Czerwiec historycznie

*** CZERWIEC ***

1 czerwca 1924 r. w Związku Polskich Nauczycieli Szkół Powszechnych powstała Sekcja Szkolnictwa Specjalnego. Jej celem było pogłębianie wiedzy z zakresu pedagogiki specjalnej i popularyzacja potrzeb opiekuńczych dzieci anormalnych; doskonalenie metod nauczania i wychowania anormalnych, opieka nad materialnymi i prawno-statutowymi potrzebami nauczycieli szkół specjalnych. W skład Zarządu Sekcji weszli: M. Grzegorzewska (przewodnicząca), M. Lotoński (dział głuchoniemych), J. Ponikło (dział moralnie upośledzonych). H. Solnicka (dział ociemniałych) i M. Wawrzynowski (dział upośledzonych umysłowo). Na terenie województw powołano przy Komisjach ZPNSP sekcje wojewódzkie, a w powiatach — „Koła Sekcji”.

1 czerwca 1950 r. prezydium GKKF podjęło uchwałę nr 18 w sprawie powołania Polskiego Komitetu Olimpijskiego jako stowarzyszenia zarejestrowanego na podstawie Prawa o stowarzyszeniach z 1932 r. Zgodnie z aktualnie obowiązującą Kartą Olimpijską narodowe komitety olimpijskie mogą być uznane przez MKOl wyłącznie jako organizacje statutowe.

1 czerwca 1955 r. podczas sesji Międzynarodowej Organizacji Pracy w Genewie podjęto jedną z pierwszych decyzji dotyczących rehabilitacji inwalidów. Zalecenie nr 99 popierało tworzenie spółdzielni inwalidów prowadzących usługi lecznicze, rehabilitacyjne, socjalne, poradnictwo zawodowe i inne dla swoich członków. Jest to jeden z przykładów, gdy wpływ na ustawodawstwo i rozwój kultury fizycznej, w tym sportu inwalidów, miały decyzje organizacji międzynarodowych, które obligowały Polskę jako kraj członkowski do wprowadzenia ich w życie.

1 czerwca 1984 r. zmarł Tadeusz Chrapowicki (ur. 1903 r.) niestrudzony propagator szkolnych ćwiczeń ruchowych na wolnym powietrzu. Zanim ukończył w 1930 r. Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego, zrealizował wcześniej Państwowy Kurs Wychowania Fizycznego. Czynnie uprawiał sport i to zamiłowanie do sportu sprawiło, że pierwszą pracę podjął jako asystent w Pracowni Fizjologii i Sportu przy Katedrze Fizjologii UW. Latem 1930 r. zaczął prowadzić dział przyrodolecznictwa w Ciechocinku, gdzie opracował koncepcję zagospodarowania terenów, w wyniku czego powstał Park „Zdrowia”, czwarty park w uzdrowisku. W okresie międzywojennym pracował także w Klinice Pediatrycznej UW i w Szpitalu Dziecięcym przy ul. Kopernika w Warszawie, stając się popularnym lekarzem-pediatrą. Prowadził rozległą działalność naukową, publikował artykuły na temat leczenia zdrojowiskowego dzieci, wygłaszał referaty podczas naukowych posiedzeń Towarzystwa Lekarzy Zdrojowych w Ciechocinku i Zjeździe Pediatrów w Busku. W 1937 r. został ordynatorem Oddziału Niemowlęcego, kierował też Stacją Opieki nad Matką i Dzieckiem. W czasie wojny zajmował się tajnym nauczaniem studentów medycyny, pomagał żydowskim dzieciom. Nie zaprzestał też pracy naukowej – zajmował się badaniem krzywicy. W czasie powstania warszawskiego pracował w szpitalu, niosąc pomoc chorym i rannym. Po wojnie działał aktywnie w Polskim Towarzystwie Pediatrycznym, którego był prezesem w latach 1964-1970. W 1971 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Był zaangażowany w utworzenie Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie. Gdy wyjechał z Warszawy praktykował w Ciechocinku, gdzie był początkowo kierownikiem ćwiczeń fizycznych, a następnie Parku „Zdrowia” oraz sanatorium dziecięcego.

2 czerwca 1963 r. do szpitala MSW przy ul. Ołbińskiej we Wrocławiu trafił ppłk Bonifacy Jedynak, pracownik służb specjalnych PRL, który 25 maja wrócił z wizyty w Indiach. Nikt wówczas nie przypuszczał, że oficer SB jest zakażony wirusem ospy prawdziwej. Początkowo lekarze zdiagnozowali u niego „nieznaną chorobę tropikalną”. Po pobraniu próbki krwi zdiagnozowano malarię. 15 czerwca tego roku zachorowała salowa sprzątająca separatkę, w której leżał oficer. Kobieta zmarła 4 lipca. Niebawem do szpitala trafił jej czteroletni syn oraz lekarz, który się nią opiekował. W dniu 9 lipca chłopiec, który był leczony z powodu wiatrówki, ponownie zachorował. Dopiero wtedy stało się jasne, że wszyscy chorują na niezidentyfikowaną chorobę. Szpital objęto ścisłą kwarantanną. W dniu 15 lipca 1963 r. powiadomiono o sprawie władze miejskie i w mieście, po 47 dniach występowania wirusa śmiertelnej choroby, wprowadzono pogotowie epidemiczne, które obowiązywało do 19 września 1963 r.

3 czerwca 1938 r. zakończył się miesięczny kurs masażu (trwał od 5 maja) zorganizowany przez Państwowy Urząd Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego. Skierowany był do wykładowców masażu i masażystów sportowych. Jego uczestnikami byli słuchacze Instytutu Higieny CIWF, słuchacze studiów prowincjonalnych, lekarze sportowi, a także osoby zgłoszone przez związki sportowe. Kurs oparty na wzorach fińskich, prowadzony był m.in. przez wykładowców z Helsinek (dr Konow, masażysta Miettinen) oraz asystentów CIWF. Cieszył się dużym uznaniem i zainteresowaniem ze strony środowisk sportowych.

3 czerwca 1983 r. w Warszawie zmarł prof. Adam Gruca (ur. 1893 r.), lekarz, profesor nauk medycznych, jeden z czołowych ortopedów w kraju. Studia medyczne ukończył na Uniwersytecie Lwowskim. W czasie pierwszej wojny światowej służył jako lekarz w armii austriackiej. Od 1918 r. walczył w Wojsku Polskim. Uczestniczył w obronie Lwowa i wojnie z Rosją. W 1922 r. uzyskał stopień doktora nauk medycznych. W latach 1921–1928 pracował jako asystent w Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W 1928 r. habilitował się, a w roku 1938 został profesorem UJK we Lwowie. W 1931 r. odbył praktykę ortopedyczną w Bolonii i w Nowym Jorku. W czasie kampanii wrześniowej walczył w obronie Lwowa. Po wojnie w 1945 r. rozpoczął organizację i pracę w Centralnym Instytucie Urazowym w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie. W 1947 r. na bazie Instytutu powstała III Klinika Chirurgiczna UW (później AM), której został kierownikiem. Pracując w Klinice rozwijał działalność terapeutyczną, dydaktyczną i naukową. W 1947 r. otrzymał stanowisko profesora nadzwyczajnego, w 1955 r. tytuł profesora zwyczajnego. W 1950 r. został powołany na stanowisko Krajowego specjalisty ds. ortopedii i traumatologii. W 1957 r. doprowadził do wybudowania nowego gmachu Kliniki przy ul. Lindleya 4. Znacznie poprawiło to jej warunki lokalowe i pozwoliło zwiększyć liczbę łóżek oraz sal operacyjnych z zapleczem pooperacyjnym. W okresie powojennym obok wad wrodzonych narządu ruchu, dużo uwagi poświęcił zaburzeniom statycznym kręgosłupa, zwłaszcza skoliozie. Był autorem 170 prac naukowych, twórcą i najwybitniejszym przedstawicielem warszawskiej szkoły ortopedycznej. Wniósł duży wkład w kształcenie lekarzy ortopedów.

