do jego idei przyrodolecznictwa. Niejako symbolicznym wyrazem pojednania było przyznanie mu w 1927 r. przez Wydział lekarski UJ odnowionego dyplomu doktora medycyny w 50. rocznicę ukończenia studiów. We wrześniu 1939 r., po zajęciu Kosowa przez ZSRR, wraz z rodziną przedostał się do Rumunii, skąd wspólnie z synem, wystosował w 1940 r. do Rządu Polskiego w Angers memoriał w sprawie utworzenia zakładu leczniczego dla chorych Polaków we Francji. Następnie przebywał na Cyprze i w Palestynie, gdzie zmarł w 1943 r. i pochowany został w katakumbach Ojców Franciszkanów na górze Syjon. W piśmiennictwie medycznym zyskał przydomek „geniusz z Kosowa”.

7 lipca 1876 r. otwarto we Lwowie Małopolskie Stowarzyszenie Głuchoniemych „Nadzieja”. Inicjatorem, twórcą, a zarazem długoletnim prezesem zrzeszenia był Juliusz Zellinger, urzędnik kancelarii Galicyjskiego Namiestnictwa. Stowarzyszenie funkcjonowało dzięki wydatnej pomocy dobroczynnej, instytucji bankowych i władz. Celem stowarzyszenia było utworzenie miejsca dla odosobnionych dorosłych głuchoniemych, aby umożliwić im kształcenie, przygotowanie do życia praktycznego oraz zapewnienie opieki nad chorymi i starcami. Stowarzyszenie udzielało także pomocy członkom przy zdobywaniu zajęć rękodzielniczych, wyszukiwaniu miejsc na praktykę dla terminatorów, a inwalidom i starcom – miejsc w przytułkach. Instytucja ta dbała także o potrzeby umysłowe i moralne stowarzyszonych głuchoniemych.

7 lipca 2015 r. zmarła w Warszawie prof. Irena Hausmanowa-Petrusewicz (ur. 1917 r.), wybitna neurolog, pionierka polskiej neurobiologii. Obszarem jej zainteresowań naukowych były choroby nerwowo-mięśniowe. Była jednym z twórców elektromiograficznej diagnostyki nerwów i mięśni (EMG). Absolwentka Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (1941 r.). W latach 1941–1943 pracowała jako lekarz ogólny w Kirgizji. Od 1944 r. do końca wojny służyła w armii czynnej, w szpitalu frontowym. Po wojnie związana była z Kliniką Neurologii AM w Warszawie. W 1948 r. uzyskała stopień doktora nauk medycznych, a w 1951 r. doktora habilitowanego. W 1954 r. otrzymała stanowisko profesora nadzwyczajnego, a w 1975 r. tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1958-1989 pełniła funkcję Kierownika Katedry i Kliniki Neurologii. Uzyskała tytuł profesora zwyczajnego. W 1989 roku Profesor rozpoczęła pracę w Instytucie Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej PAN, organizując Zespół Kliniczno-Badawczy Chorób Nerwowo-Mięśniowych. Ze stworzonym przez siebie zespołem prowadziła na światowym poziomie badania, w tym molekularne i genetyczne, które pozwoliły na zgłębienie etiopatogenezy wielu chorób obwodowego układu nerwowego i mięśni, zwłaszcza rdzeniowego zaniku mięśni, miastenii i nukleopatii. Była Prezesem Polskiego Towarzystwa Neurologicznego (PTN, 1974–1984), wiceprezesem Światowej Federacji Neurologicznej, członkiem założycielem Grupy Badawczej Mięśni tej Federacji, członkiem Europejskiej Federacji Towarzystw Neurologicznych, członkiem rzeczywistym PAN, Komitetu Nauk Neurologicznych PAN. Należała do Polskiego Towarzystwa Neurofizjologii Klinicznej, była przewodniczącą Rady Naukowej Polskiego Towarzystwa Zwalczania Chorób Mięśni, członkiem rad naukowych wiodących jednostek badawczych: Instytutu Biocybernetyki i Inżynierii Biomedycznej PAN, Instytutu Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej PAN, Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie. Autorka ponad 400 publikacji naukowych, w tym 31 książek, m.in. pierwszej polskiej monografii pt. Choroby nerwowo-mięśniowe. Wykształciła wielu polskich neurologów, w tym doktorów (60 jako promotorka) oraz doktorów habilitowanych (16 jako opiekunka przewodów habilitacyjnych).

9 lipca 1931 r. Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego zniosło etaty lekarzy szkolnych (i dentystów) w szkołach średnich i seminariach nauczycielskich, wprowadzając na to miejsce godziny kontraktowe pracy lekarza szkolnego, zmniejszając tym samym liczbę godzin i wynagrodzenie lekarzy szkolnych. Władze państwowe uznały, że nie będą dłużej utrzymywać fikcji prawnej – w większości szkół w II RP nie udało się wprowadzić (co postulował Kopczyński odwołując się do niemieckiego systemu medycyny publicznej sprzed 1914 r.) lekarzy i dentystów szkolnych. Przede wszystkim z braku kadr lekarskich. Szkół różnych szczebli były w II RP dziesiątki tysięcy, nie było kim obsadzić w nich etatów lekarskich. Fakt ten nie pomniejsza dokonań S. Kopczyńskiego w dziedzinie nadzoru lekarskiego w szkołach.

11 lipca 1924 r. doszło do rozłamu w polskim ruchu olimpijskim. T. Garczyński zarejestrował konkurencyjne i rozłamowe stowarzyszenie z osobowością prawną pn. Polski Komitet Igrzysk Olimpijskich, który jako jedyny w okresie międzywojennym  posiadał zarejestrowany statut. Drugim stowarzyszeniem był Polski Komitet Igrzysk Olimpijskich bez osobowości prawnej. W lipcu 1925 r. nastąpiła likwidacja tego drugiego.

