Andruszkiewicz Stanisław

Absolwent AWF w Warszawie (1967), specjalista z zakresu rehabilitacji ruchowej (1986). W latach 1968-1969 pracował w Sanatorium dla dzieci „na Górce” w Busku-Zdroju, w latach 1969-1973 zatrudniony na stanowisku asystenta w Zakładu Rehabilitacyjnego Szpitala Powiatowego w Busku-Zdroju, od 1973 r. na stanowisku asystenta w Poliklinice MSW w Opolu oraz w Zakładzie Rehabilitacji Huty Ozimek.

W 1976 r. organizował  nowoczesny, wzorcowy w tamtych czasach Zakład Usprawniania Leczniczego MSW przy ul. Kowalskiej w Opolu. Od  1 sierpnia 1982 r. podjął pracę na stanowisku starszego asystenta w Wojewódzkiej Przychodni Rehabilitacyjnej przy ul. Mickiewicza 1 w Opolu, gdzie pracował do zasłużonej emerytury. W latach 80. XX w. współpracował z Polskim Czerwonym Krzyżem oraz z Towarzystwem Przyjaciół Dzieci w zakresie organizacji kolonii zdrowotnych dzieci z rodzin niewydolnych wychowawczo oraz dzieci z najbiedniejszych rodzin. Współpracował również z Polskim Towarzystwem Walki z Kalectwem, zrzeszającym osoby niepełnosprawne oraz z Caritas Opole w zakresie dystrybucji sprzętu medycznego i rehabilitacyjnego, sprowadzanego jako pomoc charytatywna z Niemiec. Brał udział w licznych kursach z zakresu fizjoterapii w ortopedii, kardiologii, reumatologii, pediatrii i neurologii organizowanych przez Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego w Warszawie oraz Stołeczne Centrum Rehabilitacji w Konstancinie.

Autor pracy pt. Własna metoda leczniczego usprawniania dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, stosowana w sanatorium rehabilitacyjnym „Górka” w Busku – Zdroju, [w:] Metody postepowania w usprawnianiu leczniczym i kryteria ich oceny pod red. W. Kubisia, Warszawa 1976, s.108-112. Prowadził szeroką działalność wynalazczą i projektową w Zakładzie Usług technicznych w Opolu. Opracował normy techniczne i standardy jakości sprzętu, przyczyniając się w znacznym stopniu do rozwoju urządzeń technicznych używanych w fizjoterapii, które zostały zarejestrowane w Urzędzie Patentowym. Za swoją działalność społeczną i charytatywną otrzymał odznaczenie „Zasłużony dla Opolszczyzny”, za innowacyjność liczne wyróżnienia na międzynarodowych targach sprzętu rehabilitacyjnego, m.in. brązowy medal w Gdańsku  (2003), srebrny medal w Budapeszcie (2004), srebrny medal w Norymberdze (2005) oraz za zasługi dla wynalazczości medal przyznany przez premiera Donalda Tuska (2008). Od wielu lat jest osobą zaangażowaną w działalność Polskiego Towarzystwa Fizjoterapii, w 1987 r. podczas I Walnego Zgromadzenia PTF został wybrany wiceprzewodniczącym Komisji Rewizyjnej PTF, a 24 października 1987 r. został pierwszym prezesem oddziału opolskiego PTF. Wśród opolskich fizjoterapeutów jest niekwestionowanym autorytetem, obdarzonym dużym zaufaniem i szacunkiem.

Mariusz Migała

Opracowano na podstawie: Andruszkiewicz S.: Wspomnienia opolskiego fizjoterapeuty, [w:] Historia polskiej fizjoterapii pod red. S. Jandzisia, M. Kiljańskiego, M. Migały, Opole 2013, s.159-165; Sylwetki zasłużonych fizjoterapeutów w województwie opolskim, [w:] Historia polskiej fizjoterapii pod red. S. Jandzisia, M. Kiljańskiego, M. Migały, Opole 2013, s.157-158.