4 czerwca 1932 r. dokonano uroczystego otwarcia nowoczesnej pływalni solankowo-termalnej w Ciechocinku. W uroczystości wziął udział prezydent RP Ignacy Mościcki, przebywający wówczas w uzdrowisku. Budowę obiektu rozpoczęto w maju 1931 r. i zakończono po niespełna roku. Było to możliwe dzięki ukończeniu prac wiertniczych, w wyniku których uzyskano dostęp do źródeł ciepliczych. Był to największy basen solankowo-termalny w Europie z piękną plażą, nazywany „miniaturą morza południowego”. Zajmował powierzchnię 4000 m², miał głębokość od 15 cm do 3,5 m, temp. wody wynosiła 20-22 st. C, nasycenie solą 1%. Basen wypełniała bez przerwy mieszanina solanki ciepliczej z woda słodką, dostarczoną specjalnymi rurami ze źródła termalnego i sieci wodociągowej. Solanka cieplicza, przed dostaniem się do basenu ulegała oddzieleniu i przefiltrowaniu w specjalnych urządzeniach, ukrytych we wznoszącym się na przeciwległym brzegu basenu ogródku skalnym. Szczyt tego ogródka zajmowała wsparta na pięciu kolumnach efektowna fontanna solankowa. Wejście do kąpieliska tworzył okazały budynek, w którym znajdowały się rozbieralnie (damskie i męskie na 3 tys. osób), natryski, kabiny do masażu, kamery osuszające, a także gabinety lekarskie, w których korzystających z pływalni badano czy nie mają chorób skórnych lub ran ropnych. Środek gmachu zajmowała duża kawiarnia z trzema tarasami i dansingiem na wolnym powietrzu. Gry i zabawy sportowe oraz ćwiczenia gimnastyczne prowadził specjalista wychowania fizycznego, a nauki pływania udzielał instruktor pływacki.

4 czerwca 1935 r. w Pau (Francja), w wieku 82 lat zmarł Philippe Tissié (ur. 1852 r.), jeden z pierwszych neuropsychiatrów, stosujący u swoich pacjentów rehabilitację fizyczną i psychiczną. Wraz z Pierrem de Coubertinem (1863-1937) był twórcą francuskiego wychowania fizycznego, w którym dominował system szkolnictwa oparty na grach i sporcie. Był zwolennikiem gimnastyki szwedzkiej opartej na nauce. Do studiów nad gimnastyką szwedzką doprowadził go wypadek, w trakcie którego uszkodził kręgosłup podczas upadku z omnibusa. Aby rzetelnie poznać ten system, w 1898 r. udał się na studia do Królewskiego Centralnego Instytutu Gimnastycznego w Sztokholmie. Pobyt w Szwecji przekonał go o znacznej wyższości systemu Linga nad innymi, stąd po powrocie do kraju intensywnie zaczął dążyć do przeniesienia go na grunt francuski. Stał się gorącym zwolennikiem nowych kierunków opartych o zracjonalizowaną metodę Linga, którą stosował u swoich pacjentów, dzięki czemu gimnastykę szwedzką uznano we Francji za oficjalna metodę, a Tissié zyskał nawet przydomek „francuski Ling”. W niektórych sprawach, jak np. przy charakterystyce pracy statycznej i dynamicznej mięśni, czy w przesadnym akcentowaniu wyższości gimnastyki nad grami i sportem, Tissié wzbudzał kontrowersje w środowisku teoretyków wychowania fizycznego. W latach 1903-1909 zakazano mu nawet wypowiadać się na temat wychowania fizycznego i krytykować środowisko zawodowe. Był jednak we Francji autorytetem i zasłużonym krzewicielem naukowych poglądów w tej dziedzinie. W ostatnim swoim artykule przed śmiercią pt. Nadczłowiek, opublikowanym w 1935 r. na łamach czasopisma „Revue des Jeux Scolaires et d’Hygiene Sociale”, które wydawał przez pół wieku, streścił cały swój pogląd na istotę wychowania fizycznego, w następujących słowach: „Wychowanie fizyczne jest filozofią i religią życia ziemskiego”. Był pomysłodawcą „dni młodzieży”, które zostały wprowadzone w życie przez francuski sekretariat ds. wychowania fizycznego w 1932 r. 

4 czerwca 2018 r. w Krakowie zmarł prof. dr hab. Bogusław Frańczuk (ur. 1947 r.), lekarz, specjalista w dziedzinie ortopedii i traumatologii narządu ruchu (1978) oraz w zakresie rehabilitacji medycznej (1996). Był absolwentem Wydziału Lekarskiego AM im. Mikołaja Kopernika w Krakowie (1972). W 1977 r. w AM w Krakowie uzyskał stopień doktora nauk medycznych. W 1994 r. w Collegium Medicum UJ w Krakowie na podstawie rozprawy zatytułowanej Badanie metod leczenia operacyjnego złamań krętarzowych kości udowej z zastosowaniem do zespolenia kości płytek kątowych oraz nowo wprowadzonych do leczenia gwoździ śródszpikowych na podstawie badań klinicznych i doświadczalnych uzyskał stopień doktora habilitowanego. W 2005 r. otrzymał tytuł naukowy profesora nauk medycznych. Jako pierwszy w Polsce wprowadził zespolenia złamań krętarzowych gwoździami środszpikowymi Y (1989). Opisał własny dostęp przednio-boczny podżuchwowy do segmentu C2-C3 kręgosłupa i pierwszy przedstawił wykonane przez siebie dwie operacje z tego dostępu (2000). W 1991 r. był organizatorem i pierwszym dyrektorem Krakowskiego Centrum Rehabilitacji i Ortopedii w Krakowie W latach 1991-2004 kierował Kliniką Chirurgii Urazowej Ortopedii i Rehabilitacji Wydziału Lekarskiego Collegium Medicum UJ w Krakowie. W latach 2010-2017 był kierownikiem Katedry Fizjoterapii na Wydziale Zdrowia i Nauk Medycznych Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego, a od 2017 r. Katedry Ortopedii, Traumatologii i Rehabilitacji Wydziału Lekarskiego i Nauk o Zdrowiu tej uczelni. Członek Rad Naukowych wielu specjalistycznych czasopism krajowych i zagranicznych z dziedziny ortopedii i traumatologii, rehabilitacji i fizjoterapii, m.in. „Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja”, „Fizjoterapia Polska”, „Rehabilitacja Medyczna”, „The Journal of Orthopaedics Trauma Surgery and Related Research” i „Przegląd Medyczny”. W kadencji 2003-2006 był członkiem Komitetu Rehabilitacji, Adaptacji Społecznej i Kultury Fizycznej VI Wydziału Nauk Medycznych PAN. Przez wiele lat organizował krakowską fizjoterapię. Był przyjacielem fizjoterapii i wielu polskich fizjoterapeutów.

5 czerwca 1860 r. w Warszawie urodził się Heinrich Simon Frenkel, szwajcarski lekarz neurolog, pionier neurorehabilitacji. Po kilku latach z rodzicami wyemigrował do Heiden w Szwajcarii, gdzie kontynuował naukę. Po ukończeniu medycyny w Lipsku, w 1884 r. wrócił do Szwajcarii, gdzie rozpoczął praktykę. Badając pewnego dnia chorego z wiądem rdzenia, zauważył, że pacjent ma trudności z wykonywaniem prostej próby „palec-nos”. Gdy miesiąc później próba wypadła znacznie lepiej, na pytanie Frenkla co robił przez miesiąc, chory odpowiedział „ćwiczyłem”. Fakt ten skłonił Frenkla do opracowania własnej metody ćwiczeń koordynacyjnych, stosowanych później w niezborności. Metoda ta w 1893 r. została opisana jako reedukacja funkcjonalna. Zmarł 21 kwietnia 1931 r. w Dreźnie-Loschwitz).

5 czerwca 1867 r. w Miedznie urodził się Jan Szmurło, lekarz, balneolog, filozof medycyny, profesor otorynolaryngologii, Sprawiedliwy wśród Narodów Świata. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego (1892). W latach 1923-1936 był kierownikiem Katedry i Kliniki Otolaryngologicznej Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W latach 1926-1939 pełnił funkcję kierownika Oddziału Wziewalnianego, a od 1931 r. również Emanatorium Radowego w Ciechocinku. W okresie międzywojennym był wieloletnim przewodniczącym Stowarzyszenia Lekarzy Zdrojowych w Ciechocinku. Redaktor, członek towarzystw naukowych, działacz społeczny i polityczny. W czasie II wojny światowej prowadził zajęcia z otolaryngologii na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Po wojnie był założycielem i pierwszym kierownikiem Kliniki Laryngologicznej w Łodzi. W 1947 r. został kierownikiem inhalatorium i konsultantem naukowym Państwowego Zakładu Zdrojowego w Ciechocinku. W 1949 r. został kierownikiem Katedry Historii Medycyny Uniwersytetu Łódzkiego. Zajmował się także filozofią medycyny i należał do polskiej szkoły filozofii medycyny. Zmarł 1 maja 1952 r. w Łodzi.

5 czerwca 1936 r. wiceprzewodniczący Rady Naukowej WF gen. bryg. dr. S. Rouppert, powołał Komisję do badań wartości biologicznej młodzieży i dziatwy R. P. pod przewodnictwem prof. Z. Gilewicza, dyrektora CIWF w Warszawie.