12 lipca 1922 r. Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego zatwierdziło statut powstałego Państwowego Instytutu Pedagogiki Specjalnej (z połączenia Instytutu Fonetycznego i Seminarium Pedagogiki Specjalnej). Do jego głównych zadań należało: kształcenie nauczycieli-wychowawców wszystkich dzieci, które nie mogły być wychowywane w szkole razem z dziećmi normalnymi, a więc nauczycieli dla dzieci głuchych, niewidomych, upośledzonych umysłowo, upośledzonych moralnie i kalekich; prowadzenie badań naukowych w różnych dziedzinach szkolnictwa specjalnego, a w szczególności nad ulepszeniem metod nauczania i wychowania dzieci anormalnych; dokształcanie czynnych nauczycieli szkół specjalnych.

12 do 16 lipca 1925 r. odbywał się w Warszawie XII Zjazd Lekarzy i Przyrodników Polskich. Podczas posiedzenia Sekcji Higieny Szkolnej i Wychowania Fizycznego obradowała Podsekcja higieny szkolnej oraz Podsekcja wychowania fizycznego. W referatach podkreślano szczególną rolę lekarza szkolnego, z odpowiednim przygotowaniem z zakresu fizjologii, higieny, patologii, ortopedii, psychologii, pedagogiki, a najlepiej z ukończonym uniwersyteckim studium wychowania fizycznego. Obrady te były okazją do uczenia jubileuszu inauguracji ruchu higieny szkolnej w Polsce.

12 lipca 1996 r. Prezes Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki wydał zarządzenie (MP z 31 lipca 1996 r., nr 46) w sprawie Powierzenia Polskiemu Związkowi Sportu Niepełnosprawnych „START” zadań i uprawnień Polskiego Komitetu Paraolimpijskiego. W ten sposób została utworzona organizacja odpowiedzialna za rozwój ruchu paraolimpijskiego w Polsce.

14 lipca 1968 r. zmarł w Warszawie Marcin Kacprzak (ur. 1888 r.) lekarz higienista, specjalista medycyny społecznej. W okresie międzywojennym pracował w Państwowej Szkole Higieny. Był współpracownikiem Sekcji Higieny Ligi Narodów, od 1928 r. redaktorem czasopisma „Zdrowie”. Po drugiej wojnie światowej z ramienia Polski przygotowywał projekt powołania WHO. Od 1945 r. był profesorem Uniwersytetu Łódzkiego, od 1947 r. profesorem AM w Warszawie, której w latach 1955-1962 był rektorem. Prowadził badania dotyczące zdrowia ludności wiejskiej, interesował się higieną szkolną, propagował zasady higieny w społeczeństwie. Jako jeden z pierwszych otrzymał w 1957 r. w Pałacu Narodów w Genewie – Nagrodę im. Leona Bernarda, najwyższe wyróżnienie WHO. Po wojnie doprowadził do reaktywowania Polskiego Towarzystwa Higienicznego, którego był prezesem do końca życia. 

15 lipca 1832 r. w Magdalówce k. Tarnopola urodził się Wenanty Piasecki, lekarz, pionier fizjoterapii, tj. metody leczenia przyrodniczo-dietetycznego, ojciec Eugeniusza Piaseckiego. Po okresie pracy we Lwowie (od 1867 r.), w 1880 r. przeniósł się do Zakopanego, gdzie wybudował własne sanatorium pod nazwą Klemensówka, w którym stosował metody przyrodolecznicze, głównie hydroterapię, masaż, gimnastykę leczniczą, helioterapię, w chorobach układu oddechowego, niedokrwistości, przewodu moczowego. W latach 1880-1885 był zakopiańskim delegatem Towarzystwa Tatrzańskiego, w 1894 r. jednym z założycieli i pierwszym prezesem (1894-1896) gniazda TG „Sokół” w Zakopanem, w latach 1905-1906 redaktorem i wydawcą „Przeglądu Zakopiańskiego”. Wspólnie z Tytusem Chałubińskim opracował statut uzdrowiskowy dla Zakopanego. Był wiceprzewodniczącym Komisji Klimatycznej. Należał do  popularyzatorów hydroterapii na ziemiach polskich. Zmarł 25 sierpnia 1909 r. w Linz (Austria).

15 lipca 1951 r. dr Lech Wierusz (1917-1987), uczeń prof. W. Degi i współtwórca polskiej szkoły rehabilitacji, został oddelegowany do pracy w świebodzińskim Zakładzie Leczniczo-Wychowawczym dla Dzieci Kalekich. Początkowo pełnił obowiązki dyrektora placówki po chorym dr. M. Leśkiewiczu, by następnie przejąć obowiązki dyrektora naczelnego zakładu. Na stanowisku tym, z roczną przerwą (pobyt w Korei), pracował do czasu przejścia na emeryturę w kwietniu 1982 r.

15 lipca 2005 r. zmarł Jerzy Alkiewicz (ur. 1938 r.), lekarz, twórca polskiej szkoły aerozoloterapii, był ekspert w tej dziedzinie, a także w dziedzinie chorób płuc i alergologii. Był absolwentem Wydziału Lekarskiego AM w Poznaniu. Od 1972 r. doktor nauk medycznych, od 1990 r. doktor habilitowany nauk medycznych w zakresie medycyny, od 1998 r. profesor nauk medycznych. Specjalista w dziedzinie pediatrii, chorób płuc i alergologii. Był kierownikiem III Katedry Pediatrii AM w Poznaniu, twórcą i kierownikiem Kliniki Pneumonologii Dziecięcej (Kliniki Pneumonologii, Alergologii Dziecięcej i Immunologii Klinicznej), w ramach której zorganizował i kierował Pracownią Aerozoloterapii i Badań Czynnościowych, a także utworzył Szpital Dziennego Pobytu. W latach 1973-1986 pełnił funkcję dyrektora Państwowego Szpitala Klinicznego nr 5 w Poznaniu, kierownika Ośrodka Naukowo-Badawczego Chorób Układu Oddechowego w Uzdrowisku Kołobrzeg. W latach 1994-1999 był prodziekanem Wydziału Lekarskiego AM w Poznaniu. Promotor kilku rozpraw doktorskich, opiekun jednej habilitacji, recenzent wielu przewodów doktorskich i habilitacyjnych, kierownik specjalizacji z pediatrii, chorób płuc i alergologii. Był autorem ponad 400 pozycji naukowych m.in. pt. Leczenie inhalacyjne i rehabilitacja układu oddechowego u dzieci i dorosłych (1995). Twórca i redaktor naczelny kwartalnika „Postępy Aerozoloterapii”, członek komitetu naukowego „Acta Pneumonologica et Allergologica Pediatrica”. Przyczynił się do rozwoju rehabilitacji układu oddechowego, zwłaszcza u dzieci.

