Lachowa Janina

Jedna z pierwszych w Polsce po drugiej wojnie światowej nauczycielka wychowania fizycznego pracująca w rehabilitacji. W latach 1949–1954 pracowała w Przychodni Ochrony Macierzyństwa i Zdrowia Dziecka w Gdańsku. Prowadziła usprawnianie chorych w Oddziale Chirurgii i Ortopedii AM w Gdańsku, jednocześnie przeprowadzając badania naukowe na grupie rehabilitowanych przez siebie pacjentów. Wprowadziła kinezyterapię w Oddziale Reumatologii gdańskiej AM.

W 1954 r. przeniosła się do Szpitala Chirurgii Kostnej w Konstancinie, rozpoczynając współpracę z prof. Marianem Weissem. Równolegle z pracą naukowo-badawczą prowadziła zajęcia dydaktyczne ze studentami AWF w Warszawie, specjalizującymi się w rehabilitacji.

W latach 1955-1956 wraz z dr. Wiesławem Kubisiem i mgr Barwicką-Krępską stworzyła pierwszą w Polsce grupę szkoleniową magistrów wychowania fizycznego pracujących w rehabilitacji. Razem z prof. M. Weissem, zorganizowała w 1957 r. w Konstancinie konferencję naukową na temat usprawniania stawu kolanowego. Wieloletnią pracę naukową uwieńczyła obroną pracy doktorskiej pt. „Znaczenie czynnego wypoczynku w rehabilitacji mięśni dotkniętych niedowładem po polio”. Stopień doktora uzyskała w 1962 r. w warszawskiej AWF, stając się tym samym pierwszą doktorantką tej uczelni, która prawo przeprowadzania przewodów doktorskich otrzymała w 1959 r.

 

Mariusz Migała, Beata Skolik

Opracowano na podstawie: Słownik biograficzny osób zasłużonych dla rozwoju rehabilitacji w Polsce, [w:] Jandziś S., Migała M.: Rys historyczny rozwoju rehabilitacji w Polsce i świecie, Opole 2015, s.331.