5 czerwca 1961 r. w Nes Cijjona (Izrael) zmarł Ludwik Fleck (ur. 1896 r.), polski mikrobiolog, specjalista z dziedziny bakteriologii, immunologii i hematologii, autor wielu prac filozoficznych. Po studiach pracował jako asystent profesora Rudolfa Weigla, kierującego Katedrą Biologii Ogólnej UJK we Lwowie. Po ukończeniu specjalizacji z bakteriologii w Wiedniu, w latach 1928–1935 kierował laboratorium bakteriologicznym i chemicznym w Szpitalu Zakładu Ubezpieczeń Społecznych we Lwowie. Ekspert w dziedzinie immunologii i serologii. Podczas okupacji sowieckiej Lwowa (wrzesień 1939 – czerwiec 1941 r.) pracował jako docent na wydzielonym z uniwersytetu lwowskiego Wydziale Medycznym. W czasie okupacji niemieckiej Lwowa (od czerwca 1941 r.) wraz z innymi żydowskimi naukowcami był zatrudniony w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami prof. Rudolfa Weigla, co pozwoliło mu uniknąć śmierci (pracowników codziennie doprowadzano z getta do instytutu pod wojskową eskortą). Mimo aresztowania w styczniu 1943 r. żydowskich naukowców zatrudnionych w tym instytucie i osadzenia w niemieckich obozach koncentracyjnych Auschwitz i Buchenwald uniknął śmierci. Po wojnie kierował Zakładem Mikrobiologii Medycznej Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, a potem Akademii Medycznej w Lublinie. Od 1952 r. pracował w Instytucie Matki i Dziecka w Warszawie. W latach 1956–1961 pracował w Izraelu, gdzie kierował Departamentem Patologii Eksperymentalnej i Izraelskim Instytutem Badań Biologicznych. Prowadził tam rozległe badania nad mechanizmami odpornościowymi.

6 czerwca 1920 r. Rada Wychowania Fizycznego i Kultury Cielesnej ponowiła wniosek dotyczący udziału przedstawicieli Polski w igrzyskach olimpijskich, ze względu na konieczność stworzenia bodźca dla kultury cielesnej w kraju oraz ze względu na „ujmę, jaką państwu przyniesie niestawienie się w szeregu 32 innych państw, nawet jak najmniej kulturalnych”. Niestety ofensywa bolszewicka w 1920 r. spowodowała, że zamiast wziąć udział w Igrzyskach Olimpijskich w Antwerpii, polscy sportowcy, w większości żołnierze (90%), bronili dopiero co odzyskanej niepodległości, mimo, że decyzją marszałka Piłsudskiego, sportowcy zostali zwolnieni ze służby, w związku z przygotowywaniem się do zawodów olimpijskich. Jedynym polskim akcentem była biało-czerwona flaga niesiona przez chorążego podczas ceremonii otwarcia IO w Antwerpii.

6 czerwca 1920 r. na drugim posiedzeniu Rady Wychowania Fizycznego i Kultury Cielesnej uczestnicy zajmowali się tematem kształcenia wychowawców fizycznych w Polsce. W dyskusji podnoszono, że ponad połowa szkół w kraju nie ma należytej opieki w dziedzinie wychowania fizycznego. Postulowano, by zwiększyć liczbę nauczycieli gimnastyki, a tym samym liczbę kursów dokształcających, a także by przy każdym uniwersyteckim wydziale lekarskim utworzyć katedrę wychowania fizycznego. Podkreślano, że ideałem wychowawcy fizycznego jest lekarz szkolny.

6 do 9 czerwca 1930 r., w dniach poprzedzających Międzynarodowy Kongres Gimnastyczny systemu Linga w Sztokholmie, w ramach obchodów 25-lecia Związku Towarzystw Gimnastycznych odbyły się pokazy lekcji gimnastyki prowadzone w przedszkolu, szkołach powszechnych, średnich i towarzystwach gimnastycznych męskich i żeńskich. W pokazach tych wystąpili po raz pierwszy na arenie międzynarodowej przedstawiciele warszawskiego CIWF-u. Po powrocie do kraju występ polskiej delegacji Walerian Sikorski opisał w następujący sposób: „Gdybyśmy się chcieli sądzić surowo, tobym powiedział, że postawy i ruchy naszego oddziału reprezentacyjnego były zbyt sztywne, a doskoki mało opanowane i twarde. Mieliśmy jednak wiele momentów budzących ogólne zainteresowanie, a do tych należała gra „kozak” bardzo starannie i pomysłowo przygotowana oraz skoki. Nie wolno nam jednak zapominać o tem, że to był pierwszy nasz występ w Szwecji pomiędzy najlepszymi oddziałami wyborowymi”. Zatem jak widać stan rozwoju polskiego wychowania fizycznego na tle Szwecji nie był najgorszy na początku lat 30. XX w.

10 do 11 czerwca 1930 r. Polacy wzięli udział w Międzynarodowym Kongresie Gimnastycznym systemu Linga, który zorganizowano w Sztokholmie. Podczas obrad plenarnych zaprezentowano interesujące referaty programowe z zakresu spraw wychowania fizycznego w szkole oraz gimnastyki szkolonej i leczniczej. Wśród prelegentów była czołówka europejskich pedagogów i reformatorów ówczesnego szkolnictwa, m.in. Elin Falk, która przedstawiła referat O gimnastyce leczniczej w szkołach powszechnych Sztokholmu; Elli Björksten O podstawach w nauczaniu gimnastyki; mjr Józef G. Thulin Jak przeprowadzić zasady polepszenia postawy w gimnastyce szkolnej; O gimnastyce dla dzieci; Zastosowanie systemu Linga we współczesnej gimnastyce szwedzkiej; Niels M. Bukh Gimnastyka przygotowawcza (prymitywna); E. Nerman pt. Gimnastyka P.H. Liga i jej zastosowanie aż do r. 1913 i inne. Udział w kongresie zorganizowanym pod przewodnictwem E. Nermana, prezesa Związku Towarzystw Gimnastycznych, był okazją dla polskiego środowiska lekarzy i nauczycieli wychowania fizycznego do zapoznania się z różnicami w ewolucji metod opartych o system Linga w ciągu ostatnich dziesięciu lat.

10 czerwca 1956 r. we Wrocławiu zmarł Lesław Węgrzynowski (ur. 1885 r.), farmakolog, ftyzjatra, pionier walki z gruźlicą w Polsce. Uczestniczył w walkach w obronie Lwowa, w Powstaniu Warszawskim (ps. „Bartosz“), major, lekarz WP. Praktykował w Instytucie im. R. Kocha w Berlinie oraz u ftyzjatry światowej sławy Karla Turbana (1856–1935) w Davos, założyciela sanatorium w 1899 r. (znanego z Czarodziejskiej Góry Tomasza Manna), w którym zapoznał się z klinicznymi zagadnieniami gruźlicy. W 1921 r. został dyrektorem Lwowskiego Towarzystwa Walki z Gruźlicą, a następnie kierownikiem Przychodni Przeciwgruźliczej we Lwowie i Sanatorium w Hołosku. W latach 1925–1935 brał udział w pracach komisji przygotowującej projekt ustawy przeciwgruźliczej. Od 1941 r. był konsultantem-ftyzjatrą warszawskiego Szpitala Ujazdowskiego oraz dyrektorem Sanatorium Warszawskiego Towarzystwa Przeciwgruźliczego w Świdrze. W 1945 r. organizował Sanatorium PCK w Zakopanem, a następnie został dyrektorem Zespołu Sanatoriów Przeciwgruźliczych w Bukowcu koło Kowar, skąd przeniósł się w 1947 r. do Obornik Śląskich, gdzie tworzył Państwowy Zespół Sanatoriów Przeciwgruźliczych. W maju 1947 r. został kierownikiem Kliniki Gruźlicy i Katedry Ftyzjatrii, a od sierpnia 1949 r. zastępcą profesora w Katedrze Ftyzjologii Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. Prowadził zajęcia z ftyzjologii, jednak w październiku 1951 r. został zwolniony z uczelni przyczyn politycznych.

10 do 12 czerwca 1968 r. obradował w Katowicach III Krajowy Zjazd Sekcji Magistrów Wychowania Fizycznego Pracujących w Rehabilitacji. Zorganizowała go sekcja katowicka pod przewodnictwem dr Krystyny Dobosiewicz. Był to pierwszy zjazd, w którym uczestniczyły delegacje zagraniczne z Austrii, Czechosłowacji i Niemieckiej Republiki Demokratycznej. W grupie zaproszonych gości znaleźli się: prof. Wiktor Dega, prof. Gabriel. Weisflog, prof. Marian Weiss, prof. Aleksander Nauman, prof. Stanisław Grochmal, doc. Aleksander Hulek, doc. Janina Tomaszewska i doc. Kazimiera Milanowska. W zjeździe uczestniczyło około 500 osób. Głównymi tematami Zjazdu były zagadnienia urazów, chorób i wad kręgosłupa oraz zagadnienia związane ze sportem inwalidów. Podczas walnego zebrania członków sekcji wybrało nowe władze. Przewodniczącym Sekcji Magistrów  Pracujących w Rehabilitacji na kadencję 1968-1971został dr Krzysztof Walicki z Warszawy, jego zastępcą dr Seweryn Toboła, sekretarzem mgr Maria Suwalska.