16 lipca 1929 r. prof. Ireneusz Wierzejewski uległ wypadkowi samochodowemu, podczas którego doznał złamania mostka i okaleczeń twarzy. Dodatkowo dołączyło się powolne zapalenie wsierdzia, co stało się przyczyną przedwczesnej śmierci Profesora w dniu 8 marca 1930 r.

16 lipca 1931 r. Wiktor Dega wyjechał do Szwecji, gdzie zainteresował się fizjoterapią i organizacją opieki nad kalekami. Poznał również cele, jakie wyznaczał prof. Patrik Haglund w pracy z osobami kalekimi. Była to pełna adaptacja inwalidy do życia społecznego i zawodowego, poprzez takie prowadzenie edukacji zawodowej chorego, aby mógł z powodzeniem konkurować na rynku pracy z ludźmi zdrowymi. Prof. Haglund w usprawnianiu swoich podopiecznych szeroko stosował gimnastykę, gdyż uważał, że ćwiczy ona poprawną postawę i ruch, natomiast sport oraz ćwiczenia popisowe traktował, jako ćwiczenia zręczności, mające na celu wzmocnić i poprawić doskonałość automatyczną niektórych ruchów. Uważał, że systematyczne ćwiczenia, stopniowane pod względem trudności i wymaganego wysiłku, kształtują ciało, zapobiegają wadliwemu rozwojowi, korygują pewne deformacje i wady postawy. Dostrzegał również wpływ ćwiczeń na psychikę. Przy klinice prof. Haglunda funkcjonowała szkoła dla kalek, której założeniem było, by inwalida nie tyle uczył się zawodu, co zdobywał kwalifikacje przewyższające przeciętne wymagania w danym zawodzie. Chodziło o to, aby pracujący inwalida mógł konkurować ze zdrowymi fachowcami, a to zapewnić miały mu wyższe kwalifikacje zawodowe. Po powrocie ze Szwecji W. Dega rozpoczął wdrażanie poznanych założeń w Polsce. 

17 lipca 1947 r. w Ptaszynie k. Cieplic zmarł prof. Eugeniusz Piasecki (ur. 1872 r.), polski lekarz, nauczyciel gimnastyki, teoretyk wychowania fizycznego, pierwszy docent higieny szkolnej, współtwórca terminologii harcerskiej. Był synem Wenantego Piaseckiego, jednego z pionierów polskiej fizjoterapii. Prekursorem nowej dyscypliny naukowej – nauk o kulturze fizycznej. Wniósł nieoceniony wkład w rozwój i reformę wychowania fizycznego oraz organizację kształcenia specjalistów w zakresie szeroko pojętej kultury fizycznej w Polsce. Jako samodzielny pracownik naukowy, mającym ustalone poglądy naukowe, był uczonym o wysokim autorytecie naukowym, dobrze znanym na arenie międzynarodowej. Przez cały okres pracy we Lwowie (1899-1915) rozwijał prywatny Zakład dla gimnastyki leczniczej, ortopedii i  masażu, wprowadzając w nim nowe metody leczenia. Dzięki temu poznane za granicą najnowsze metody fizjoterapii mógł zastosować w praktyce. Czas pobytu Piaseckiego w stolicy Galicji był czasem intensywnej nauki i zbierania doświadczeń, które w pełni wykorzystał po wojnie w niepodległej Polsce. W 1920 r. założył i redagował miesięcznik „Wychowanie Fizyczne”. Był rzecznikiem uniwersyteckiego kształcenia nauczycieli wychowania fizycznego oraz autorem odpowiedniego programu nauczania. Uczestniczył w wielu gremiach państwowych zajmujących się tą problematyką, a także był ekspertem Ligi Narodów. W 1922 r. założył Studium Wychowania Fizycznego w Poznaniu (pierwsze w kraju), które w 1950 r. przekształcono w samodzielną Wyższą Szkołę Wychowania Fizycznego. Od 1972 r. Akademia Wychowania Fizycznego, której w 1981 r. nadano imię Eugeniusza Piaseckiego.

17 lipca 1963 r. ogłoszono we Wrocławiu stan epidemii ospy prawdziwej (dawniej ospa czarna, łac. variola vera), ostatniej w Polsce i jednej z ostatnich w Europie. Zachorowało na nią 99 osób, z których 25 było wśród pracowników służby zdrowia, a zmarło siedem osób. W tym dniu w Szczodrem urządzono szpital epidemiczny i ośrodek kwarantanny, którego dyrektorem została dr Alicja Surowiec (1926-2003), lekarz chorób zakaźnych. Od razu też uruchomiono akcję masowych szczepień. Początkowo wyłączono z niej noworodków, kobiety do 5 miesiąca ciąży oraz osoby przewlekle chore. Od 1 sierpnia szczepiono wszystkich, nawet gdy występowały przeciwwskazania. Poza Wrocławiem chorych szczepiono w czterech województwach (wrocławskie, opolskie, katowickie, łódzkie) i dwóch miastach: Łodzi i Ogółem od 17 lipca do 5 sierpnia zaszczepiono w Polsce od 7881 do 8200 tys. osób. Na wskutek szczepień zanotowano 9 zgonów, a u około tysiąca zarejestrowano niepożądane odczyny. Poza szczepieniem wprowadzono inne obostrzenia. M.in. klamki drzwi w budynkach użyteczności publicznej były owijane bandażami nasączonymi chloraminą, podobnie okienka w kasach biletowych na dworcach kolejowych i lotnisku. Ręce należało odkażać w miskach wypełnionych chloraminą. Wydrukowano plakaty z hasłem „Witamy się i żegnamy bez podawania rąk”. Wrocław został otoczony kordonem sanitarnym. I co najważniejsze za brak szczepień karano grzywną do 4,5 tys. złotych (ponad cztery przeciętne miesięczne pensje) lub trzymiesięcznym aresztem. Za odmowę leczenia i spowodowanie możliwości zakażenia innych groziła kara do 15 lat pozbawienia wolności. Akcja była na tyle skuteczna, że 19 września ogłoszono koniec epidemii i zniesiono wszystkie blokady. Brzmi znajomo? Pamiętajmy więc, że historia jest najlepszą nauczycielką życia.

