Adamczyk Wacław

Urodził się 1 września 1936 r. w Nowym Sączu. Ukończył II LO im. M. Konopnickiej w rodzinnym mieście. Po maturze podjął naukę w 2 – letnim Studium Laborantów Medycznych w Krakowie. Po rocznym okresie pracy w Szpitalu Wojskowym w Krakowie w charakterze technika rentgenowskiego, podjął studia w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Krakowie. W 1963 r. uzyskał tytuł magistra wychowania fizycznego oraz specjalizację z rehabilitacji leczniczej.

Po studiach podjął pracę w charakterze instruktora gimnastyki leczniczej w zakresie rehabilitacji kardiologicznej współpracując blisko z doc. Józefem Stanowskim (1905-1967), ordynatorem oddziału kardiologicznego w Szpitalu Miejskim im. G. Narutowicza w Krakowie. Docent już na przełomie lat 40. i 50. XX w. proponował wprowadzenie pewnych elementów rehabilitacji kardiologicznej i zawodowej w warunkach ambulatoryjnych. Był to prawdziwy pasjonat rehabilitacji, uznający ją za integralną część współczesnego postępowania lekarskiego. I co ważne, swą fascynację potrafił zaszczepić wśród swoich asystentów. Istotną sprawą w tym czasie było ustalenie odpowiedniego momentu rozpoczęcia rehabilitacji fizycznej w warunkach szpitalnych. Wielu lekarzy wypowiadało się, że trzeba skrócić okres bezczynnego przebywania w łóżku, ale były też obawy o powikłania z tym związane. W. Adamczyk na polecenie szefa podjął się opracowania ćwiczeń na zasadzie systemu lekcyjnego wykonywanego z pacjentem z uwzględnieniem stopnia trudności, od najłatwiejszych form gimnastyki szwedzkiej, czyli wolnych ruchów w pozycji leżącej, następnie siedzącej, w staniu i podczas marszu, a na ćwiczeniach wchodzenia po schodach kończąc, co było zakończeniem rehabilitacji i sygnałem do wypisania pacjenta ze szpitala. Było to pierwsze opracowanie ćwiczeń po świeżym zawale mięśnia serca w Polsce (J. Stanowski: Rehabilitacja kardiologiczna w świetle badań własnych, Kraków 1966). Po śmierci doc. Stanowskiego w 1967 r., W. Adamczyk rozpoczął współpracę z doc. Jerzym Tabeau (1918-2002), kardiologiem, który był jednym z pierwszych uciekinierów z Auschwitz i przekazał światu szczegółowy raport o dokonywanym tam ludobójstwie.

System opracowanych ćwiczeń fizycznych i metodyka ich prowadzenia stały się treścią pracy doktorskiej W. Adamczyka. W 1979 r. na podstawie rozprawy zatytułowanej Nowa metoda wczesnoszpitalnej rehabilitacji ruchowej w okresie świeżego zawału mięśnia serca, w AWF w Krakowie uzyskał stopień doktora nauk wychowania fizycznego. Promotorem był prof. dr hab. n. med. Adam Pąchalski. Główne jej założenia przedstawił w publikacji pt. Metoda wewnątrzszpitalnej rehabilitacji ruchowej chorych w okresie świeżego zawału mięśnia serca, „Kultura Fizyczna” 1984, nr 3-4, s. 15-18. Przedstawiony model rehabilitacji stał się standardem postępowania  fizjoterapeutycznego w tych przypadkach w wielu placówkach w kraju.

Po uzyskaniu stopnia doktora objął w Szpitalu im. J. Dietla w Krakowie stanowisko kierownika Działu Rehabilitacji, który zorganizował od podstaw. W 1986 r. decyzją Ministra Zdrowia otrzymał tytuł specjalisty II stopnia w zakresie rehabilitacji ruchowej.

Przez wiele lat pracował także jako nauczyciel wychowania fizycznego – instruktor gimnastyki korekcyjnej w SP nr 145 w Krakowie. W 2003 r. przeszedł na zasłużoną emeryturę.

Za zasługi na polu działalności zawodowej i społecznej został odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką TWK, medalem Prezydenta m. Krakowa Honoris Gratia, za wzorową pracę w służbie zdrowia oraz medalem „Za zasługi dla ubezpieczenia społecznego rolników” w uznaniu zasług na rzecz rehabilitacji leczniczej rolników i profilaktyki zdrowotnej w środowisku wiejskim.

Niemal cała jego rodzina związana jest z fizjoterapią. Żona Maria (z domu Gawęcka) – mgr rehabilitacji ruchowej zawodowo związana była także z rehabilitacją kardiologiczną. Małżeństwo jest rodzicami dwójki dzieci: syna Wojciecha i córki Agnieszki, która również jest fizjoterapeutką.

Tadeusz Kasperczyk

Opracowano na podstawie materiałów prywatnych i wspomnień autora; Artykuły w czasopismach naukowych.