10 czerwca 2011 r. zmarł we Wrocławiu Profesor Zdzisław Zagrobelny (ur. 1932 r.), inicjator i twórca polskiej szkoły krioterapii. Ukończył AM we Wrocławiu W 1963 r. uzyskał stopień doktora nauk medycznych, w 1971 r. doktora habilitowanego, w 1990 r. tytuł profesora zwyczajnego. Jako lekarz pracował w AM we Wrocławiu (1954–1973) oraz w Ośrodku Kardiologicznym Śląskiej AM w Zabrzu. Jako naukowiec w latach 1973-1976 wykładał w AWF w Katowicach, a w latach 1976-2003 AWF we Wrocławiu. W latach 1984–1990 i 1996–2002 pełnił funkcję rektora wrocławskiej uczelni. W historii polskiej i światowej rehabilitacji zapisał się jako jeden z pomysłodawców wykorzystania temperatur kriogenicznych w fizjoterapii. Był pionierem wielu kierunków badań naukowych oraz rozwiązań praktycznych i organizacyjnych w rehabilitacji, stając się wzorem do naśladowania dla następnych pokoleń.

11 czerwca 1885 r. w Nałęczowie zmarł Fortunat Nowicki (ur. 1830 r.),  lekarz i społecznik, powstaniec i zesłaniec, pierwszy dyrektor Zakładu Leczniczego w Nałęczowie. Był absolwentem Uniwersytetu Kijowskiego (1858 r.). Po ukończeniu studiów odbył podróż do Zachodniej Europy, gdzie zaangażował się politycznie i nawiązał kontakty z J. Lelewelem, T. T. Jeżem i J. I. Kraszewskim. Po powrocie osiadł w Żytomierzu, skąd za udział w powstaniu styczniowym w 1861 r. został zesłany do Tambowa. W 1864 r. został lekarzem zdrojowym w Lipiecku. Po zbadaniu miejscowych wód doprowadził do odnowienia i ponownego uruchomienia tego zdrojowiska, w którym przez następnych dwanaście lat był praktykantem na stanowisku dyrektora zakładu leczniczego. Widząc skuteczność kuracji balneologicznej zaczął myśleć o założeniu podobnego zakładu na ziemiach polskich, aby zatrzymać w kraju fundusze. W 1877 r. wrócił do kraju i zbadał wody na Sławinku pod Lublinem, w Celejowie koło Kazimierza oraz w Nałęczowie. W 1878 r. wybór padł na Nałęczów, gdzie postanowił wybudować zakład leczniczy. Powstał on w czerwcu 1880 r. pn. Zakład wód mineralnych, hydroterapii i kuracji kumysowej. Nowicki dążył do dalszej rozbudowy zdrojowiska. Doprowadził do odrestaurowania pałacu, powstania wodociągów, nowych łazienek, zakładu hydropatycznego i kilku dużych domów mieszkalnych. Nieporozumienia z udziałowcami na tym tle i brak dochodów doprowadziły do konfliktu z udziałowcami i w konsekwencji w 1882 r. do jego ustąpienia z funkcji dyrektora Zakładu. Po odwołaniu  przeprowadził się do willi „Pod Kraszewskim”, gdzie przez następne 3 lata prowadził praktykę lekarską i pisał o Nałęczowie. Po jego śmierci zakład w Nałęczowie stanął na skraju bankructwa. Przetrwał jednak kolejnych kilkanaście lat i na przełomie XIX i XX w. zaczął przynosić zyski. Przyjeżdżało coraz więcej kuracjuszy, podniósł się poziom opieki lekarskiej, zaczęło rozwijać się życie kulturalne w zdrojowisku. Miejscowa społeczność doceniła zasługi F. Nowickiego dla zdrojowiska, a dziś uzdrowiska. Na nagrobku na cmentarzu w Nałęczowie umieszczono wymowny napis: „Ten, co zawsze i wszędzie dobro współbraci na pierwszym miał względzie”. Natomiast przy Starych Łazienkach istnieje źródło nazwane im. F. Nowickiego oraz jemu poświęcona ulica.

15 czerwca 1941 r. we Wrocławiu zmarł Otfrid Foerster (1873 r.), wybitny niemiecki lekarz neurolog, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego. Studiował w Uniwersytecie Wrocławskim oraz Kolonii i Fryburgu Bryzgowijskim. Tytuł doktora otrzymał w marcu 1897 r. Od 1899 r. był  asystentem prof. Carla Wernickego (1848-1905), wrocławskiego psychiatry i neurologa. W 1903 r. napisał pracę habilitacyjną pt. Badania porównawcze warunków powstania psychoz i systemu projekcyjnego i został docentem. Od tego momentu wraz z wrocławskim chirurgiem Alexandrem Tietzem (1864-1927), zaczął rozwijać we Wrocławiu neurochirurgię. Specjalizował się w przecinaniu właściwych korzeni nerwowych w rdzeniu kręgowym, aby przerwać drogi przewodzenia bólu. Zyskał wówczas światową sławę specjalisty. Po uzyskaniu tytułu profesora zwyczajnego od 1921 r. wykładał na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Wrocławskiego. Zaliczany jest do pionierów światowej neurochirurgii. Był honorowym członkiem wielu zagranicznych towarzystw neurochirurgicznych, m.in. członkiem korespondentem Warszawskiego Towarzystwa Neurochirurgicznego. W latach 1922-1924 z przerwami leczył Lenina. To on podpisał świadectwo zgonu i protokół z sekcji zwłok zmarłego wodza rewolucji. Po powrocie z ZSRR zajął się leczeniem padaczki. Dokonał wielu operacji oraz eksperymentów i badań nad korą mózgową. W klinice u Foerstera pracował m.in. Ludwig Guttmann (1899-1980), który wraz z innymi asystentami musiał opuścić Wrocław w 1939 r. ze względu na żydowskie pochodzenie. Żona Foerstera też była Żydówką, a więc zgodnie z narodowosocjalistyczną terminologią dzieci były również w połowie Żydami. Z tego powodu, w okresie przed wybuchem wojny i po jej rozpoczęciu żył w dużym stresie. Zmęczony i cierpiący na chorobę Buergera, pracował nadal, a wieczorami w swojej willi (obecny rektora AWF) spisywał wyniki swoich doświadczeń zawodowych. Zmarł w wieku 68 lat na gruźlicę. Dwa dni później zmarła jego żona, również na gruźlicę, którą zaraziła się pielęgnując męża. Oboje zostali pochowany tego samego dnia, w tym samym grobie na cmentarzu przy ulicy Bujwida we Wrocławiu.

17 czerwca 1897 r. w Bad Wörishofen zmarł Sebastian Kneipp (ur. 1821 r.) bawarski ksiądz katolicki i teolog, proboszcz z Wörishofen, zwolennik i propagator hydroterapii, urozmaiconej i pełnej diety, ruchu oraz ziół. W pracy hydropaty odwoływał się do wykorzystywania wody w celach leczniczych przez starożytnych Rzymian, znał koncepcję Priessnitza, o którym zresztą pisał bardzo pozytywnie, nazywając go „człowiekiem wielkim”. W 1881 r. objął probostwo w parafii św. Justyny w Wörishofen, gdzie powoli zaczął tworzyć uzdrowisko. Kneipp bezustannie modyfikował swą metodę. Do zabiegów hydropatycznych dołączył picie naparów i herbat z ziół, leczenie miodem i odpowiednią, prostą dietą, doceniając też znaczenie ruchu. Zalecał pacjentom długie spacery po okolicy i gimnastykę w domu, udzielał porad zdrowotnych. Dużą popularnością wśród parafian cieszyły się jego awangardowe – jak na owe czasy – kazania, w których uprawiał swoistą promocję zdrowia, zachęcając do dbania o zdrowie poprzez odpowiednią dietę, zmianę sposobu życia zimnych oraz stosowanie polewań i kąpieli całkowitych, jako zabiegów hartujących. W 1886 r. wydał pierwszy podręcznik propagujący swoją metodę Moje leczenie wodą”, w 1889 r. Tak żyć potrzeba. W 1888 r. wydał pierwszy numer wychodzącego do dziś czasopisma „Kneipp Blätter” („Nowiny Kneippowskie”). W 1890 r. ukazał się Kodocyl do mojego testamentu, w 1891 r. Poradnik dla chorych i zdrowych oraz Poradnik pielęgnacji dzieci w zdrowiu i chorobie, w 1892 r. Atlas roślin leczniczych, w 1894 r. Mój testament dla zdrowych i chorych. W latach 1881-1896 r. ukazywały się także kalendarze – Roczniki ks. Kneippa.