17 lipca 1981 r. w Konstancinie zmarł prof. Marian Weiss (ur. 1921 r.), lekarz, specjalista w dziedzinie ortopedii, traumatologii i rehabilitacji, twórca i wieloletni dyrektor Stołecznego Centrum Rehabilitacji w Konstancinie. Studia medyczne rozpoczął w Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie w 1938 r., kontynuował je w czasie okupacji. Dyplom lekarza medycyny nostryfikował w 1946 r. w Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1947 r. pracował w Instytucie Chirurgii Urazowej w Warszawie, kierowanym przez prof. Adama Grucę (1893-1993). Tam uzyskał wykształcenie ortopedyczno-urazowe. Interesował się szczególnie problemami usprawniania chorych po świeżych urazach oraz rehabilitacją licznych wówczas inwalidów wojennych. Od 1949 r. do końca życia pełnił funkcję konsultanta uzdrowiska w Ciechocinku. W 1949 r. został oddelegowany przez prof. A. Grucę do Szpitala Chirurgii Kostnej w Konstancinie. Przekształcił go w Stołeczne Centrum Rehabilitacji – jeden z najnowocześniejszych ośrodków kompleksowej rehabilitacji. Był autorem wielu prac opublikowanych w czasopismach fachowych, krajowych i zagranicznych. Był członkiem Komisji Rehabilitacji PAN i prezydium Komitetu Adaptacji i Rehabilitacji Człowieka PAN, członkiem Rehabilitation International oraz wieloletnim ekspertem Biura Europejskiego WHO. Szeroka i wielokierunkowa działalność prof. Weissa prowadzona w STOCER zarówno w zakresie teorii jak i praktyki, przyczyniła się do wypracowania naukowych podstaw nowej specjalności medycznej. Współpracując z ośrodkiem poznańskim kierowanym przez prof. W. Degę, uważany jest za współtwórcę polskiego modelu rehabilitacji.

18 lipca 1885 r. Stanisław Z. Smoleński (1853-1889) uzyskał w UJ w Krakowie stopień doktora habilitowanego. Prawdopodobnie podstawą jego habilitacji był podręcznik dotyczący wykorzystania wody w celach leczniczych pt. Hydroterapia (Kraków 1884). Jako docent prywatny w latach 1887–1889 wykładał hydroterapię w Wydziale Lekarskim UJ. Latem pracował także jako lekarz zdrojowy w Jaworzu, a następnie w Szczawnicy. Autor interesował się także masażem. W praktyce sanatoryjnej łączył masaż z tzw. okładami wygrzewającymi w celu utrzymania przez dłuższy czas ciepła jak również natryski miejscowe stosowane naprzemiennie lub równocześnie z masażem. Zabiegi zalecał w przewlekłych zapaleniach stawów i chronicznym reumatyzmie mięśniowym. Dobre efekty lecznicze otrzymywał po natryskach zimnych (ok. 10°C) i gorących (ok. 40°C), a w przewlekłych zapaleniach stawów najlepsze wyniki uzyskiwał po tzw. natryskach szkockich. Początkowo sam z powodzeniem stosował masaż brzucha w chronicznych zaparciach, a później zabiegi wykonywał przeszkolony personel kąpielowy.  

19 lipca 1930 r. odbyła się w Ciechocinku konferencja zwołana przez uzdrowiskową Komisję Zdrojową. Uczestniczyli w niej przedstawiciele PUWF i PW, Towarzystwa Inżynierów Budownictwa Sportowego, Komisji Zdrowia, Zarządu Zdrojowego, Stowarzyszenia Lekarzy Zdrojowych w Ciechocinku. Uczestnicy podjęli decyzję, by w uzdrowisku, na placu pomiędzy tężniami wybudować ośrodek kultury fizycznej, by na świeżym powietrzu, okołotężniowym uprawiać różne dyscypliny sportowe. Na 26-hektarowym terenie miał powstać ośrodek przyrodoleczniczy, odpowiednio zadrzewiony i wyposażony w otwarty basen solankowy, plaże, boiska i place do ćwiczeń metodycznych, gier i zabaw ruchowych, ogródki jordanowskie i stadion sportowy. Z tego ambitnego zamierzenia zdołano zrealizować przed wojną jedynie kąpielisko – „Wielką Pływalnię Solankową” pod tężniami, w której wykonywano kąpiele morskie, kaskadowe, słoneczne, powietrzne i piaskowe. Była to inwestycja wymagająca wyjątkowo surowego reżimu higienicznego, bowiem: „Na basen dopuszczani są goście kąpielowi po przejściu przez kontrolę lekarską i po uprzedniem i dokładnem obmyciu ciała w ciepłym i chłodnym natrysku”. Do tego celu służył także brodzik, w którym myto stopy zanieczyszczone piaskiem.

21 lipca 1842 r. w Prusach, a następnie w zjednoczonych Niemczech zaczęła obowiązywać ustawa regulująca zasady prowadzenia zakładów hydroterapeutycznych i nadzoru nad nimi. Zapisy ustawy dopuszczały prowadzenie hydroterapii przez nie-lekarzy, jednak musieli oni spełnić kilka warunków nieobowiązujących dyplomowanych medyków. Chodziło m.in. o uzyskanie zgody na otwarcie własnego zakładu (w zarządzie odpowiedniej rejencji, a nie starostwa powiatowego), przyjmowanie pacjentów mogło odbywać się wyłącznie na podstawie tzw. atestu lekarskiego (tylko lekarze mieli prawo do stawiania diagnoz i orzekania wskazań do zabiegów wodoleczniczych), właściciel był zobowiązany do składania lekarzowi powiatowemu comiesięcznych, szczegółowych sprawozdań z prowadzonej działalności, w tym przedstawianie wykazu przeprowadzonych zabiegów. Mimo tych obostrzeń, wiele popularnych zakładów wodoleczniczych w XIX- wiecznej Europie należało do nie-lekarzy, którzy nierzadko zajmowali się w nich również prowadzeniem terapii. Najbardziej znanymi z nich był Vincenz Priessnitz i Sebastian Kneipp.