17 czerwca 1920 r. w Sztokholmie zmarł Jonas Gustaf Wilhelm Zander (ur. 1835 r.), szwedzki lekarz ortopeda, prekursor mechanoterapii. W latach 1855–1860 studiował w Uniwersytecie w Uppsali, gdzie uzyskał niższy stopień akademicki w dziedzinie medycyny. Następnie w 1864 r. uzyskał tytuł lekarza medycyny w Instytucie Karolinska. Początkowo pracował w pensjonacie prowadzonym przez swoją siostrę, w którym zaczął opracował swoje pierwsze urządzenia do gimnastyki. W 1865 r. otworzył w Sztokholmie Instytut Medyczno-Mechanoterapeutyczny. Był profesorem Uniwersytetu w Sztokholmie. Związany z Instytutem Lingów, propagował ruch aktywny i pasywny „z oporem”. Opracował metodę gimnastyki leczniczej z zastosowaniem przyrządów, wykorzystywanych przez wiele następnych lat, do dnia dzisiejszego. Przy pomocy skonstruowanych przez niego 64 aparatów, można było wykonywać ruchy aktywne (z oporem) i bierne. Aparaty służyły także do masażu, korekcji wad postawy, a nawet do pomiarów. Pierwszy publiczny pokaz ćwiczeń z wykorzystaniem aparatów do mechanoterapii Zandera odbył się w 1857 r. w Sztokholmie. Podczas Wystawy Światowej w Filadelfii w 1876 r. przyrządy rehabilitacyjne Zandera uzyskały złoty medal. W 1877 r. został uhonorowany tytułem doctor honoris causa Uniwersytetu w Uppsali.

17 czerwca 1922 r. powstał pierwszy klub sportowy inwalidów w naszym kraju. Stało się to z inicjatywy dra Władysława Jareckiego (1876-1929), dyrektora Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych w Warszawie. Początkowo było to „Koło Głuchoniemych” i składało się z 14 członków, uczniów i absolwentów Instytutu. W krótkim czasie koło zostało przemianowane na Warszawski Klub Sportowy Głuchoniemych. Siedziba klubu mieściła się w lokalu Chrześcijańskiego Towarzystwa Głuchoniemych „Opatrzność”, które powstało w 1919 r. w miejsce Warszawskiego Towarzystwa Głuchoniemych (1883). W latach 1919-1929 dr W. Jarecki pełnił w Towarzystwie funkcję kuratora, z ramienia Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych. Po pięciu latach, opisując organizację sportu inwalidów w Polsce W. Jarecki wspominał: „Powstanie I Klubu Głuchoniemych w Polsce to pierwsze drgnienie trzydziestotysiącznogłowego uśpionego olbrzyma, to pierwszy przejaw tężyzny jego ducha i ciała, to zachęta, udzielona innym braciom, to zerwanie z ospałością, biernością, alkoholem i zepsuciem, to silny pęd do zdrowia i mocy.

17 czerwca 1966 r. uchwalona została pierwsza po II wojnie światowej ustawa o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym, która stworzyła podstawy do dalszego funkcjonowania działalności uzdrowiskowej w Polsce. Ustawa określiła co uznaje się za tego rodzaju lecznictwo oraz zasady funkcjonowania uzdrowisk. Niestety nowe treści normatywne ustawy nie miały istotnego znaczenia dla usprawnienia zarządzania gospodarką uzdrowiskową. W dokumencie nie uwzględniono wielu zagadnień rozwiązywanych w ustawie z 1922 r. Sprawiło to, że nowa regulacja prawna okazała się gorszą od poprzedniej. Z wyjątkiem uporządkowania niektórych kwestii lecznictwa uzdrowiskowego, wejście w życie ustawy oznaczało regres w stosunku do stanu prawnego z 1922 r. Kolejne zmiany prawne w zakresie funkcjonowania uzdrowisk nastąpiły dopiero pod koniec 2005 r., gdy weszła w życie nowa ustawa o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych. Została przyjęta w wyniku kolejnej, tym razem udanej, próby zastąpienia przepisów z 1966 r. Konieczność uchwalenia nowej ustawy wynikała ze zmian w ustawodawstwie dotyczącym organizacji i finansowania ochrony zdrowia oraz zadań administracji publicznej w tym zakresie, gdyż ustawa z 1966 r. od dawna była niespójna z aktualnym systemem prawa. Kolejna nowelizacja ustawy nastąpiła w 2011 r. Obok uregulowania spraw dotyczących zagospodarowania przestrzennego, określenia strefy ochrony uzdrowiskowej, określenia granic obszaru strefy uzdrowiskowej, nowelizacja ustawy rozszerzyła również możliwość udzielania świadczeń lecznictwa uzdrowiskowego o rehabilitację uzdrowiskową.

18 do 23 czerwca 1894 r. obradował w murach paryskiej Sorbony Międzynarodowy Kongres Sportowy, w którym uczestniczyło ok. 2000 osób. Wśród nich było 78 delegatów z 49 klubów sportowych z 13 państw. W trakcie obrad ostatnim tematem w dyskusji było wskrzeszenie nowożytnych igrzysk olimpijskich. Pomysł ten zyskał jednogłośne poparcie zgromadzonych. Wśród miast-kandydatów brany był pod uwagę Londyn i Budapeszt, jednak po rozmowie Pierre de Coubertina z Dimitriosem Wikielasem zaproponowano, by igrzyska odbyły się w Atenach w 1896 r. Podczas kongresu utworzono także Międzynarodowy Komitet Olimpijski, a Wikielas został jego pierwszym przewodniczącym.

20 czerwca 1906 r. w Ciechocinku Helena Kuczalska otworzyła Zakład Gimnastyczny oraz Szkołę Gimnastyki i Masażu dla pracowników uzdrowisk i okolicznych nauczycieli. Po ukończonej nauce wystawiała absolwentom urzędowe świadectwa. Mocno reklamowała swoje usługi, umieszczając regularnie w lokalnej prasie ogłoszenia. W czerwcowym numerze dwutygodnika „Wieś i Dwór“ z 1913 r. pisano: „Pensjonat <Zachęta>. Kuchnia wyborowa, djetetyczna, opieka nad młodzieżą, gimnastyka i masaż na miejscu. Właścicielka Helena Kuczalska, w Warszawie ul. Nowogrodzka 6a, w Ciechocinku ul. Wysoka”.

20 czerwca 1925 r. zarejestrowano w Polsce statutowe stowarzyszenie pn. Związek Polskich Związków Sportowych. Już rok wcześniej doszło do rozłamu w polskim ruchu olimpijskim, gdyż istniały dwa konkurencyjne i rozłamowe stowarzyszenia: Polski Komitet Igrzysk Olimpijskich T. Garczyńskiego i Polski Komitet Igrzysk Olimpijskich – stowarzyszenie bez osobowości prawnej. W celu odróżnienia się od rozłamowego Polskiego Komitetu Igrzysk Olimpijskich T. Garczyńskiego, działacze zmienili nazwę na Polski Komitet Olimpijski i zapisali w statucie Związku Polskich Związków Sportowych, że zarząd tego Związku był zarazem Polskim Komitetem Olimpijskim. Spowodowało to, że Polski Komitet Olimpijski do 1939 r. nigdy nie funkcjonował jako samodzielna organizacja.

20 czerwca 1943 r. w Krakowie zmarła Jadwiga Mayówna (ur. 1862 r.), nauczycielka gimnastyki szwedzkiej, działaczka społeczna. Była absolwentką Wyższych Kursów dla Kobiet A. Baranieckiego (1891) oraz Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego w Krakowie (1894). W 1895 r. wyjechała do Szwecji na roczne studia z zakresu gimnastyki, by poznać dwa działy gimnastyki szwedzkiej: pedagogiczną i specjalną (leczniczą). Odbyła tam także kurs anatomii oraz gimnastyki ortopedycznej i masażu u prof. Widego, a także pracowała przez cztery miesiące jako jego asystentka. Była pierwszą osobą nie tylko z terenu Galicji, ale z całej Austrii, która osobiście poznała szwedzki systemem gimnastyki i zastosowała go w praktyce. W 1896 r. otworzyła własny Zakład Gimnastyki Leczniczej i Salonowej dla Dziewcząt i Kobiet w Krakowie, którego działalnością zainteresowało się Krakowskie Towarzystwo Lekarskie. Nowoczesna organizacja zakładu, oparta na najlepszych światowych wzorcach oraz staranne wykształcenie właścicielki sprawiło, że cieszył się on dużym powodzeniem krakowian i przetrwał do 1908 r. Zajmowała się również dydaktyką, w latach 1921-1924 była wykładowczynią metody gimnastyki na Rocznych Państwowych Kursach Wychowania Fizycznego, w latach 1927-1931 prowadziła wykłady w Studium WF UJ. Była prezesem Stowarzyszenia Nauczycielek w Krakowie, współorganizatorką żeńskich drużyn skautowych (1913), redaktorką „Skautki polskiej”.

21 czerwca 1918 r. zmarła Anna Tomaszewicz-Dobrska, ginekolog-położnik, pediatra, pierwsza kobieta z dyplomem lekarskim, która praktykowała na ziemiach polskich jako lekarz. Urodziła się 13 kwietnia 1854 r. w Mławie. Po ukończeniu prywatnej pensji w Warszawie, w 1871 r. wyjechała do Zurychu, aby jako piętnasta kobieta na świecie studiować medycynę. Jeszcze w poł. XIX w., gdy panny z dobrych domów mówiły, że chcą zostać lekarkami, wyśmiewano je i z lekceważeniem nazywano „medycynierki”. Nie inaczej było w naszym kraju. Profesor Ludwik Rydygier wypowiadał się o tym w następujący sposób: „Nie wyobrażam sobie też, by góral czy wieśniak miał iść do kobiety-lekarza i dać jej leczyć swój wiewiór! Precz z Polski z dziwolągiem kobiety-lekarza”. Nie zrażona tym Tomaszewicz, studia medyczne ukończyła w 1877 r. i otrzymała stopień doktora medycyny  z wyróżnieniem za pracę poświęconą fizjologii błędnika słuchowego. Następnie wyjechała do Rosji, by tam walczyć o zatwierdzenie dyplomu. Spotkała się tam z argumentacją, że „kobieta nie może być lekarzem, bo nie ma brody”. Została jednak zatrudniona przez sułtana, który szukał kobiety do opieki medycznej nad haremem. Dzięki temu mogła nostryfikować dyplom. Do Warszawy powróciła w 1880 r. i rozpoczęła praktykę w zakresie chorób dziecięcych i kobiecych. Zatrudniona została w przytułku położniczym, gdzie jej praca obniżyła umieralność kobiet do 1 procenta. W 1896 r. wykonała jako pierwsza w Warszawie cięcie cesarskie. Wykształciła 340 położnych i 23 lekarzy położników. Była założycielem Towarzystwa Kolonii Letnich i Towarzystwa Dobroczynności. Wraz z A. Świętochowskim powołała do życia Towarzystwo Kultury Polskiej, a z M. Konopnicką i E. Orzeszkową w 1907 r. zorganizowała I Zjazd Kobiet Polskich. Pod koniec życia była jednych z najbardziej znanych lekarzy w Warszawie.

21 czerwca 1940 r. w Palmirach został zamordowany Janusz Kusociński (ur. 1907 r.), polski lekkoatleta pseud. Kusy, olimpijczyk z Los Angeles (1932), obok Stanisławy Walasiewiczówny najpopularniejszy sportowiec Polski międzywojennej. Był zawodnikiem Robotniczego KS „Sarmata” oraz  KS „Warszawianka”, w którym trenował do 1939 r.  W barwach tych klubów wielokrotnie zdobywał tytuł mistrza (10 razy) i rekordzisty Polski (25 razy) oraz dwukrotnie rekordzisty świata w biegach średnich i długich. W 1938 r. został absolwentem CIWF w Warszawie. Po ukończeniu studiów pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego, trener, dziennikarz, m.in. był redaktorem naczelnym „Kuriera Sportowego”. Do jego największych sukcesów należy złoty medal w biegu na 10 000 m podczas IO w Los Angeles (1932), srebrny medal w biegu na 5000 m oraz 5. miejsce w biegu na 1500 m podczas Mistrzostw Europy w Turynie (1934). Był jednym z pierwszych polskich sportowców, którzy korzystali z dobrodziejstw tworzącej się dopiero w kraju medycyny sportowej. W wyniku przeciążeń treningowych i eksploatacji organizmu już przed IO w Los Angeles korzystał z zabiegów rehabilitacyjnych w Iwoniczu. Po wybuchu wojny jako kapral z cenzusem ochotniczo zgłosił się do wojska i został wcielony do kompanii karabinów maszynowych II batalionu 360 Pułku Piechoty. Walczył w obronie stolicy, dwukrotnie ranny, w dniu 28 września 1939 r. został odznaczony Krzyżem Walecznych. Był członkiem POW „Wilki” (ps. Prawdzic). Po jej dekonspiracji, w dniu 26 marca 1940 r. został aresztowany przez Gestapo i uwięziony początkowo w więzieniu mokotowskim, następnie w siedzibie Gestapo przy al. Szucha 25. W czasie przesłuchań był torturowany w celu wymuszenia zeznań. W dniach 20–21 czerwca 1940 r. został wywieziony wraz z innymi do Palmir pod Warszawą, gdzie został rozstrzelany przez Niemców, w ramach akcji AB, mającej na celu eksterminację polskiej inteligencji.

22 czerwca 1929 r. podczas posiedzenia Rady Naukowej Wychowania Fizycznego omawiano sprawy związane z wprowadzeniem w szkołach obowiązkowych ćwiczeń cielesnych. Chodziło o zwiększenie dotychczasowych dwóch godzin tygodniowo (2×45 min.) we wszystkich klasach szkół powszechnych i gimnazjów, do trzech lekcji 50-minutowych (lub 6 lekcji 30-munutowych), a więc do 150 minut. Nie odbyło się to bez problemów, skoro podczas posiedzenia Rady Naukowej WF Marszałek J. Piłsudski powiedział: „Obowiązku być sportowcem na nikogo włożyć nie można, jest to zupełnie wykluczone. Ale wprowadzić obowiązek wychowania fizycznego jest koniecznem. Tylko – jak obowiązek ten urządzić, skonstruować i wykonać?”

22 czerwca 1929 r. podczas III plenarnego posiedzenia Rady Naukowej WF, na polecenie J. Piłsudskiego została powołana Komisji Miernika i Minimum. Marszałek w wygłoszonym referacie pt. O postulatach wychowania fizycznego wysunął sprawę opracowania miernika wychowania fizycznego w szkole, tak jak istniały podobne mierniki dla innych przedmiotów. W rezultacie Komisja zaproponowała by we wszystkich szkołach średnich wprowadzić obowiązkowe próby szybkości (bieg na 60 m), zręczności (wskok wzwyż z rozbiegu), siły (rzut piłka palantową) dla dziewcząt i chłopców oraz rzut granatem (dla chłopców i rzut boczny piłką dla dziewcząt po 15 r. ż). Komisja w 1930 r. rozpoczęła prace nad ustaleniem miernika wychowania fizycznego, który miał być kryterium oceniania zarówno pracy ucznia jak i nauczyciela wychowania fizycznego.

23 czerwca 1928 r. wmurowano kamień węgielny pod budowę w Warszawie Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego (CIWF). W założeniach miała to być wyższa szkoła o profilu zawodowym, kształcąca nauczycieli i instruktorów wychowania fizycznego.

23 do 24 czerwca 1923 r. odbyła się w Warszawie pierwsza w historii konferencja pracowników wychowania fizycznego. Wzięło w niej udział 27 uczestników z różnych stron Polski. Wygłoszono m.in. referat na temat kształcenia wychowawców fizycznych. W dyskusji uczestnicy postulowali o utworzenie przy co najmniej jednym uniwersytecie, Studium Wychowania Fizycznego z trzyletnim kursem, a przy wszystkich uniwersytetach kursów rocznych. Po referacie dotyczącym kwalifikacji wychowawców fizycznych, wnioskowano, aby na nauczycieli wychowania fizycznego w szkołach średnich ogólnokształcących i seminariach nauczycielskich, w pierwszej kolejności przyjmować absolwentów kursów wychowania fizycznego, którzy posiadają egzamin dojrzałości. Uczestnicy konferencji postulowali również o ujednolicenie polskiego słownictwa gimnastycznego.

23 czerwca 2015 r. prezesem Polskiego Komitetu Paraolimpijskiego został Łukasz Szeliga. Po roku (29 kwietnia), ze względów formalnych głosowanie powtórzono, dzięki czemu nowy prezes mógł rozpocząć swoją kadencję. Jest to doświadczony sportowiec i działacz społeczny. Absolwent AWF w Krakowie, wielokrotny mistrz Polski w narciarstwie paraalpejskim, trzykrotny uczestnik Igrzysk Paraolimpijskich (Nagano 1998, Salt Lake City 2002, Turyn 2006). Był asystentem trenera kadry paraalpejczyków IP w Vancouver (2010), trenerem-koordynatorem kadry paraalpejczyków przygotowującej się do IP w Soczi (2014). Od 2017 r. jest także trenerem narciarstwa alpejskiego. Jako pierwszy Polak został członkiem zarządu Europejskiego Komitetu Paraolimpijskiego (EPC). Od 2013 r. jest prezesem Zarządu Polskiego Związku Sportu Niepełnosprawnych „START”. Od 2020 r. jest członkiem Społecznej Rady Sportu. Przez wiele lat piastował funkcję Prezesa Zarządu Beskidzkiego Zrzeszenia Sportowo Rehabilitacyjnego „Start” w Bielsku Białej. W swej pracy dąży do integracji sportu paraolimpijskiego ze sportem olimpijskim przy zachowaniu równowagi. Chodzi o specjalizowanie się zawodników w profesjonalnym wyczynie oraz wychowywanie młodych sportowców, którzy dopiero stają się zawodnikami.