21 lipca 1942 r. zginął Franciszek Raszeja (ur. 2 kwietnia 1896 r.). Był lekarzem-ortopedą. Studia lekarskie rozpoczął na Wydziale Filozoficzno-Przyrodniczym Uniwersytetu w Berlinie w 1918 r. Po roku przeniósł się na Wydział Lekarski w Münster, gdzie w 1920 r. złożył pierwszy egzamin lekarski. Latem 1920 r. wrócił do Polski i wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, służąc w oddziale sanitarnym. Od roku akad. 1920-1921 do czerwca 1922 r. studiował przez trzy semestry medycynę na UJ. Od października 1922 r. studiował dalej medycynę na UP, gdzie w 1923 r. otrzymał dyplom doktora wszech nauk lekarskich. W roku akad. 1924-1925 pracował w Klinice Chirurgicznej UP, po czym wrócił do Kliniki Ortopedycznej. W lutym 1927 r. otrzymał prawo do prowadzenia praktyki lekarskiej. Był zwolennikiem i propagatorem jonoforezy w Polsce, prowadził (rozpoczęte jeszcze pod kierunkiem prof. I. Wierzejewskiego) zakrojone na szeroką skalę badania naukowe, które uwieńczył pracą habilitacyjną obronioną w dniu 11 marca 1931 r. pt. Doświadczalne i kliniczne badania nad jontoforezą. Realizował również badania nad fizjologią i patologią stawów wykorzystując w leczeniu tych schorzeń czynniki fizykalne, publikując na ten temat wiele prac o charakterze pionierskim. W czasie wojny w ramach tajnego Uniwersytetu Warszawskiego prowadził kształcenie przyszłych lekarzy. W 1941 r. zorganizował i kierował Poradnią Gruźlicy Kostno-Stawowej w Ośrodku Zdrowia i Opieki Społecznej m. Warszawy. Był również kierownikiem tajnej stacji krwiodawstwa dla Żydów zamieszkałych w getcie i współpracował tu z Ludwikiem Hirszfeldem. Zginął zamordowany przez niemieckiego żołnierza SS w Warszawie, w czasie udzielania pomocy lekarskiej w getcie.

22 lipca 2007 r. zmarła prof. Krystyna Dobosiewicz (1931 r.), fizjoterapeutka i lekarz, prekursorka rehabilitacji na Śląsku i w Polsce. Była absolwentką Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego we Wrocławiu (1954) oraz Wydziału Lekarskiego AM w Zabrzu (1972). W latach 1954-1958 pracowała w Instytucie Chirurgii Urazowej w Piekarach Śląskich, w latach 1958-1979 w Klinice Ortopedii Śląskiej Akademii Medycznej w Bytomiu, jako nauczyciel akademicki. W latach 1961–1965 uczestniczyła w organizacji w Reptach ośrodka rehabilitacyjnego dla górników. W 1961 r. zorganizowała jedną z pierwszych terenowych Sekcji Magistrów Wychowania Fizycznego Pracujących w Rehabilitacji przy Zarządzie Wojewódzkim Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem w Katowicach i kierowała nią do 1986 r. W 1966 r. uzyskała stopień doktora nauk wychowania fizycznego, w 1988 r. doktora habilitowanego nauk medycznych, w 1999 r. tytuł profesora zwyczajnego. Była specjalistą z zakresu rehabilitacji medycznej oraz ortopedii i traumatologii. Interesowała się szczególnie schorzeniami narządu ruchu. Po utworzeniu w 1973 r. kierunku rehabilitacji ruchowej w WSWF w Katowicach została jego pierwszym kierownikiem. Od 1982 r. była kierownikiem Katedry i Kliniki Rehabilitacji Wydziału Lekarskiego Śląskiej AM w Zabrzu. Swoje życie naukowe poświęciła sprawom wyjaśnienia etiopatogenezy bocznych skrzywień kręgosłupa i zasadom ich leczenia. Jest autorem metody leczenia zachowawczego skolioz poprzez asymetryczną mobilizację tułowia w ściśle symetrycznych pozycjach wyjściowych. Autorka wielu oryginalnych prac, opublikowanych w kraju i za granicą. W latach 1987-2007 była członkiem Komitetu Rehabilitacji PAN, w latach 1987–1999 konsultantem regionalnym ds. rehabilitacji. Należała do nestorów polskiej fizjoterapii i rehabilitacji. Zob. więcej: http://sekcjahistoryczna.fizjoterapia.org.pl/dobosiewicz-krystyna-m/

23 lipca 1922 r. Finka Elli Björkstén (1870-1947) została przewodniczącą Związku Gimnastyki Kobiet krajów Skandynawskich. Była autorką Gimnastyki kobiet wydanej w Polsce (1929 r. cz. I, 1934 r. cz. II. Publikacja była oparta na 25-letnim doświadczeniu w pracy jako pedagog z dziećmi i młodzieżą. Książka stanowiła początek poważnych zmian w dziedzinie wychowania fizycznego. Jej metoda cieszyła się dużą popularnością w Europie. W Polsce była wykładana na uczelniach wyższych. W krajach skandynawskich była propagowana przez wychowawczynie obozów i kursów jako wzór gimnastyki kobiecej. Model ćwiczeń zaproponowany przez nią stanowi ważny moment w historii wychowania fizycznego, gdy zauważono konieczność różnicowania charakteru ćwiczeń ze względu na płeć.

23 lipca 2021 r. rozpoczęły się XXXII Letnie Igrzyska Olimpijskie w Tokio. Ze względu na pandemię wirusa Sars-Cov-2 i chorobę COVID-19, zawody zorganizowano rok później (2021 r.). Hasło zawodów brzmi Zjednoczeni Emocjami (ang. United by Emotion). Ogółem udział w zawodach potwierdziło 11 326 sportowców z 205 państw oraz reprezentacja uchodźców. Rozegranych zostanie 339 konkurencji w 33 dyscyplinach.

24 lipca 1849 r. zaczęło obowiązywać na terenie Galicji austriackie rozporządzenie ministerialne, które bardzo rygorystycznie regulowało sprawę przynależności uczniów do pozaszkolnych klubów sportowych. Dokument stwierdzał że: „Uczniowie gimnazjalni nie mogą brać udziału ani w charakterze członków, ani też słuchaczy, w takich stowarzyszeniach, które zawiązały między sobą osoby, nie będące uczniami gimnazjalnymi. Nie mogą oni także zawiązywać między sobą żadnych stowarzyszeń, a przeto nie wolno im nosić ani żadnych odznak stowarzyszenia, ani też odznak jakichbąźkolwiek”. Postanowienia tych przepisów miały również zastosowanie do szkół ludowych i średnich. Po odzyskaniu niepodległości władze oświatowe II RP podtrzymały zakaz przynależności młodzieży szkolnej do pozaszkolnych klubów sportowych działających na podstawie powszechnego prawa o stowarzyszeniach.

25 lipca 1949 r. w Wilkowie rozpoczął się pierwszy obóz letni dla wychowanków Zakładu Leczniczo-Wychowawczego dla Dzieci Kalekich w Świebodzinie. Trwał do 15 września. „Spanie pod namiotami, zajęcia sportowe, wypady do lasu. Wpływało to korzystnie na rozwój fizyczny, uodporniało na stresy” – wspominał po latach jeden z uczestników obozu. Inicjatorem i organizatorem był dyrektor Zakładu Mirosław Leśkiewicz (1910-1963), lekarz, który w 1944 r. w wyniku choroby Bürgera stracił obie kończyny dolne i poruszał się na wózku. Rozpowszechnił w Polsce wśród społeczeństwa ideę opieki nad dzieckiem kalekim. Jako pierwszy lekarz-rehabilitant w Polsce i jeden z pierwszych na świecie dbał nie tylko o fizyczną, ale też i psychiczną formę „dziecka kalekiego”.

27 lipca 1773 r. w Świdnicy zmarł Johannes Sigismund Hahn (ur. 1696), lekarz, doktor filozofii i medycyny, następca ojca Sigismunda Hahna (1664-1742), fizyka miasta Świdnicy, uważanego za twórcę medycyny naturalnej i hydroterapii w Niemczech. J.S. Hahn wydał w 1738 r. książkę Nauka o sile i działaniu świeżej wody na ciało ludzkie szczególnie chore przy jej użyciu zewnętrznym i wewnętrznym potwierdzona doświadczeniem. Połączył w niej swoją praktyczną wiedzę badawczą i doświadczenie ze stosowanej hydropatii z wcześniejszymi opiniami hydropatów z kraju i zagranicy, zwłaszcza angielskich. Polecał w niej stosowanie zimnej wody o każdej porze roku w celu wzmocnienia ciała i duszy. Według niego zimna woda leczyła chorych, a zdrowych hartowała, zapobiegając w ten sposób chorobom. Według Hahna woda dobrze działała na skórę, stąd zalecał kąpiele całkowite i miejscowe, natryski, półkąpiele, zmywania, nacierania, okłady, płukania nosa, zanurzenia głowy w wodzie, kurację pitną. Uzupełnieniem wodolecznictwa miała być dieta warzywno-owocowa, czasem głodówka i ruch na świeżym powietrzu. Po jego śmierci ponad 100 lat później Sebastian Kneipp (1821-1897) zapoznał się z zaleceniami zawartymi w książce i wykorzystał hydroterapię, gdy cierpiał na chorobę płuc (przebył gruźlicę). Gdy wypróbował zalecenia Hahna podczas kąpieli w Dunaju, wkrótce wrócił do zdrowia. W ten sposób dzięki własnemu doświadczeniu i przekonaniu o skuteczności hydroterapii, późniejszy pastor Kneipp opracował swoją kurację zwaną metodą Kneippa.

27 lipca 1922 r. na mocy Rozporządzenia Ministra Zdrowia Publicznego powołano do życia Państwową Radą do Spraw Uzdrowisk. Zasiadali w niej przedstawiciele kilku ministerstw w tym zdrowia/opieki społecznej, środowisk lekarskich, naukowych (m.in. Politechniki Lwowskiej, Akademii Górniczej w Krakowie), reprezentanci uzdrowisk prywatnych, członkowie PTB i Związku Uzdrowisk. Był to organ doradczy i opiniodawczy w sprawach unormowanych ustawą o uzdrowiskach. Po powołaniu przy MZP Państwowej Naczelnej Rady Zdrowia (1932 r.), utworzono przy niej Sekcję do spraw zdrojowisk i uzdrowisk. Należały do niej największe autorytety świata balneologicznego, tj. pracownicy MOS, Naczelnej Izby Lekarskiej, ZUS oraz przedstawiciele uzdrowisk. Sekcja organizowała odczyty i opiniowała najważniejsze sprawy związane z polskim zdrojownictwem. W czerwcu 1939 r. mocą ustawy o publicznej służbie zdrowia zlikwidowano Państwową Radę do Spraw Uzdrowisk, a jej uprawnienia przekazano Państwowej Naczelnej Radzie Zdrowia.

27 lipca 1936 r. rozpoczął się II Międzynarodowy Kongres Lekarzy Sportowych w Berlinie, który towarzyszył Letnim Igrzyskom XI Olimpiady. Program obrad plenarnych zawierał m.in. zagadnienia z zakresu traumatologii, gimnastyki leczniczej (dla chorych i rekonwalescentów); istoty i zadań medycyny sportowej, zagadnień biologicznych i społecznych dotyczących m.in. środków profilaktycznych podnoszących stan zdrowia, organizacji i kształtowania wolnego czasu, higieny szkolnej i zawodowej. Polskę reprezentowało 9 osób, głównie z Warszawy. W trakcie obrad przedstawiły one 5 referatów. Wśród nich był m.in. doc. Władysław Dybowski, wówczas już członek zarządu Międzynarodowej Federacji Medycyny Sportowej (FIMS), który wygłosił referat programowy na temat sposobu ochrony lotnika przez oziębienie.