24 czerwca 1937 r. w Warszawie urodził się Jerzy E. Kiwerski. Był absolwentem Wydziału Lekarskiego Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie. Dyplom lekarza uzyskał w 1963 r. W 1974 r. uzyskał II st. specjalizacji w zakresie rehabilitacji oraz chirurgii urazowej i ortopedii. W 1971 r. na podstawie rozprawy doktorskiej pt. „Postrzałowe uszkodzenia nerwów obwodowych” otrzymał stopień doktora nauk medycznych. W 1975 r. na podstawie dysertacji pt. „Próba zwiększenia przydatności ręki tetraplegika drogą stosowania przeszczepów nerwów i stymulatorów implantowanych” uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk medycznych w zakresie rehabilitacji schorzeń narządów ruchu i został docentem w Katedrze i Klinice Rehabilitacji A.M. w Warszawie. W dniu 5 lipca 1984 r. otrzymał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a 16 lutego 1999 profesora zwyczajnego. Autor ponad 570 doniesień publikowanych w kraju i za granicą, ponad 70 podręczników. Kierownik specjalizacji ponad 90 lekarzy z zakresu rehabilitacji medycznej, chirurgii urazowej i ortopedii. Promotor 24 ukończonych doktoratów oraz opiekunem 3 przewodów habilitacyjnych. Członek Komitetu Biocybernetyki i Inżynierii Biomedycznej PAN,  wiceprzewodniczący Komisji Inżynierii Medycznej tego Komitetu. Od 1995 r. członek New York Academy of Sciences. członek honorowy Światowej Federacji Chirurgów Kręgosłupa i Spondyliatrów oraz Polskiego Towarzystwa Rehabilitacji, w którym w latach 1992-1999 pełnił funkcję prezesa, a do 2022 r. był członkiem Zarządu Głównego PTReh, Honorowy Członek tego towarzystwa. Wieloletni członek Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego, w którym przez dwie kadencje pełnił funkcję przewodniczącego Sekcji Spondyloortopedii. Członek-założyciel Polskiego Towarzystwa Biomechaniki, Polskiego Towarzystwa Rehabilitacji Neurologicznej. Pierwszy przedstawiciel z Polski w European Board of Physical Medicine an Rehabilitation, członek Research Board of Advisors of the American Biographical Institute oraz International Medical Society of Paraplegia, European Spine Society i International Rehabilitation Medical Association. Członek komitetów redakcyjnych kilku znanych czasopism naukowych: „Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska”, „Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja”. „Postępy Rehabilitacji”, „Balneologia Polska”, „Fizjoterapia Polska”. Odznaczony wieloma odznaczeniami państwowymi, naukowymi i resortowymi, m.in. Krzyżem Komandorski i Kawalerski Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, „Medalem Adama Grucy”, odznaką „Zasłużony Pracownik Służby Zdrowia”, „Złotą Odznaką TWK”, odznaką „Za Zasługi dla Warszawy”, „Medalem 50-lecia Akademii Medycznej w Warszawie”, „Medalem 50-lecia PAN”.

25 czerwca 1894 r. Helena Kuczalska zainicjowała w Warszawie ćwiczenia gimnastyczne dla dzieci. W założonym w 1892 r. Zakładzie Gimnastyki Szwedzkiej, Leczniczej, Zdrowotnej i Masażu dla Kobiet i Dzieci zaczęła systematycznie stosować gry i zabawy dla zdrowych oraz ćwiczenia gimnastyki leczniczej dla chorych (z wadami postawy i innymi dysfunkcjami) dzieci. Informowano o tym na łamach pracy, m.in. w krakowskim dzienniku „Czas“: „Od d. 25 czerwca prowadzona będzie gimnastyka szwedzka zdrowotna, lecznicza i mięsienie, przez Szwedkę pod kierownictwem właścicielki Zakładu gimnastycznego w Warszawie panny Heleny Kuczalskiej. Przytem gry i zabawy zastosowane do wieku uczestników. Dla starszych krokiet, lawn-tenis i inne gry towarzyskie“.

25 czerwca 1899 r. Ministerstwo Wyznań i Oświecenia w Wiedniu mianowało Eugeniusza Piaseckiego na rzeczywistego nauczyciela gimnastyki w c.k. Gimnazjum IV we Lwowie. Kilka tygodni później (9 sierpnia) rozpoczął pracę jako nauczyciel gimnastyki i lekarz szkolny. Do końca pobytu w stolicy Galicji, czyli do wybuchu I wojny światowej było to jego podstawowe miejsce pracy. Jako nauczyciel gimnastyki, a od 1912 r. jako zawodowy inspektor gimnastyki, podejmował wiele cennych inicjatyw zdrowotno-higienicznych, reformatorskich, naukowych i organizacyjnych.

25 do 27 czerwca 1924 r. w Poznaniu odbył się I Polski Kongres Higjeny Szkolnej i Wychowania Fizycznego, który zorganizowano bezpośrednio po II Polskim Zjeździe Pediatrów (23-25 czerwca), aby lekarze, uczestniczący w jednym z tych Zjazdów, mogli wziąć udział także w drugim Zjeździe. Tematyka Zjazdu higienistów i wychowawców fizycznych obejmowała m.in. zagadnienia związane z nadzorem lekarskim nad szkołami w Polsce, dożywianiem dzieci i młodzieży szkolnej, przeciążeniem szkolnym. Były też tematy dotyczące kształcenia wychowawców fizycznych, organizowania urządzeń do ćwiczeń cielesnych, gimnastyki i sportu w szkołach (męskich i żeńskich), współdziałania szkoły i armii w wychowaniu fizycznym, a także sprawy związane z organizacją wychowania fizycznego pozaszkolnego. Odpowiedzialnym za organizację Zjazdu był prof. E. Piasecki, dr S. Szuman i ppłk. W. Sikorski.

26 czerwca 1886 r. w Kropywnyckim (Ukraina) urodził się Adolf Wojciechowski, profesor Kliniki Chirurgii UW. Studia medyczne ukończył w 1910 r. (studiował w Odessie i w Würzburgu). Po okresie pracy w Moskwie (od 1911 r. Katedra Anatomii Topograficznej i Chirurgii Operacyjnej Uniwersytetu Moskiewskiego, w latach 1912-1914 Klinika Chirurgiczna Moskiewskiego Żeńskiego Zakładu Lekarskiego), w 1914 r. został lekarzem oddziału opatrunkowego II Dywizji Strzelców Syberyjskich. W 1918 r. przyjechał do Warszawy i podjął pracę w I Klinice Chirurgicznej. Do 1926 r. był starszym asystentem. W latach 1926-1931 pracował na stanowisku docenta I Kliniki. Jednocześnie od grudnia 1930 r. do 1934 r. był ordynatorem I oddziału chirurgicznego w I Szpitalu Okręgowym im. Marszałka Józefa Piłsudzkiego. W lutym 1934 r. został ordynatorem oddziału chirurgicznego Szpitala Ewangelickiego w Warszawie, w 1937 r. kierownikiem II Katedry i Kliniki Chirurgicznej. Mimo niemieckiego pochodzenia w czasie drugiej wojny światowej prowadził na tajnych kompletach wykłady, znając udział swoich pracowników w konspiracji, niejednokrotnie czynnie pomagał w wydostaniu się na wolność z więzień i obozów koncentracyjnych. W początkowym okresie kariery zawodowej zajmował się chirurgią jamy brzusznej i ginekologią. W późniejszym okresie jego praca zawodowa i naukowa dotyczyła chirurgii kostno-stawowej i traumatologii. Był pionierem ortopedii praktycznej, starając się wprowadzić do praktyki lekarskiej wiele nowych metod operacyjnych. Jeden z twórców warszawskiej szkoły ortopedycznej. Wniósł także istotny wkład w rozwój rehabilitacji. Z Polski wyjechał w 1944 r. Zmarł w Lipsku w 1945 r.

28 czerwca 1998 r. w Warszawie zmarł prof. Zbigniew Garnuszewski (ur. 1917 r.) lekarz, pulmonolog, pionier akupunktury w Polsce. Był absolwentem Wydziału Lekarskiego UW (1940), od 1947 r. doktorem nauk medycznych, od 1955 r. docentem, od 1961 r. doktorem habilitowanym. W 1978 r. uruchomił w Warszawie pierwszą w Polsce państwową Poradnię Akupunktury i zorganizował pierwszy kurs dla lekarzy. Od 1986 r. był specjalistą krajowym ds. akupunktury, przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Akupunktury, wiceprezydentem Światowej Federacji Towarzystw Akupunktury z siedzibą w Pekinie. W 1946 r. podjął pracę w pierwszej w Polsce Klinice Chorób Płuc Wydziału Lekarskiego UWr. W latach 1950-1955 był pracownikiem Instytutu Gruźlicy w Warszawie, w latach 1955-1968 kierownikiem Katedry i Kliniki Chorób Płuc i Gruźlicy PAM w Szczecinie, ordynatorem Oddziału Chorób Płuc w Szpitalu Wolskim w Warszawie oraz w Specjalistycznym Zespole Opieki Zdrowotnej Chorób Płuc i Gruźlicy. W latach 1966-1968 przebywał w Afryce Zachodniej w Republice Niger, pracując w Centralnym Szpitalu w stolicy tego kraju – Niamey. Pobyt w Afryce stworzył mu sposobność poznania tamtejszych ludowych metod leczenia. W latach 50. XX w. współpracował m.in. z prof. A. Naumanem, propagując ideę kinezyterapii oddechowej. Zaowocowało to opracowaniem pierwszego w historii polskiej ftyzjatrii zestawu ćwiczeń oddechowych (1958). Był zwolennikiem gimnastyki szwedzkiej Linga, zalecał stosowanie u ozdrowieńców po gruźlicy codziennie półgodzinnej gimnastyki. Podkreślał, że podstawowym zadaniem lekarza i instruktora gimnastyki leczniczej jest odpowiednie dawkowanie ćwiczeń, w zależności od stanu i okresu procesu gruźliczego, tak, by nie wywoływać ujemnego odczynu ogólnego. Autor wielu publikacji, m.in. Ogólne zasady leczenia chorób narządu oddechowego (1963), Renesans akupunktury (1988).

29 czerwca do 1 lipca 1928 r. obradował w Poznaniu III Ogólnopolski Zjazd Przeciwgruźliczy. W przyjętych wnioskach postulowano m.in. potrzebę  badania rentgenowskiego kandydatów na studia wyższe, konieczność utrzymywania w okolicach miast terenów leśnych, celowość centralnego opracowania wytycznych dla kierowania sanatoriami. Zaproponowano regularne prowadzenie w grudniu każdego roku akcji propagandowej w szkołach, apelowano o ściślejszą współpracę terytorialnych czynników państwowych, samorządowych i społecznych. Podniesiono także konieczność powstania instytutu badawczego i restytuowanie Ministerstwa Zdrowia Publicznego.

29 czerwca 1931 r. w Warszawie zmarła w niewyjaśnionych dotąd okolicznościach Eugenia Lewicka. O śmierci i pogrzebie Lewickiej informowała prasa, nie stroniąc od spekulacji. Jako przyczynę śmierci podawano samobójstwo lub nieszczęśliwy wypadek. Zastanawiający jest fakt, choć domyślać się należy dlaczego, że po przedwczesnej i do dzisiaj niewyjaśnionej śmierci E. Lewickiej, na łamach poczytnego i uznanego czasopisma „Wychowanie Fizyczne” ukazało się bardzo lapidarne i skromne wspomnienie. Uwagę zwraca skromność i zaistniałe okoliczności, w tym polityczne: „Ś.p. Dr. Eugenja Lewicka, lekarka zdrojowa w Druskienikach, sekretarka Rady Naukowej Wychowania Fizycznego, członek Rady Nadzorczej Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego. Brała od lat kilku żywy udział we wszystkich ważniejszych poczynaniach naszej dziedziny, skarbiąc sobie swemi osobistemi zaletami powszechną sympatję. R.i.p”. Chciałoby się dodać, cóż za oszczędność w słowach. Nieco bardziej szczodry we wspomnieniach był S. Rouppert, szef Departamentu Zdrowia Ministerstwa Spraw Wojskowych, który podczas posiedzenia Rady Naukowej Wychowania Fizycznego w dniu 22 maja 1932 r., jako wiceprzewodniczący Rady powiedział na koniec swego przemówienia o zmarłej E. Lewickiej: „Nie szukając rozgłosu, przeciwnie – chowając się zawsze w cień, cicha, skromna, nie podnosząc nawet nigdy głosu, umiała dążyć z nieugiętą konsekwencją do postawionego celu. Dzięki tym cechom charakteru, dzięki Jej pracy, wynikom tej pracy – postać ś.p. Dr. Lewickiej pozostanie zawsze żywa wśród nas. Cześć Jej pamięci”. Polska medycyna i rehabilitacja poniosła wówczas dużą stratę, pomimo, że dokonania E. Lewickiej były wynikiem zaledwie siedmioletniej działalności lekarskiej, organizacyjnej i naukowej. Niemniej jej praca zaowocowała sukcesami sportowymi na arenie międzynarodowej, w tym podczas startów w Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie (1928) oraz w latach późniejszych.

29 czerwca 2018 r. w Warszawie zmarła Irena Kirszenstein-Szewińska (ur. 1946 r.), polska lekkoatletka specjalizująca się w biegach sprinterskich i skoku w dal, pięciokrotna olimpijka (Tokio 1964, Meksyk 1968, Monachium 1972, Montreal 1976, Moskwa 1980), jedna z najbardziej utytułowanych sportsmenek w historii polskiego sportu. Od początku kariery, którą rozpoczęła w 1960 r. startowała w barwach warszawskiej Polonii. Pierwsze sukcesy międzynarodowe odniosła w 1964 r. podczas rozgrywanych w Warszawie Europejskich Igrzysk Juniorów (później Mistrzostw Europy), gdzie zdobyła trzy złote medale (w biegu na 200m, w skoku w dal i sztafecie 4x100m). Multimedalistka igrzysk olimpijskich. Łącznie zdobyła 7 medali olimpijskich: 3 złote (Tokio 1964 w sztafecie 4x100m, Meksyk 1968 w biegu na 200m, Montreal 1976 w biegu na 400 m), 2 srebrne Tokio 1964 w biegu na 200 m i w skoku w dal), 2 brązowe (Meksyk 1968 w biegu na 100m, Monachium 1972 w biegu na 200m). Ponadto zdobyła 10 medali Mistrzostw Europy (5 złotych, 1 srebrny, 4 brązowe) oraz 6 medali Halowych Mistrzostw Europy (2 złote, 2 srebrne, 2 brązowe). Po zakończeniu kariery sportowej aktywnie działała w strukturach krajowych i międzynarodowych organizacji sportowych. Od 1980 do 2009 r. była członkiem Zarządu Polskiego Związku Lekkiej Atletyki, w latach 1997–2009 była prezesem PZLA, w 1984 r. została wybrana do Komitetu Kobiecego International Association of Athletics Federations (IAAF), w 1995 r. do Rady European Athletics Association. W latach 2005-2009 i ponownie od 2011 r. zasiadała w Radzie IAAF. Była wiceprezesem Polskiego Komitetu Olimpijskiego, a od 1998 r. również członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Jako przedstawiciel MKOl. była członkiem Komisji Koordynacyjnej sprawdzającej stan przygotowań do igrzysk olimpijskich w Atenach (2004), Londynie (2012) oraz Tokio (2020). Laureatka wielu wyróżnień i nagród o charakterze państwowym i sportowym. W 2016 r. otrzymała najwyższe państwowe odznaczenie Order Orła Białego. W 2018 r. Międzynarodowa Federacja Lekkoatletyczna upamiętniając 12 najwybitniejszych postaci w historii lekkiej atletyki, jedną z tablic pamiątkowych poświęciła zasłużonej polskiej lekkoatletce.  

30 czerwca 1935 r. polska delegacja rozpoczęła swój udział w VII Międzynarodowym Kongresie Wychowania Fizycznego w Brukseli, który trwał do 7 lipca. Czynnymi uczestnikami, którzy wygłosili swoje referaty byli: Kazimiera Muszałówna – sekretarz Rady Naukowej Wychowania Fizycznego, która przedstawiła referat Ćwiczenia cielesne fabrycznych pracownic w Polsce, Walerian Sikorski – wizytator szkolny (Ewolucja metody ćwiczeń gimnastycznych w Polsce oraz Zawody o Błękitną Wstęgę w wakacyjnych wycieczkach młodzieży szkolnej), Gustaw Szulc – dyrektor Instytutu Higieny (Problem miernika sprawności fizycznej i pracy nad tym miernikiem w Polsce). Uczestnicy Kongresu ograniczyli się jedynie do wyrażenia opinii i nie podjęli żadnych uchwał, gdyż niestety z biegiem lat tego typu zjazdy straciły na znaczeniu naukowym, stając się bardziej spotkaniami towarzyskimi. Często w regulaminie kongresów umieszczano nawet klauzulę, że wnioski z poszczególnych referatów nie obowiązują nikogo oprócz autorów i głosowanie nad wnioskami jest niedopuszczalne.