28 lipca do 2 sierpnia 1929 r. obradowała Konferencja Światowa w sprawie dzieci chorych i kalek. Jej uczestnicy zaapelowali do Ligi Narodów w sprawie potrzeby kształcenia i wychowywania upośledzonych dzieci, zapewniając im miejsce w społeczeństwie, podkreślając przy tym możliwości ukształtowania w ten sposób „pożytecznych członków”.

28 lipca 1948 r., gdy dokonywano otwarcia XIV Igrzysk Olimpijskich w Londynie, Ludwig Guttmann (1899-1980) zorganizował zawody łucznicze dla kombatantów z dysfunkcjami narządów ruchu, na murawie szpitala Stocke Mandeville w Aylesbury. Wystartowało w nich 19 zawodników, kombatantów z Wielkiej Brytanii i Holandii. Zawody rozegrano w trzech dyscyplinach sportu.

30 lipca 1944 r. rozpoczęły się Obozowe Igrzyska Olimpijskie („Olimpiada Obozowa”) w Oflagu II D w Gross Born (obóz k. Kłomina na Pomorzu). Zawody w obozie zorganizował ppor. Zygmunt Weiss (1903-1977), polski lekkoatleta, dwukrotny olimpijczyk (1924, 1928), przedwojenny dziennikarz sportowy, który w Oflagu II B Arnswalde (ob. Choszczno) wydawał (ręcznie) „Przegląd Sportowy” oraz prowadził rubrykę sportową w piśmie „Za Drutami”. Na czele obozowej „Komisji Lekarskiej” sprawującej kontrolę medyczną nad zawodnikami stał lekarz mjr dr Roman K. Rettinger (1899-1958), wcześniej lekarz polskich sportowców podczas Igrzysk Olimpijskich w Berlinie w 1936 r. oraz naczelny lekarz CIWF (1937-1938). W latach 1940–1941 prowadził poradnię sportowo-lekarską w Oflagu Arnswalde, gdzie odpowiadał za stałą kontrolę stanu zdrowia tych oficerów, którzy stale uprawiali zajęcia sportowe. Gdy w maju 1942 r. znaczna część jeńców została przewieziona do Oflagu II D w Gross Born, obok obowiązków lekarza obozowego prowadził nadal działalność sportowo-lekarską. „Olimpiada Obozowa” trwała do 16 sierpnia.

30 lipca 1955 r. prof. Wiktor Dega jako szef Kliniki Ortopedycznej w Poznaniu powierzył funkcję kierownika Naukowego Ośrodka Rehabilitacyjnego w Cieplicach dr Janinie Tomaszewskiej. Dzięki temu także w polskim lecznictwie uzdrowiskowym zaczęto wprowadzać elementy rehabilitacji.

30 i 31 lipca 1980 r. to pamiętne dni w historii polskiego ruchu olimpijskiego. Podczas XXII Letnich Igrzysk Olimpijskich w Moskwie, w trakcie zawodów lekkoatletycznych rozgrywanych na stadionie Łużniki, wśród ogłuszających gwizdów Rosjan, Władysław Kozakiewicz w skoku o tyczce wynikiem 5,78 m zdobył złoty medal i jednocześnie ustanowił nowy rekord świata. Zwycięstwo to przeszło do historii także z powodu gestu, który dwukrotnie wykonał nasz zawodnik w stronę gwiżdżących kibiców rosyjskich (tzw. gest Kozakiewicza). Dzień później także Bronisław Malinowski (1951-1981) przyniósł chlubę polskim kibicom. W spektakularny sposób zdobył złoty medal w  biegu na 3000 m z przeszkodami. Jego rywal i faworyt tego biegu Tanzańczyk Filbert Bayi w połowie dystansu wyraźnie przyśpieszył i uzyskał nad Polakiem ok. 70 metrów przewagi. Nasz zawodnik nie poddał się i nie zmieniając swego tempa dogonił, a następnie wyprzedził przeciwnika, prześcigając go na ostatnich 400 m o 6 sekund. Sytuacja polityczna podczas igrzysk w Moskwie była bardzo napięta, dlatego często dochodziło do niecodziennych sytuacji. Nie wiedzieć czemu gospodarze nie chcieli się zgodzić na rundę honorową Polaka. Gdy ten zorientował się, że porządkowi zagradzają mu drogę, po prostu odwrócił się i pobiegł „pod prąd”, wokół wiwatujących na trybunach Polaków. Dzień ten zapisał się złotymi literami (i medalami) w historii polskiego sportu.

30 lipca 1968 r. w Lubaczowie urodził się Robert Korzeniowski, polski lekkoatleta, chodziarz, czterokrotny olimpijczyk (Barcelona 1992, Atlanta 1996, Sydney 2000, Ateny 2004), medalista olimpijski, mistrz świata, Europy, rekordzista świata w chodzie sportowym. Jest najbardziej utytułowanym polskim sportowcem pod względem zdobytych tytułów mistrza olimpijskiego: Atlanta 1996 – chód na 50 km, Sydney 2000 – chód na 20 km i 50 km, Ateny 2004 – chód na 50 km. Jest pierwszym zawodnikiem w historii chodu światowego i pierwszym polskim sportowcem, który zdobył złote medale na trzech igrzyskach z rzędu, a także pierwszym zawodnikiem, który wygrał rywalizację na 20 i 50 km podczas jednych igrzysk. Trzykrotnie zdobył mistrzostwo świata w chodzie na 50 km (Ateny 1997, Edmonton 2001, Paryż 2003 <rekord świata 3:36.03>, Göteborg 1995 – brązowy medal), dwukrotnie mistrzostwo Europy (Budapeszt 1998, Monachium 2002). Wielokrotnie był mistrzem i rekordzistą Polski w tej dyscyplinie. Po zakończeniu kariery sportowej angażuje się w propagowanie lekkoatletyki, wspieranie działalności uczniowskich klubów sportowych (UKS Korzeniowski.pl), organizację wydarzeń sportowych (Mityng chodziarski IAAF „Na Rynek marsz”) oraz pracę społeczną. Jest m.in. przewodniczącym Rady Fundacji Aktywnej Rehabilitacji i Fundacji Sportowa Polska, członkiem Komitetu Chodu IAAF oraz Komisji Międzynarodowej PKOl.

31 lipca 1928 r. podczas Igrzysk IX Olimpiady w Amsterdamie Halina Konopacka (1900-1989) zdobyła w rzucie dyskiem pierwszy w historii złoty medal olimpijski dla Polski. Jej zwycięski rzut na odległość 39,62 m oznaczał rekord świata i był także historycznym sukcesem polskiej kobiety w igrzyskach. Karierę zakończyła w 1931 r. jako niepokonana w rzucie dyskiem. We wrześniu 1939 r. będąc żoną byłego ministra skarbu Ignacego Matuszewskiego, uczestniczyła w udanej ewakuacji za granicę złota Banku Polskiego. Ciekawostką jest, że podczas zawodów w Amsterdamie polskim olimpijczykom towarzyszył masażysta, gdyż polscy sportowcy doceniali już masaż sportowy, przez który rozumiano całokształt zabiegów, służących podtrzymaniu formy. Zainteresowanie polskich lekarzy i sportowców tego typu zabiegiem wynikało z dobrych wyników osiąganych w lekkiej atletyce przez fińskich sportowców. Podczas IO w Amsterdamie amerykańscy olimpijczycy wykorzystywali także masaż mechaniczny oraz lampę kwarcową, podkreślając jej korzystny wpływ na układ kostny i mięśniowy.

31 lipca 1932 r. podczas Letnich Igrzysk X Olimpiady w Los Angeles pierwszym męskim mistrzem olimpijskim został Janusz Kusociński (1907-1940). Zwyciężył wówczas w biegu na 10000 m. Był najlepszym polskim lekkoatletą i „królem biegów długodystansowych” w okresie międzywojennym. Wynikiem 30:11,4 przełamał wieloletnią hegemonię biegaczy fińskich na długich dystansach. Sukces ten wywalczył w dramatycznych okolicznościach, z okaleczonymi, krwawiącymi stopami, o czym opowiadał dziennikarzowi: „Niech pan zobaczy: na poduszkach palców bąble z krwią i materią. Bieżnia twarda (choć elastyczna i szybka), skarpetka skręciła mi się w czubku pantofla i nieszczęście gotowe […]. Na finiszu mogłem wygrać więcej, ale noga mnie tak bolała, że jak zobaczyłem, że Fin jest daleko, dałem spokój”. Zawodnik ten już przed igrzyskami korzystał z zabiegów rehabilitacyjnych w Iwoniczu, a w roku poolimpijskim, gdy poddał się operacji stawu kolanowego, ponownie kilkakrotnie korzystał z leczenia sanatoryjnego i rehabilitacji w Iwoniczu-Zdroju, Inowrocławiu i Ciechocinku. 

31 lipca 1936 r. zakończył się II Międzynarodowy Kongres Lekarzy Sportowych w Berlinie. Niestety obok realizacji celów sportowych i naukowych organizatorzy wykorzystali Kongres dla propagandy idei narodowo-socjalistycznych Niemiec. Polacy uczestniczący w Kongresie zauważyli w referatach wygłaszanych przez kolegów z Niemiec, że w kraju tym medycynie sportowej postawiono nowe daleko sięgające zadanie. Miała ona zajmować się nie tylko leczeniem (dobrze i szybko) uszkodzeń sportowych i określać kto, jak długo i dlaczego nie powinien ćwiczyć, ale oczekiwano od niej wskazań jak należy wykorzystać i pokierować wychowaniem fizycznym dla celów dalszych, tj. doskonalenia rasy. Środkiem do tego celu miał być sport, powszechny i obowiązkowy, a hasła „sport dla sportu”, „sport dla zdrowia” zamieniono na „sport dla państwa”. Podkreślano przy tym wyraźnie, że nie interesuje ich młodzież zdrowa, tylko, aby za pomocą ćwiczeń cielesnych wychować silny naród. Widać więc wyraźnie, że już w połowie lat 30. XX. w. również nauka niemiecka przesiąkła ideologią narodowo-socjalistyczną, przez co zaczęła mieć charakter polityczno-propagandowy. 

31 lipca 2014 r. w Zakopanem zmarł Franciszek Gąsienica Groń (ur. 1931 r.), polski narciarz, kombinator norweski, skoczek narciarski, olimpijczyk. W latach 1947–1964 występował w barwach klubu Wisła-Gwardia Zakopane. Podczas VII ZIO w Cortina d’Ampezzo w 1956 r. w kombinacji norweskiej wywalczył brązowy medal. Po pierwszej konkurencji (skoki narciarskie) był na 9 miejscu, jednak dzięki bardzo dobremu biegowi (7 czas), zajął ostatecznie 3 miejsce. Tym samym został pierwszym polskim medalistą zimowych igrzysk olimpijskich oraz pierwszym mistrzem olimpijskim w tej konkurencji spoza Skandynawii. Oprócz medalu olimpijskiego otrzymał także od FIS medal mistrzostw świata. Jego sukces wywołał w naszym kraju entuzjazm porównywalny ze zdobyciem złotego medalu w sportach letnich, choć początkowo działacze nie przewidywali jego wyjazdu do Włoch. Po zakończeniu kariery ukończył Studium Trenerskie przy AWF we Wrocławiu i w 1965 r.  został trenerem w Wiśle Zakopane. Wychował wielu mistrzów Polski w kombinacji norweskiej, skokach i biegach narciarskich.

W lipcu 1937 r. otwarto w Ciechocinku nową pijalnię wód, która zachwycała estetyką i nowoczesnością urządzeń technicznych. Był to wielki krąg, u dołu obramowany barierą z marmuru, spośród którego wznosił się cokół wykładany alabastrem. Z czterech kranów wypływała woda ze źródła „Krystynka” (dawne źródło nr 8), „Tereska (źródło nr 10), „Anusia” (źródło nr 20). Czwarty kran zarezerwowany był na wody „dogazowane” bezwodnikiem gazowym. Nowością było to, że solanka doprowadzana była bezpośrednio ze źródeł, bez zetknięcia się wody z powietrzem, a za pomocą termoregulatorów temperatura wody dostosowana była do zaleceń lekarza.